Η Lara Mitraković θα συμμετάσχει στο 11ο Πανθεσσαλικό Φεστιβάλ Ποίησης, το οποίο θα πραγματοποιηθεί από τις 21 ως τις 25 Αυγούστου στη Λάρισα, στον Βόλο, στην Καρδίτσα και στα Τρίκαλα.
Είμαι καλά Μπαμπά
Είμαι καλά Μπαμπά
Ο κόσμος ακόμα έχει ψήγματα πραγματικότητας
Τα σπίτια βρίσκονται εκεί για να κατοικούνται
Οι άνθρωποι βρίσκονται εκεί για να εγκαταλείπονται
Μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας φωνάζουν από τις ουρές
Μπορούν να το κάνουν μόνοι τους Μπαμπά
Φωνάζουν από τις ουρές κάτω από το παράθυρό μου
Γράψε μου ένα ποίημα εσύ είσαι πάντα τόσο χαρούμενη
Εσύ πάντα γελάς γράψε μου ένα ποίημα
Για το πώς τελειώνω ανάμεσα στα μπούτια σου
Τίποτα δεν είναι εντάξει μπαμπά
Τα χείλη μου είναι φτερά χελιδονιού πάντα κοιτάνε προς τα κάτω
Κορμοί δέντρων αναποδογυρισμένοι με τις ρίζες τους να εξέχουν
Κανείς δεν τους ποτίζει δεν έχει νόημα δεν έχει χώμα
Η καρδιά χτυπά στον παλμό αυτών που κάνουν τζόκινγκ από κάτω
Καλύπτω τα παράθυρά μου με εφημερίδες που δε διαβάζω
Κοιμάμαι με το τηλέφωνο στο πρόσωπό μου
Με την κόκκινη ειδοποίηση στις βλεφαρίδες μου
Ξεκινάω το πρωινό μου με αυτούς τους κύκλους που αναβοσβήνουν
Αντί για καφέ με λούζω με κρασί
Δεν είμαι καλά Μπαμπά
Λένε είσαι πάντα τόσο χαρούμενη πάντα τραγουδάς
Γράψε μου ένα ποίημα είσαι όμορφη
Οι παλάμες σου είναι μικροσκοπικές τα μάτια σου τεράστια
Κρατάνε τον κόσμο όλος ο κόσμος
Κάνει τζόκινγκ κάτω από το παράθυρό μου
Δισεκατομμύρια φωνές γράψε μου ένα έλα επιτέλους
Κανείς δεν με πηδάει Μπαμπά
Είναι όλοι γύρω από τη φωλιά μου με τα κεντριά τους
Αλλά κανείς δεν τσιμπάει
Έχω μάθει να σταυρώνω τα πόδια μου θανάσιμα
και οριστικά σαν αλογάκι της Παναγίας
Κάνουν κύκλους στέλνουν μηνύματα οι κόκκινες
Ειδοποιήσεις στις βλεφαρίδες μου ξεκινώ το πρωινό μου με
Νερό πλένω το πρόσωπό μου με ένα προϊόν περιποίησης προσώπου
Για ευαίσθητο δέρμα πρωί – βράδυ
Είμαι καλά Μπαμπά
Ο σκουπιδιάρης θα έρθει πάλι με το φορτηγό του και θα τους μαζέψει
Σαν ένας πρίγκιπας που θα κερδίσει την καρδιά μου
η 10η Αυγούστου
ο κόσμος δεν πρέπει να μάθει ότι σήμερα είναι η 10η Αυγούστου
πατεράδες στο δρόμο, και κανείς πέρα από κείνον δεν μπορεί να σβήσει
το κόκκινο τετράγωνο πάνω στο ημερολόγιο
κάθε πρωί επιστρέφουμε στο καλοκαίρι
μόνο για εκείνο είμαστε βέβαιοι
επιστρέφουμε στο καλοκαίρι λες και είναι η μέρα της μαρμότας
η μέρα που το υποδεχόμαστε τεμπελιάζοντας σε ένα μουσκεμένο σεντόνι
κολυμπώντας προς την ασφάλεια μαζί με τις σημαδούρες που σχηματίζουν προσευχές
ή πηγαίνοντας σε μια μνήμη από την παιδική ηλικία
στον μπεζ καναπέ πάνω στον οποίο ο παππούς και εγώ ξεφλουδίζουμε μπιζέλια
πετάω τα μισά μέσα στο μπολ, βάζω τα μισά μες στο στόμα μου
ο γδούπος των σπόρων όπως χτυπάνε τα τοιχώματα του μπολ θυμίζει χαλασμένη κλεψύδρα
σαν αυτό το ημερολόγιο στο οποίο χωρίς πατέρα
οι μέρες δεν πάνε πουθενά
εκτός από μερικές φορές στην παραλία κατά τις έξι το απόγευμα
όταν γίνεται πολύ εύκολο να πείσεις τον εαυτό σου ότι μετά το καλοκαίρι
δεν υπάρχει τίποτα πέρα από το ίδιο το καλοκαίρι
στο οποίο κάθε πρωί ψάχνω το φανταστικό χέρι σου
και διατρέχω τις λέξεις λες και είναι οδηγίες διάσωσης
στο στενό μου τα αμάξια οδηγούν χαλαρά
εκεί οι πυροσβέστες κρατούν τη βροχή μέσα στις γροθιές τους
ο μπαμπάς τρώει τα φωνήεντα τα τελευταία χρόνια
η μαμά μιλά όλο και πιο δυνατά
προσπαθώντας να υπερκαλύπτει τη σειρήνα
εκεί οι πυροσβέστες καλλιεργούν αμάραντους κάτω από τις μασχάλες τους
αν ποτέ αποφασίσεις να ‘ρθεις να με πάρεις
θα είναι καλοκαίρι, 10η Αυγούστου
όταν οι πυροσβέστες επιτέλους ανοίξουν τις γροθιές τους
Λάρισα
Το πρωί η μοναξιά μετριέται με κούπα του καφέ. Το παντελόνι είναι πολύ κοντό για αυτή την εποχή του χρόνου και προδίδει πως είμαι ξένη. Αν με κοιτάξουν στα μάτια, μιλάν μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω λες και μέσα από το μαυρισμένο μας δέρμα καταχωρούμε στη μνήμη μας ολόκληρη τη Google μετάφραση. Η Λάρισα είναι μια ευρωπαϊκή πόλη, κλείνω τα μάτια μου και η Λάρισα είναι μια οποιαδήποτε πόλη εντός της οποία κανείς δεν αναγνωρίζει τα βήματά μου. Την ώρα του μεσημεριανού με κλείνω μέσα σε ένα κουτί με γραπτά μηνύματα στο κινητό. Τα γράμματα γίνονται κύματα, μεταφέρουν πολύ μακριά τους καθημερινούς περιπάτους των δέκα χιλιομέτρων, το δάσος στριμώχνεται μέσα σε μια ημιτελή πρόταση, η νύχτα στριμώχνεται μέσα στο κάλυμμα του καναπέ με τα συννεφάκια. Η Λάρισα είναι: Συγγνώμη που δεν μπορώ να γράψω, δε φταις εσύ, εγώ φταίω. Αυτούς τους τελευταίους μήνες γράφω μέσα στο κεφάλι μου, αυτός είναι ο τρόπος που με νανουρίζω τα βράδια. Ονειρεύομαι σε ονοματοποιίες. Με αυτόν τον τρόπο οι λέξεις που ψιθυρίζω γίνονται μάντρα για τα πέντε άτομα που ονειρεύομαι πάντα, τα πέντε άτομα που πάντα ονειρεύομαι κάθονται κυκλικά γύρω από το συντριβάνι της κεντρικής πλατείας. Λένε Λάρισα, αργά και επίμονα μέχρι η γλώσσα να γίνει το όνομά μου. Μέχρι να αρχίσω να νιώθω την πόλη στο δέρμα μου όπως το αλάτι μετά τη θάλασσα, όπως το σύμβολο του σπιτιού που το προφυλάσσω από τους ξένους, το παίρνω στο μπάνιο και μετά αργά αφαιρώ κομμάτι κομμάτι μέχρι να υπερχειλίσουν τα μάτια μου, να το καλύψω όλο με βλεφαρίδες. Μετά την πλημμύρα η μόνη λέξη είναι Λάρισα, η λεία επιφάνεια της πόλης, τόσο λευκή όσο το σώμα μου που αντανακλάται στις βιτρίνες. Τόσο κόκκινη όσο το αίμα που βράζει το καλοκαίρι. Εδώ μιλάς γλυκά στο ποτάμι όπως θα έκανες με τη θάλασσα, εδώ το χώμα και η θάλασσα έχουνε γίνει ένα ώστε το πρωί μιλάει και στα δύο για τους εαυτούς μου – τον έναν που έχει χαθεί εδώ και καιρό και τον άλλον που θα κάθεται για πάντα στο λιμάνι. Πες τους: τη νύχτα τα κύματα τρων τα πλανγκτόν, τα φτύνουν σαν πεφταστέρια στα μαλλιά μεθυσμένων λυκειόπαιδων και φοιτητών. Πες τους πως το νησί μυρίζει σαν κρεβάτι με φρεσκοπλυμένα σεντόνια, σαν παιδική αγκαλιά!
Όταν κλείνεις τα μάτια σου η Λάρισα είναι λευκός καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζεις κάθε πρωί μια διαφορετική αυτοπροσωπογραφία, καμία τους καθόλου δεν σου μοιάζει.
Μετάφραση: Ευσταθία Π.
Η Lara Mitraković, με καταγωγή από την Κομίζα, έχει μεταπτυχιακό δίπλωμα στην Κροατική γλώσσα και λογοτεχνία και στην Κοινωνιολογία. Τα ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα περιοδικά (Tema, Poezija, Artikulacije κ.α.) ανθολογίες (Hrvatska mlada lirika 2 (DHK, 2015), Rukopisi 41, Ekofeminizam. Izmađu zelenih i ženskih studija (Durieux, 2020)…) καθώς και σε διαδικτυακές πλατφόρμες (Kritična masa, Strane, Astronaut.ba. κ.α.) Είναι ένα από τα μέλη της λογοτεχνικής ομάδας 90+. Συμμετείχε στο πρόγραμμα του Καταφυγίου του Οδυσσέα το 2019, κατά τη διάρκεια του οποίου έμεινε στο Μιλιέτ, τη Λουμπλιάνα και τη Λάρισα. Μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει τα βιβλία Brojanje pogrešaka (βραβείο της πόλης του Καρλόβατς Zdravko Pucak, 2016), μαζί με άλλα μέλη της λογοτεχνικής ομάδας 90+, τις ανθολογίες Netko podvikne, djeca odrastu (Fraktura, 2018) και Dva puta za jug (Fraktura, 2019). Έχει λάβει μέρος σε διάφορα λογοτεχνικά και μουσικά φεστιβάλ (Διεθνές Φεστιβάλ Λογοτεχνίας της Τιμισοάρα (2018), Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης (2019), Έκθεση Βιβλίου Σλοβενίας στη Λουμπλιάνα (2019), ZenBazen στην Sveti Ivan Zelina, στο Indirekt στην Ούμαγκ (2019), Feminizam je za sve στο Ζάγκρεμπ (2020), Φεστιβάλ Παγκόσμιας Λογοτεχνίας στο Ζάγκρεμπ (2020)), και για την Ημέρα της Γυναίκας το 2021, μαζί με άλλες 17 συγγραφείς, δημοσίευσαν την ακτιβιστική ακουστική-συλλογή Bez zastoja, bez straha, η οποία είναι αφιερωμένη στην πλατφόρμα για το Αναπαραγωγικό Δίκαιο. Τα ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα ρουμανικά, στα σλοβένικα, στα ελληνικά, στα τσέχικα και στα γαλλικά.
