Ψηλαφώντας την ποιητική συλλογή
του κ. Παύλου Ανδρέου Παγωτό Δακρυγόνο
Η ποιητική συλλογή του νέου και πρωτοεμφανιζόμενου στα νεοελληνικά γράμματα ποιητή κ. Παύλου Ανδρέου αποτελεί μια κραυγή σε τόνο μείζονα και ελάσσονα. Δεν ακολουθεί την πεπατημένη οδό της νεότερης τάσης της κυπριακής ποιητικής παραγωγής. Αντ’ αυτού, με τρόπο γόνιμο και δημιουργικό προσλαμβάνει τις κληρονομικές τραυματικές περιστάσεις μέσα από έναν θολωμένο καθρέφτη, όπως συνειρμικά υποδηλώνει ο πρωτότυπα σουρεαλιστικός τίτλος.
Όντας ένα εξαιρετικά ανήσυχο πνεύμα κι ένας γνήσιος εκπρόσωπος μιας ενεργούς νεολαίας, εξεγείρεται, ξεσπά, διαμαρτύρεται, κραυγάζει. Δεν απολαμβάνει το ξέγνοιαστο παιδικό παιχνίδι ενόσω οι εσωτερικές και εξωτερικές κραυγές του τον πολιορκούν. Γεύεται πικρά έναν στρόβιλο ανεκπλήρωτων προσδοκιών που βρίσκεται εκεί, είτε έχει τα μάτια του σφαλιστά είτε όχι:
Κάλπικο αστέρι
Α μπε μπα μπλομ
κι εσύ έδειχνες εμένα.
Να κλείνω μάτια
να μετρώ κρυμμένα χρόνια.
Έφυγες και μ’ άφησες
να τα φυλάω.
Φτου και βγαίνω
από μια κούνια πέρασες.
Κοντανασαίνοντας
τρίζουν τα βήματά σου.
Πού κρύφτηκες και δεν σε βρίσκω;
Η τσουλήθρα που σκαρφάλωνες
ξαπόσταινε σ’ οροσειρές.
Να μη χαθεί ξανά κανείς
είπα στον εαυτό μου.
Φτου ξελευθερία
και τα φυλάω απ’ την αρχή.
Α μπε μπα μπλομ
κι εσύ πυξίδα
να δείχνεις πάντα εμένα.
Ο προβληματισμός του γύρω από ζητήματα ποιητικής κρύβει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η Τέχνη εκλαμβάνεται από τον ποιητή ως ένα θέατρο του παραλόγου γραμμένο από τον Ιονέσκο, ως μια ποίηση με διαταραγμένη ταυτότητα:
Ομοφοβία
Από την πύλη ασφαλείας
του αερολιμένα
πέρασε επιφυλακτικά
ένα ποίημα
με διαταραχή ταυτότητας.
[…]
Η Τέχνη ασκεί ευεργετική επίδραση στο ποιητικό υποκείμενο, αφού αντιμετωπίζεται ως καβαφικό φάρμακο, το οποίο θα το «γιάνει» από τους κάλους που προκλήθηκαν από την «ονυχοφαγία» του. Ο πελματογράφος είναι κατηγορηματικός όσον αφορά την προτεινόμενη θεραπεία που συστήνει στο ποιητικό υποκείμενο:
Νυχοκόπτης
Εξ απαλών ονύχων
η νύχτα κατείχε τα ψαλίδια
εσκεμμένα.
Ως εκ τούτου
επιδόθηκα
στην ονυχοφαγία
αδυνατούσα να τα κόψω
λόγω ονυχοκρύπτωσης.
Ο πελματογράφος συνέστησε
να περιποιηθώ τον κάλο μου
ίσως με γιάνει
το κάλλος της ποιήσεως.
Πλέον εξ όνυχος τον λέοντα
αναφαίνομαι.
Για τον ποιητή η Τέχνη λογίζεται ως χώρος καλλιτεχνικής ελευθερίας που του επιτρέπει να είναι ο εαυτός του, να εξωτερικεύει τους προβληματισμούς του και τις ανησυχίες του. Ο ίδιος δεν θα μπορούσε να μένει άπραγος, βλέποντας την Τέχνη του να γίνεται βορά στα χέρια των καπήλων της:
Sex Trafficking
Κάνετε τώρα εγγραφή
στο κανάλι μας
σε αποκλειστική μετάδοση
μια μαρτυρία για τον ποιητή.
Παρακαλούνται οι συνδρομητές
να συντονιστούν επειγόντως
με κομμένη την ανάσα.
Η συγκλονιστική σκλάβα του σεξ
που υπογράφει το σεντόνι
με αίμα για κραγιόν
θα τους απογειώσει.
Επιβήτορα ποιητή
ηδονοβλεψία αναγνώστη
σωματέμπορα εκδότη
πετάξτε τα εσώρουχα στο πάτωμα.
Η λερωμένη σας Ποίηση
ένα λεπτό υπέρτατης σιγής
σας αφιερώνει.
Ύστερα
σας στέλνει στον διάολο.
Εν κατακλείδι, η ποίηση του κ. Ανδρέου κατακλύζεται από φαντασία, παιδική αθωότητα, κριτική ανησυχία και σαρκασμό-αυτοσαρκασμό. Με όπλα που του προσφέρει ο σουρεαλισμός, ο οποίος στα χέρια του ποιητή μας αξιοποιείται γόνιμα, άλλοτε συσκοτίζει κι άλλοτε φωτίζει τις σκέψεις του, ενώ παράλληλα συνθέτει και αποδομεί το ποιητικό του σύμπαν, σ’ ένα παιχνίδι συνειρμικό και αινιγματικό. Η σύνθεση και αποσύνθεση γίνονται μέρος της ποιητικής δημιουργίας, απαραίτητα συστατικά στη μανιέρα του.
Γιώργος Χριστοδούλου, Φιλόλογος.
