Ο θάνατος, η ενοχή κι η λύτρωση
Από μικρή μου άρεσε να λέω ιστορίες. Όταν μαζευόμασταν στο σπίτι πολλά άτομα καθόμουν στη μέση και αγόρευα. Αν κάποιος με διέκοπτε του έκλεινα το στόμα με το χέρι μου και του έλεγα «τώρα μιλάω εγώ». Μεγαλώνοντας συνέχισα να λέω ιστορίες, πότε δικές μου πότε των άλλων. Συνήθισα να αποδίδω την τάση μου αυτή σε μια έμφυτη πολυλογία. Θεωρούσα ότι απλώς μ’ αρέσει να μιλάω και να είμαι κοινωνική. Πριν από μερικά χρόνια όμως συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι η μισή αλήθεια. Όταν άρχισα να γράφω, κατάλαβα ότι η αφήγηση ιστοριών είναι για μένα λύτρωση, ένας τρόπος να καταλάβω τη ζωή, να συνδεθώ με το μέσα μου, να απαλύνω την ψυχή και τη σκέψη μου. Γράφω και λέω ιστορίες για να μπορέσω να αντέξω τη ζωή.
Αυτή τη σύνδεση αισθάνθηκα και με τη Μπριζίτ Ζιρό όσο διάβαζα το βιβλίο της Ζήσε Γρήγορα (εκδόσεις Καστανιώτη). Η Ζιρό χρησιμοποιεί τη γραφή για να επουλώσει (ή να ξύσει) το τραύμα του θανάτου του άντρα της. Είκοσι χρόνια μετά το ατύχημά του με τη μηχανή και με αφορμή την πώληση του σπιτιού τους, αποφασίζει να καταγράψει τα γεγονότα ακριβώς όπως έγιναν λίγες μέρες πριν αλλά και κατά την ίδια τη μέρα του δυστυχήματος. Μέσα από 23 «αν» επιστρέφει σε όσα συνέβησαν εκείνες τις μέρες και αναρωτιέται με ποιους τρόπους θα μπορούσε να αποφευχθεί το ατύχημα. Τα βάζει με τον αδερφό και τη μαμά της, με τον κατασκευαστή της μηχανής, με το σπίτι που αγόρασαν, με τις δικές της επιλογές και κινήσεις. Όπως όλοι μας έτσι κι εκείνη πιστεύει ότι αν έκανε εκείνο ή το άλλο, ο άντρας της θα ζούσε κι ενδεχομένως δε θα αναγκαζόταν εκείνη να πουλήσει τώρα το σπίτι τους, στο οποίο μάλιστα εκείνος δεν πρόλαβε καν να ζήσει. Ξαναπαίζει λοιπόν στο μυαλό της κάθε στιγμή από εκείνες τις μέρες και πλάθει διάφορα σενάρια που της επιτρέπουν να αναμετρηθεί με την ενοχή και την πληγή της.
Σκύβει στο αυτί σου και σου λέει την ιστορία που σημάδεψε τη ζωή της με το πιο απλό και σπαρακτικό τρόπο. Μέσα από την αφήγησή της, σου υπενθυμίζει ότι στη ζωή όλα κρέμονται από μια λεπτή κλωστή. Μέσα σε δευτερόλεπτα όλα μπορούν να ανατραπούν. Και η ζωή σου τότε παίρνει μια νέα τροχιά που ποτέ δεν είχες φανταστεί. Ο μόνος τρόπος για να νιώθεις ασφαλής είναι με το να παίζεις ξανά και ξανά στο μυαλό σου το γεγονός που σου άλλαξε τη ζωή.
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο ως αναγνώστρια έμαθα ότι ο θάνατος είναι πολύ κοντά μας και κράτησα τον τίτλο σαν συμβουλή. Ζήσε γρήγορα, γιατί σε λίγα δευτερόλεπτα μπορεί και να πεθάνεις. Ζήσε γρήγορα, γιατί η ζωή δε σου χαρίζεται. Ζήσε γρήγορα, γιατί το μόνο που έχεις είναι το τώρα.
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο ως άνθρωπος που γράφει, έμαθα ότι η γραφή είναι το δώρο που κάνω στον εαυτό μου και άλλαξα λίγο τον τίτλο για να τον κρατήσω σαν συμβουλή. Γράψε γρήγορα, γιατί αυτά που θες να πεις σιγοβράζουν μέσα σου και στο τέλος θα σε κάψουν. Γράψε γρήγορα, γιατί η ζωή τρέχει. Γράψε γρήγορα, γιατί είναι αυτό που θες να κάνεις.
-Χριστίνα Ραφτοπούλου
Η Χριστίνα Ραφτοπούλου γεννήθηκε (1994) και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο ΑΠΘ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Δημιουργική γραφή στο ΑΠΘ. Εργάζεται ως δασκάλα δημιουργικής γραφής στο εργαστήρι της Λογοτεχνώ και ως επιμελήτρια κειμένων. Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και έχουν βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Ο θεατρικός της μονόλογος «Ένα κουβάρι είμαστε» έχει παρουσιαστεί ως Contemporary Performance στο Φεστιβάλ Θεάτρου Αντίσκηνο στην Κύπρο. Μιλά για τα βιβλία που διαβάζει σε άρθρα της αλλά και στον λογαριασμό της στο Instagram. Αν δεν την βρεις να γράφει ή να διαβάζει, θα τη βρεις παρέα με τον σκύλο της σε μια βόλτα στη φύση.
