Όλα είναι θέμα εμπιστοσύνης
Φοβάμαι τα αεροπλάνα. Δεν πιστεύω πως θα πέσουν, ούτε φοβάμαι πως θα πεθάνω. Έχει να κάνει αφενός με την κλειστοφοβία κι αφετέρου με την έλλειψη ελέγχου. Εμπιστεύεσαι τη ζωή σου σε ένα μέσο που δεν έχεις ιδέα πώς λειτουργεί, πώς
καταφέρνει να στέκεται στον αέρα και πώς στο καλό τρέχει τόσο γρήγορα που σε προσγειώνει στο Παρίσι μέσα σε μόλις τρεις ώρες. Πέρα από αυτό, η ζωή σου εξαρτάται κι από έναν άνθρωπο που πιλοτάρει αυτό το ιπτάμενο μέσο και δεν ξέρεις αν είναι στα καλά του, αν μάλωσε με τον γιο του πριν ανέβει στο αεροπλάνο ή αν απλώς νυστάζει και θέλει να τον πάρει λίγο ενώ βρίσκεστε πάνω από την Ιταλία.
Κάπως έτσι συμβαίνει και με την λογοτεχνία, χωρίς βέβαια να υπάρχει ο κίνδυνος του θανάτου. Εμπιστεύεσαι τον χρόνο σου σε ένα βιβλίο που δεν έχεις ιδέα πού θα το πάει ο/η συγγραφέας, αν θα σου προσφέρει κάτι κι αν τελικά αξίζει τον κόπο. Πόσο μαγικό είναι όμως όταν στο τέλος δικαιώνεσαι που το εμπιστεύτηκες;
Αυτό μου συνέβη με το καινούριο βιβλίο της Ελίζας Παναγιωτάτου Διακοπές στην Αβησσυνία (Εκδόσεις Αντίποδες). Ξεκίνησα να το διαβάζω το βράδυ πριν πετάξω για Παρίσι. Με παρέσυρε τόσο η γραφή της που είπα να το βιβλίο που θα διαβάσω στο αεροπλάνο για να με κάνει να ξεχαστώ και να μη φοβάμαι. Ενώ περίμενα στην πύλη για επιβίβαση είχα φτάσει στη μέση περίπου, εκεί που αρχίζει το δεύτερο μέρος. Και ξαφνικά χάθηκα. Αισθάνθηκα ότι κάνει κοιλιά, ότι κάτι δεν πηγαίνει πολύ καλά. Άλλαξε πολύ απότομα αφήγηση και τόπο που ένιωσα ότι με πετάει από την ιστορία. Με είχε πείσει όμως τόσο πολύ στο πρώτο μέρος που είπα ξέρεις κάτι, σε εμπιστεύομαι. Ξέρω ότι θα με οδηγήσεις κάπου καλά. Και το έκανε. Διάβασα το υπόλοιπο βιβλίο απνευστί στο αεροπλάνο και εμπιστεύτηκα ταυτόχρονα συγγραφέα και πιλότο.
Στα του βιβλίου τώρα. Σκόρπιες σκέψεις που σημείωσα κατά την ανάγνωση:
Οι γονείς μας είχαν ζωή και πριν από εμάς. Τι μπορείς να μάθεις για τη ζωή κάποιου όταν αυτός πεθάνει, τι κρύβει στα συρτάρια του και στα αντικείμενα που συλλέγει; Ένα ταξίδι μπορεί να σου αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι τα πράγματα. Είμαστε οι ρίζες μας. Επίκαιρο: κορωνοιός, tinder, σεξουαλικότητα, ζωή στα 30κάτι. Οι ύαινες έχουν σαφή ιεραρχία και στην κορυφή βρίσκονται οι θηλυκές. Τι θα γινόταν αν είχαμε κι εμείς μητριαρχία; Η ηρωίδα ψάχνει τις λίρες και το παρελθόν της γιαγιάς της όσο η ίδια αναζητάει τον εαυτό της και την ταυτότητά της.
Η Παναγιωτάτου παίζει με τις λέξεις, με τον χρόνο της αφήγησης και με τους αφηγητές, με το σήμερα και με το χτες, με τις εικόνες και με τα συναισθήματα. Ανοίγει μικρά παραθυράκια στην ιστορία της και σου λέει έλα, δες και συνέχισε εσύ την ιστορία όπως σου αρέσει.
Επιμύθιο; Αν φοβάστε κι εσείς τα αεροπλάνα διαβάστε το Διακοπές στην Αβησσυνία που διαβάζεται μονορούφι και δεν θα καταλάβετε πότε φτάσατε.
Η Χριστίνα Ραφτοπούλου γεννήθηκε (1994) και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο ΑΠΘ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Δημιουργική γραφή στο ΑΠΘ. Εργάζεται ως δασκάλα δημιουργικής γραφής στο εργαστήρι της Λογοτεχνώ και ως επιμελήτρια κειμένων. Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και έχουν βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Ο θεατρικός της μονόλογος «Ένα κουβάρι είμαστε» έχει παρουσιαστεί ως Contemporary Performance στο Φεστιβάλ Θεάτρου Αντίσκηνο στην Κύπρο. Μιλά για τα βιβλία που διαβάζει σε άρθρα της αλλά και στον λογαριασμό της στο Instagram. Αν δεν την βρεις να γράφει ή να διαβάζει, θα τη βρεις παρέα με τον σκύλο της σε μια βόλτα στη φύση.
