Ο Ron Winkler θα συμμετάσχει στο 11ο Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης, το οποίο θα πραγματοποιηθεί από τις 21 ως τις 25 Αυγούστου στη Λάρισα, στον Βόλο, στην Καρδίτσα και στα Τρίκαλα.
Στο πλαίσιο αυτό ο Αλέξιος Μάινας μετέφρασε τέσσερα ερωτικά ποιήματα του.
λέγοντας, ρωτώντας
το νιώθεις πόσο θα ’θελα το ανείπωτο να ήμουν
ανάμεσα σε αστέρια, εκεί που ’χεις το χέρι σου
και διώχνεις τον ωκεανό, κι έντομα το χρώμα
των ματιών σου αφήνουν ν’ αναληφθεί στα ουράνια;
το νιώθεις; τα ματόκλαδα ένα σύντομο είναι γράμμα,
να το πηγαίνεις προς το μέλλον μας,
σίγουρα ξέρεις και κηρύττεις ζεστασιά
από της βλάστησης τo τροπικά σκιώδες, άνοιξέ με
να ’μαι σαν φυτό, σαν κώδικας προγράμματος να θάλλω,
ίσως απ’ τις νιφάδες, τα πέπλα για ιδιαίτερες στιγμές.
νιώθεις από κάτω σου τα πάντα μου;
το κράτος, όπως κι αν το δω,
που τα βουνά του όλο βουνά είναι, ιερές βαθιές κοιλάδες;
νιώσε πώς σαν βεντάλια απλώνει ό,τι παρέσυρε η φωνή,
κάνε με να το συνηθίσω
και τραγούδα, στα μάτια μου είναι ο ήλιος,
ήλιε μου, ήλιε αθώρητε,
ολούθε λάμπει τ’ όνομά σου,
το νιώθεις πώς η δραστική ουσία
φτάνει σχεδόν στο όριο του συντάκτη;
μέρα στη θάλασσα
ένα βαρομετρικό υψηλό πάνω απ’ τα μάτια σου ήταν:
κι ένα στερέωμα όπως κουνιόσουν,
άπλωνες τις μαντόνες σου κι εσύ
για να στεγνώσουν, οι γλάροι
σαν ζώα τραγουδούσαν,
τα ίχνη στην άμμο μάς το δείχναν:
η εκπολιτιστική ετοιμότητα εκείνο το πρωί
μας γύρευε ήδη, όταν στη θάλασσα…
κι οι πράξεις μας ν’ ακολουθούν το μέλλον, ένα είδωλο:
ενόσω εσύ τόσο απαλή
σαν το πρωτογενές μου Εσύ, κι εγώ όσο γνήσιος
γίνεται, το δέρας σου της Μέδουσας
να εισρέει στο αγκάλιασμά μας
και να με περιζώνει το μαλλί-το-δραστικό-μαλλί σου
καθώς δακρύβρεχτοι οι σωσίες μας χασομερούσαν
αγίνωτοι, κάτω στο κύμα.
ισλανδικό κομμάτι
σ’ έφερα στ’ ολάνοιχτο συναίσθημα, θερμοπίδακες
τη σάρκα μας πλαισιώναν, με μάγεια μ’ είχες γδύσει
και τα ψάρια, μικροί αμνοί Θεού, σαν ένα κολυμπούσαν,
είχε έναν ήλιο μόνο, και δυο στόματα, κανείς δεν έσερνε σκιές ξωπίσω,
η ακτή απλωνόταν άπραγη, μονάχα θορυβούσε, μπορούσες δηλαδή
να πάρεις μιαν ανάσα, τα κύτταρα βουίζαν, να σβήσουμε μπορούσαμε
τα κτήρια, μέσα μας, από μέσα μας, ξεβγάζοντάς τα,
στη θυελλώδη Ευρώπη (υπήρχε αυτή κι ως όνειρο;),
κάθε επαφή ένα οκτάωρο ήταν έτος
και κάθε νεύρο μου σαν θάμνος θαλερός μ’ αγκάθια,
όπου βυθιζόσουν άσβεστη
με την ερώτησή σου: γιατί οι πατούσες μου είναι
η θάλασσα;
Amorie
είμαι σε θέση να τονίσω την καρδιά σου
στ’ αλάτια που βγάζουμε απ’ την τελευταία λέξη.
εκεί που ανοίγουμε τα δάχτυλα και κλείνουμε τα χέρια.
τα πασπατέματα στη γλώσσα: φορητός ωκεανός.
σημειώνω: ευφορία
για ένα ολόκληρο έτος. τα μάγουλά μας δεν ακολουθούν
κάποιο προσχέδιο. είμαστε ο κόσμος
για λίγο ενώπιον του εαυτού του. όλο το δέρμα
εκκρίνει δυνατούς σπασμούς. η ανταλλαγή ονομάτων
παραμένει ο πιο γοργός τρόπος προσέγγισης. είσαι
το σημάδι της σοφίας στον κρόταφο.
θέλω μαζί να βγούμε έξω απ’ τους ήχους,
να ταξιδέψουμε όλη τη στοργή, έξω απ’ τον χρόνο
πρώτη φορά μαζί να κλείσουμε τα βλέφαρα:
αυτό το βασίλειο, αυτό το χρώμα θέλω να ’μαι.
Σύντομο βιογραφικό:
Ο Ron Winkler, γεννημένος στην Ιένα το 1973, ζει στο Βερολίνο. Έχει εκδώσει διάφορες ποιητικές συλλογές και έχει επιμεληθεί πολλές ανθολογίες. Το 2021 δημοσιοποίησε την τελευταία του ποιητική συλλογή Magma Within και έναν ποιητικό διάλογο με την Maria-Daria Cojocaru με τίτλο: Δεν ξέρεις πόσο δύσκολο έχει γίνει να στείλεις ένα γράμμα. Είναι επίσης μεταφραστής, κυρίως ποίησης στα αγγλικά.
Ο Jake Schneider έγραψε για εκείνον: “Ο κόσμος, στα ποιήματα του Ron Winkler, είναι ένας διπλός πράκτορας. Αν κοιτάξεις από πιο κοντά, μπορεί να ρεφάρει εξίσου πάνω σε έναν ποδηλατικό αγώνα του Ανατολικού Μπλοκ, σε ένα ποίημα της Γερτρούδης Στάιν ή σε ένα γαλλικό ντοκιμαντέρ για τα πουλιά.” Η ποίησή του συχνά απεικονίζει τις περίεργες αρμονίες του αλλιώτικου.
Στα πρόσφατα ποιήματά του, ο Ron Winkler ερευνά το πως η ταχύτητα της ροής της γλώσσας αλλάζει με την κίνηση. Οι βιότοποι που αναλύει μπορούν να βρεθούν στην “απομόνωση όλων των Ευρωπαίων”, καθώς και στις “αφηγηματικές επιφάνειες του παγετώνα”. Ταυτόχρονα εγγράφονται πάντα βαθιά μέσα στο σώμα. Οι χάρτες της παιδικής ηλικίας του Winkler – κάποιες φορές παρουσιάζονται με ένα ψύχραιμο βλέμμα και άλλες με μια έντονη επιθυμία. Τα ποιήματα του ακούραστα αναζητούν την “αβάσταχτη ομορφιά”, συμπεριλαμβανομένης και της εκπληκτικής της υπερβολής.
