Κάτω απ’ τα πόδια μας χτυπά
η όμορφη αρτηρία της αιωνιότητας.
Θρέφει δέντρα, ανθρώπους, ζωντανά.
Κι εμείς,
μ’ ένα καθήκον φωτοσκιάσεων,
αναδεύουμε το νερό
στο μεγάλο πηγάδι του κόσμου.
Έτσι μοιράζουμε ισάξια
λίγο απ’ την απειρία της Ζωής,
λίγο απ’ την πείρα του Θανάτου.
(Νεροφόροι, Θράκα 2021)
[δαιμόνιο]
μνήμη Χρήστου Διαμαντή
Ονειρεύτηκα έναν χαμό
σαν ποίηση
ή σαν καντάδα,
την πέτρα της υπομονής
–είναι χαλίκι, το κλωτσάς και τρέχει, τρέχει–
ονειρεύτηκα μία βροχή
από πολύ βαθιά βγαλμένη.
Ονειρεύτηκα
μια μαργαρίτα αειθαλή
–έβγαζε πάντα «μ’ αγαπά»–
τον μικρό σπουργίτη του θανάτου,
ένα θάρρος δύσκολο
και τη φωνή μέσα στο σώμα μου
που πάντα κάτι μου ψιθύριζε
κι έκατσα και την άκουσα.
(Διαλεκτική, Ακυβέρνητες Πολιτείες 2022)
