Μαργαρίτα
Γιατί δεν γράφεις για την αγάπη;
Κοίτα, τι όμορφα πέφτουν τα φθινοπωρινά φύλλα.
Αχ, μου θυμίζει μια γυναίκα η πτώση αυτή.
Ένα ένα πέφτανε τα δόντια της
και τα μάτια της καταγής.
Ποτέ κανείς δεν άκουσε ένα παράπονό της,
ποτέ κανείς δεν άκουσε την μοναξιά
που την έκρυβε στις μνήμες των χειμώνων,
ξέροντας ότι θα έρθουν κάθε φορά και πιο βαριές,
μικραίνοντας σε εκείνο το σπίτι που πια δεν μπαινόβγαινε αναπνοή
φοβισμένη, ως το μεδούλι
μήπως έμενε μόνη της και τούτη την άνοιξη.
Όταν πέθανε προσευχήθηκαν στον τάφο της άγνωστοι,
πέτυχαν στον δρόμο τη σορό της
ενώ γυρνούσαν από μια άλλη ταφή.
Γιατί δεν γράφεις για τον γαλάζιο ουρανό;
Κοίτα, πόσο όμορφα φαίνεται καθαρός!
Αχ, αυτός ο ουρανός μου θυμίζει μια γυναίκα.
Τραβούσε τα μαλλιά της πάνω στα οστά του γιου της.
Ποτέ κανείς δεν άκουσε την κατάρα της,
ποτέ κανείς δεν ένιωσε το βάρος του πόνου της.
Κάθε χειμώνα περίμενε τυλιγμένη με ένα πέπλο δακρύων
με μάτια φοβισμένα
πως θα ερχόταν και τούτη η άνοιξη και θα της έκλεβε μίαν ελπίδα.
Όταν πηγαίνει στο νεκροταφείο αγγίζει τις ταφόπλακες αγνώστων κρατώντας στο χέρι ένα
γαλάζιο μπλουζάκι του γιου της, που τον είχαν βρει ανάμεσα στα πτώματα και περιμένει
ακόμα
να βρεθεί ένας ιμάμης ή παπάς
να προσεύχονται στην κηδεία του.
Γιατί δεν γράφεις για την ελευθερία;
Κοίτα, πόσο όμορφα η σημαία κυματίζει;
Αχ, η ελευθερία μου θυμίζει τη Μαργαρίτα.
Κάθε χρόνο ελευθερίας το δέρμα της ξεφλουδίζει και πέφτει από το σώμα
Σαν τελευταίο βογγητό
Ξύνοντας τις στρώσεις της ντροπής που νιώθει μα δεν της ανήκει.
Ποτέ κανείς δεν θα ακούσει την κραυγή
της απελπισίας,
Ποτέ κανείς δεν ξύπνησε από τις εφιάλτες της.
Φοβισμένη μέχρι θανάτου
σαν σκοτάδι μήπως έρθει και φέτος η Άνοιξη.
Περπατάει σε δρόμους δίπλα σε κόσμο
και σφίγγει τα χέρια της γροθιά
μην τυχόν της ξεφεύγει ο εαυτός της
και τρέχει πάνω στο πλήθος που φιλούν τα χάλκινα αγάλματα
και σκαρφαλώνουν, κολλάνε σαν σάλια
πάνω σε σημαίες.
Αχ! Ελευθερία. Μαργαρίτα. Μαργαρίτα. Ελευθερία.
Μαργαρίτα. Μαργαρίτα. Μαργαρίτα,
ένα άγαλμα δίχως πρόσωπο,
ένα αποξηραμένο σάλιο κραυγής που δεν φτάνει να λύσει από το λαιμό της ελευθερίας
την θηλιά.
Σύντομο βιογραφικό:
Η Ardiana Shala Prishtina γεννήθηκε το 1983 στην Πριστίνα (Κόσοβο). Είναι ψυχολόγος, εκδότρια/συγγραφέας, ερευνήτρια και φεμινίστρια ακτιβίστρια. Τα λογοτεχνικά έργα της έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογιες και λογοτεχνικά περιοδικά στην Αλβανία, στη Ρουμανία, στη Γερμανία και στην Αγγλία.
