Οι εκδόσεις Θράκα σας προσκαλούν στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής Απόδειπνο της Εύης Λιακέα.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή, 19 Ιανουαρίου, στις 19:30 στο βιβλιοκαφέ Έναστρον (Σόλωνος 101).
Με την ευκαιρία αυτής της εκδήλωσης σας παρουσιάζουμε πέντε ποιήματα από την ποιητική συλλογή.
***
Μάνα μου,
το ζώο γλίτωσε,
ήτανε μια όμορφη αλεπού –
Αν είναι ζωντανή
δεν ξέρω,
ίσως να κρύβεται
δίχως την ουρά της,
που κόπηκε
πάνω στον γκρίζο δρόμο
***
Χωράφια.
Μέσα τους φυτρωμένη μια βέργα χρυσή
με τ’ όνομά μας πάνω χαραγμένο.
Κάθε βέργα μια ρίζα που χάνεται
βαθιά κάτω στη γη.
Χωράφια οργωμένα, σκεπασμένα με πρωινή δροσιά,
πνιγμένα στη βροχή, πνιγμένα στα βάτα,
κατάφυτα, με τις ελιές βαριές ετοιμόγεννες μάνες,
με το ξερό χορτάρι κατακίτρινο,
με το ξερό χορτάρι χρυσό.
Με συντροφιά τις κίσσες πάνω στα γυμνά δέντρα,
με τ’ αμπέλια πένθιμα σαν χώμα,
με τα τσαμπιά έτοιμα κόκκινα που μοσχοβολούν
κάτω απ’ τον πιο λαμπερό ήλιο, χωρίς ήλιο.
Με παπαρούνες όσο φτάνει το μάτι
το ίδιο με μαργαρίτες και κοπάδια πρόβατα.
Χωράφια
σκεπασμένα με χιόνι
χωράφια στην ασίγαστη βροχή,
πού και πού κάποιο πουλί κάνει κύκλους
βρίσκει ένα τσαμπί ύστερα φεύγει
Ο ήλιος καίει το χρυσάφι,
ο αέρας χτενίζει το χρυσάφι
ο αέρας παύει και τα χωράφια μένουν
ήσυχα, και τα χωράφια μένουν ακίνητα
με μια βέργα χρυσή στην καρδιά τους
Γύρω τους στροβιλίζονται Άνθρωποι.
Δεμένοι απ’ τ’ όνομά τους
ένας ΄ένας στρέφουν, με συντροφιά τους φως
απ’ τα χλωμά αστέρια, λύνονται και πετούν
στον ουρανό.
***
Ένιωσα δένδρο, κοπάδια πουλιά,
αυτός, ο άλλος,
ένιωσα εσύ,
σε είδα που μόρφαζες
από δικό μου πόνο
έγινα ζωγράφος, συνθέτης, ποιητής,
πάντα η ίδια που μιλούσε
με το Θεό, συγκινημένη
εκείνος έριχνε στις χάλκινες ελιές βροχή,
στις ασημένιες λεύκες Άστρα
κι όταν σώπαινε
μ’ έπνιγε η απελπισία.
Φώναζα και δεν ήτανε κανείς
η φωνή μου χτυπούσε σε μια κατάξερη υδρία
στη μέση του πουθενά
όπου μέσα φώλιαζε του φευγάτου φιδιού
το απορριγμένο δέρμα
Φεγγάρι
Απόψε στάθηκα απέναντι –
Σαν να κοιτάζω σε καθρέφτη σε κοίταξα,
φωτεινή μου αντανάκλαση,
απόψε που δεν είμαι σκιά
που ανέβηκα ψηλά κι άφησα τη σκιά
να χάσκει κάτω ανάμεσά μας,
κι όσα δεν καταλαβαίνω τ’ άφησα εκεί,
για να πηδήσω στη ράχη σου
που λάμπει μες στη νύχτα παγωμένη
Τόσες φορές την είδα κατακόκκινη
τη γνώρισα στη μέση καρφωμένη
και σε χίλια κομμάτια κομμένη
Απόψε ξύπνησα γιατί στάθηκες απέναντι –
Σηκώθηκα να δω τα μάτια που ‘xουν πάντα
την ίδια φοβερή στοργή
το στόμα με την απύθμενη σιωπή
που ‘χει στο χείλος του ένα πικρό χαμόγελο ραμμένο
Απόψε με κουβαλούν στους ώμους τους
όσα δεν κατάλαβα και η σκιά
οι φωνές τους φτάνουν εδώ γλυκιές κι αγαπημένες
αρκούν για να με δέσουν χειροπόδαρα
μόλις δυο βήματα, όπως στεκόμαστε αντικριστά,
δυο βήματα απ’ τη ράχη σου που βάρυνε
και γέρνει μες τη νύχτα κουρασμένη
***
Τί φοβερό πράγμα οι λέξεις, Ηλέκτρα,
ξένες, των ξένων άνθρωπων –Λαχνός
ξένες κι οι πράξεις
κανενός, ούτε δίκαιες ούτε άδικες.
Στη μαύρη στέρνα φως
στο φως αφανισμός,
κι εσύ, αδελφή μου θλίψη,
διαλεγμένο ράσο
με βρεγμένα μανίκια
Ιαπώνων ποιητών
Σύντομο βιογραφικό
Η Εύη Λιακέα γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1976. Σπούδασε ψυχολογία και μουσική και εργάζεται ως δασκάλα πιάνου. Παράλληλα ασχολείται με το κολλάζ και τη φωτογραφία. Ποιήματά της χρησιμοποίησε στις εκθέσεις Το ποτάμι κυλάει (Καλλιτεχνικό Στέκι Καλαμάτας, 2014) και Duality (Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών, 2017). Το Απόδειπνο είναι η πρώτη ποιητική συλλογή που δημοσιεύει. Ποιήματα από το Απόδειπνο και την ανέκδοτη συλλογή Οι μήνες περιελήφθησαν στην συλλογή Οι λέξεις της – Περήφανες προλετάριες της ομάδας sister outsider (εκδ. Κονιδάρη, 2023).
