1.
Δεμένη κάτω από τον ψυχρό ήλιο του παρόντος
υπηρετώ το καθήκον μου
πηγαίνω στη δουλειά μου
εκπληρώνω τους ρόλους μου
και φθονώ
τη δίχως όνειρα
ανάπαυση των πραγμάτων.
Στο υπέδαφος της πραγματικότητας
κάθε επιθυμία είναι ήδη μνήμη
και κάθε δικαίωμα
ευγενική παραχώρηση.
Το «ευτυχώς»
η μόνιμη επωδός
στη νέα θρησκεία του πόνου.
2.
Γυρίζω την κλεψύδρα.
Είμαι παιδί. Η καρδιά μου είναι σφουγγάρι.
Η εμπειρία, ξέρετε, μού επιτρέπει να βγαίνω απ’ τον εαυτό μου.
Ψάχνω το βλέμμα εκείνης που δεν έχει παρελθόν.
Η καρδιά μου γίνεται πέτρα.
Μια πέτρα βαριά
που εκτοξεύω
με δύναμη
ενάντια
σ τ η σ ι ω π ή τ η ς μ ν ή μ η ς.
3.
Βαδίζοντας για χρόνια πάνω
στον κυλιόμενο διάδρομο της κοινοτοπίας
επαναλαμβάνω συχνά από μέσα μου μια απλή υπόθεση:
Αν δεν υπάρχουν ερωτήσεις, δεν θα υπάρχουν κι απαντήσεις.
Το να πιστέψω όμως στ’ αλήθεια αυτήν την ιδέα είναι
ένα συγκλονιστικό αίτημα.
Ποιος είπε ότι μια ήσυχη ζωή δεν απαιτεί θυσίες;
Σύντομο βιογραφικό:
Η Ματίνα Τσιµοπούλου εργάζεται ως δασκάλα στη δημόσια εκπαίδευση. Στο παρελθόν, άρθρα της φιλοξενούνταν σε διάφορα ηλεκτρονικά μέσα τόσο σε σχέση με τη λογοτεχνία (κριτικές και συνεντεύξεις), όσο και με την πολιτική και τη φιλοσοφία. Το 2017 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο Ετεροτοπίες από τις εκδόσεις Φαρφουλάς και το 2020 κυκλοφόρησε σε δική της μετάφραση η ποιητική συλλογή του Μαλτέζου ποιητή John P. Portelli από τις εκδόσεις Οροπέδιο με τίτλο Οι αγάπες του χθες.
