Οι εκδόσεις Θράκα ανατύπωσαν το αγαπημένο βιβλίο του εν ζωή κλασικού Σωτήρη Παστάκα, ο οποίος πρόσφατα τιμήθηκε με το βραβείο “Μάκης Λαχανάς”.
“Επιστρατεύοντας το καυστικό του χιούμορ, ο Παστάκας αποδοκιμάζει τόσο τη λογική των λουτρών του λαού, την περίοδο που οι αντοχές της μητέρας- Ελλάδας δοκιμάζονται, όσο και την τακτική του τυχοδιωκτισμού, της ασέβειας προς το περιβάλλον- τον βιασμό της μητέρας- φύσης («Όπου και να γυρίσω το βλέμμα μου σήμερα που η μαμά χαροπαλεύει, όλα τα σπίτια είναι ανοιχτά, όλες οι πλαζ κατειλημμένες, ο κοσμάκης παραδομένος στον θείο Ιούλιο μήνα, αφού έζησε την εποποιία της εξοχικής κατοικίας, απʼ την αχειροποίητη καλύβα στα ενοικιαζόμενα, κι έχτισε χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, εκτός σχεδίου ναι, κι εκτός πόλεως Λάρισας, στη σκιά της μπουκαμβίλιας του γιασεμιού και των οπωροφόρων»). Παράλληλα, ειρωνεύεται την τάση επίδειξης των εξωτερικών θελγήτρων μιας διόλου ευκαταφρόνητης μερίδας των παιδιών της (:«ο κοσμάκης παραδομένος στον θείο Ιούλιο μήνα, τα κόκκινα νύχια των ποδιών συμμάζεψε, συμμάζεψε την κυτταρίτιδα απʼ τους μηρούς και την κοιλίτσα»). Μιλάμε για ένα ποίημα 192 στίχων, που θαρρώ πως αξίζει να διαβαστεί και να ξαναδιαβαστεί. Πολυεπίπεδο ποίημα (στο βαθμό που η μητέρα από τη σφαίρα της γενέθλιας γης και της βιολογίας ανάγεται σε σύμβολο της πατρίδας), αμφισημία, δηκτική γλώσσα. Ποίημα αναφοράς. Ποίημα κοινωνικής προσφοράς, που προβληματίζει.”
-Αναστασία Μιχελάκη, “Στη «Ραψάνη» του Σωτήρη Παστάκα” στην Ποιητική (άνοιξη καλοκαίρι 2012)
“Το σπουδαίο είναι ότι καθόλου δεν επιχειρεί ο ποιητής την ωραιοποίηση της μητέρας. Σε όλη την έκταση του κειμένου είναι αισθητό το ανθρώπινο, το επίγειο, το τρωτό. Από τη φθορά της σάρκας, που τόσο ρεαλιστικά την παραθέτει ο ποιητής, δεν εξαιρείται κανείς.
Κι όμως, στο δωμάτιο των ψυχορραγούντων ακόμη συμβαίνουν μικρά θαύματα, καθώς οι μάνες φεύγουν. Τις τελευταίες στιγμές, η ζωή περνά όχι μπροστά από τα μάτια τους, αλλά μέσα από τα χέρια τους. Πριν το ύστατο χαίρε η μαμά η δικιά μας και οι μαμάδες των άλλων κρατούν δώρα κι αγαθά για τους δικούς τους: πευκοβελόνες, άχυρα, καπνά, το ταψί απ’ το φούρνο, ρίγανη, ρόδια…
Όταν το ποίημα κλείνει, η μητέρα έχει χαθεί. Τυχαία η τελευταία αναφορά στην αναστάσιμη λαμπάδα; Αμελητέα η μετενσάρκωση της μαμάς σε μύγα που παίζει κρυφτούλι; Στους τελευταίους στίχους ο ποιητής μοιάζει να έχει γίνει πάλι παιδί. Ανέμελο και ράθυμο, ξυπνά το μεσημέρι. Ησυχία στο χωριό, η μάνα πεθαμένη.
Δεύτερη γέννα. Σα να αρχίζουμε από την αρχή.
Εμείς, χωρίς τους αγαπημένους.”
-Ελένη Αλεξίου στο Fractal
Στοιχεία βιβλίου:
ISBN: 9786185463540
Αριθμός σελίδων: 16
Διαστάσεις: 11,5*19
Τιμή: 5,3
Έτος έκδοσης: 2023
Σύντομο βιογραφικό:
Σωτήρης Παστάκας (Λάρισα, Ελλάδα, 1954), ποιητής. Σπούδασε Ιατρική στη Ρώμη και Ψυχιατρική στην Αθήνα. Έχει εκδώσει 18 ποιητικές συλλογές, μια συλλογή με μικρά διηγήματα (ο Δόκτωρ Ψ ανάμεσα στους άλλους, Κέδρος, 2021), και δοκίμια. Έχει επιμεληθεί ανθολογίες ελληνικής και ιταλικής ποίησης. Έχει μεταφράσει Ιταλούς ποιητές στα Ελληνικά (Σερένι, Πένα, Σάμπα, Γκάτο, Παζολίνι και άλλους). Έχει μεταφραστεί σε 20 γλώσσες και έχει λάβει μέρος σε διεθνή φεστιβάλ ποίησης (Σαν Φρανσίσκο, Σεράγεβο, Σμύρνη, Ρώμη, Νάπολη, Σιένα, Κάιρο, Κωνσταντινούπολη, Μεντεγίν, Καράκας κ.λπ.). Τέσσερις ποιητικές συλλογές (Corpo a corpo, Jorge, Monte Egaleo, Isola di Chios) εκδόθηκαν στην Ιταλία, όπου κέρδισε το βραβείο NordSud το 2016, μία στις ΗΠΑ (Food Line) και μία στην Ισπανία (Cuerpo a cuerpo). Το 2019 δώρισε τη βιβλιοθήκη του στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Ραψάνης. Είναι μέλος από το 1994 της Εταιρείας Συγγραφέων και από το 2021 Εθνικός Συντονιστής του Παγκόσμιου Κινήματος Ποίησης (WPM) για την Ελλάδα.
