«χορωδία του ενός» [τρία ποιήματα για τη νόσο] – Βασίλης Αμανατίδης

η νόσος μου είναι γλύπτρια. Σμιλεύει καθημερινά επάνω μου το νέο μου καλούπι. Με θέλει πιο σκυφτό; Με ξαναφτιάχνει με κύφωση. Με θέλει και γυρτό; Με σπρώχνει μήνες προς τη μια πλευρά μου, και μου πλάθει και σκολίωση. Επιθυμεί να δει ένα κόκαλό μου να πετιέται αλλιώς και παραπάνω; Πάει και με ρίχνει κάτω – στην κουζίνα της σπηλιάς μου, στο πάτωμα, έξι μαΐου. Νά τη οπότε, αριστερά, η πολύ προτεταμένη –άσχημα ξανακολημμένη– σπασμένη μου κλείδα                              μα νά που και πάλι, αυτή, εχθές – νοεμβρίου είκοσι-, νά που με ξανασωριάζει, στο χωλ της σπηλιάς μου. Στο πάτωμα. Στο δικό μου πάτωμα το αγαπημένο, που το πατώ και στέκομαι που το πατώ και πέφτω, που το πατώ δεν με βαστά και πατημένο με κρατά, και κρατημένο με πατά επάνω του να το γνωρίσω κι άλλο. Θέλει να με κάνει ένα μαζί του. Το αγαπημένο πάτωμα, πάτωμα στερεή στεριά, πάτωμα χοάνη χάους, πατώ σε και πατείς με                                                                        που πάει να πει: «πτώση μετά ατυχήματος»· ένα ατύχημα· που το προκάλεσε η πτώση· μια πτώση· που την προκάλεσα εγώ· που την προκάλεσε η νόσος· η νόσος εγώ, εγώ η νόσος· που μήπως την προσκάλεσα, που με κατέλαβε, μου απομυζά και μου ζητά να καταλάβω. Αλλά τώρα πώς να καταλάβω πού αρχίζω εγώ εκεί όπου τελειώνει αυτή; Γιατί, πού τελειώνει αυτή; Οπότε σωστά άκουσα να αποκαλούν την πτώση μου «εξ ιδίου» στο νοσοκομείο;                                                                                                και που τι πάει να πει; «Έπεσε μόνος του, δεν τον έριξε κάποιος, δεν τον έριξε κάτι, σκόνταψε, μα δεν τον έριξε αυτό, αυτός στη νόσο σκόνταψε, αυτή τον έριξε, η νόσος», που πάει να πει «έπεσε μόνος του» – αυτό πάει να πει; Και δηλαδή απ’ το τίποτα, σχεδόν κυριολεκτικά έπεσε απ’ το τίποτα, αλλά τη φορά αυτή με αίμα, αίμα πολύ, κάταγμα όχι, πάλι καλά, ράμματα ναι, γιατί είναι και ζωγράφος η νόσος κι ήθελε να με σημειώσει στο μέτωπο, στη μύτη. Επάνω. Να γράψει. Στο κεφάλι. Γιατί είναι και σκηνοθέτης η νόσος και συγγραφέας και κυνηγός κεφαλών και μετατρέπει τον άνθρωπο σε πεδίο, σε επιφάνεια. Τον κάνει θέμα κι αλωνίζει                                                                      και ο άνθρωπος χαμηλώνει τον λαιμό, τον μαραμένο αυχένα, το κεφάλι, και παραδίνεται. Και της το παραδίδει

** [ από τη νέα –υπό διαμόρφωση– ποιητική ενότητα «χορωδία του ενός [ποιήματα για τη νόσο]» (Οκτώβριος 2021 – Δεκέμβριος 2022 – … ) ]

Ο Βασίλης Αμανατίδης είναι ποιητής, πεζογράφος, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, περφόρμερ. Γεννήθηκε το 1970. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε αρχαιολογία και ιστορία της τέχνης. Πρωτοδημοσίευσε ποίηση το 1991. Από το 1999 έχει εκδώσει εννέα βιβλία ποίησης [πρόσφατα: «∞: αποκατάσταση», 2022, «εσύ: τα στοιχεία», 2017 (Βραβείο Ποίησης Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών), «μ_otherpoem: μόνο λόγος», 2014, «7: ποίηση για video games», 2011], καθώς και τη συγκεντρωτική επανέκδοσή των διηγημάτων του στον τόμο «Πλαγκτόν: οι ιστορίες», 2019. Παρουσιάζει τα βιβλία του στο κοινό, μέσα από περφόρμανς στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ασχολείται με τη διδασκαλία της ποίησης ως δημιουργικής γραφής, καθώς και με την επιμέλεια εκθέσεων και εκδηλώσεων λόγου και επιτέλεσης. Μεταφράζει πεζογραφία και ποίηση (Gombrowicz, Singer, Cummings, Carson κ.ά.), δημοσιεύει κριτική ποίησης, και είναι σύμβουλος έκδοσης του περιοδικού Εντευκτήριο και μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού [φρμκ]. Έχει συμμετάσχει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ ποίησης, ενώ κείμενά του έχουν μεταφραστεί σε δεκαπέντε γλώσσες και έχουν συμπεριληφθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, σε ανθολογίες και συλλογικές εκδόσεις. Μέσα στο 2023, πρόκειται να κυκλοφορήσουν από τη Νεφέλη η συγκεντρωτική έκδοση των πέντε πρώτων του βιβλίων ποίησης, με τίτλο «β. α. / 1991-2006 [ ποίηση α’: 9 1 3 6 4 ]», και το μυθιστόρημα_ποίηση «D.: ο άνθρωπος που αγαπώ».

https://nefeli.fairead.net/amanatidis