1.
οι γυναίκες από την ασία πλέκουν, μηχανή, γαζί, βελόνα, κεντούν
στα δεξιά του κέντρου κράτησης υπάρχουν χωράφια βαμβάκια
έφυγες και δεν είπες γεια
τα μικρά παιδιά χορεύουν χούλα χουπ με το πλανόδιο τσίρκο. μου ζητάνε να κουβαλήσω ένα φανταστικό μπαούλο και όταν το ανοίγω μέσα του ζει ένα άλογο
χλιμιντρίζει σ’ άλλη γλώσσα
πριν χαθείς έδεσες στο χέρι μου ένα κορδόνι κι έκαψες τις άκρες να μη μπορεί να λυθεί
ξηλώνεις το συρματόπλεγμα κι αλλάζεις χώρες σε παράλογη σεκάνς
ακόμα κι όταν σκηνοθετεί γυναίκα
η φρίκη αποτυπώνεται πάντα συμβατικά
2.
[ 39.1067° βόρεια, 26.5573° ανατολικά ]
παρακαλούμε να συνεισφέρετε κυρίως σε είδη πρώτης ανάγκης:
βρεφικές τροφές, μπάρες δημητριακών, σερβιέτες, ξυραφάκια
στο σπίτι ξεβράζονται παιδιά δεν φτάσαμε πάτο
ωρίμασαν νωρίς τα παιδιά σαπίσαμε κιόλας
σαν φρούτα κορμιά επιπλέουν στην Επάνω Σκάλα
στα πνευμόνια τους μέσα τριγυρίζουνε ψάρια
3.
[συζήτηση με τον νεκρό παππού που ‘ταν δάσκαλος]
κοίτα,
εμένα τα παιδιά μου
μπορεί να μην έκαναν τον γύρο του κόσμου σε ογδόντα μέρες αλλά
τους παίρνει δυο τρία χρόνια να διαβούν το σύνορο
και μια θάλασσα
αν δεν ανθίσουν στον πάτο της
4.
στους ολυμπιακούς του δύο χιλιάδες τέσσερα με χτύπησε το ρεύμα καθώς προσπαθούσα να πιάσω σήμα στα χίλια μέτρα υψόμετρο για να παρακολουθήσω συγχρονισμένη κολύμβηση. τα παιδιά δεν με κάναν παρέα. μιμούμουν την προφορά του κάμπου. στη λάρισα όλα καψώνουν το καλοκαίρι. σήμερα με βάρεσε το ρεύμα από το πλυντήριο. δέχτηκα επίθεση αμπέρ που δεν προτίθεμαι να υπολογίσω μισό μέτρο πάνω από τη θάλασσα
απ’ όταν την τίναξε το πλυντήριο η καρδιά της άνοιξε πάλι αγωγιμότητα.κάθε τι που αναπνέει της γεννά φοβία απόρριψης: τα παιδιά δεν της μίλαγαν, οι γονείς της στρίγγλιζαν σε απίθανες συχνότητες
τα θυμάται ξανά και απ τον πόνο κλαίει κλαίει
καίει
5.
[ σπασμοί ]
α’
ονειρεύτηκε πως για τα γενέθλιά της της κάνανε δώρο
δυο νταμιτζάνες ελαιόλαδο και μερικές ντομάτες
τις άφησε δίπλα στην ξαπλώστρα και βούτηξε στη χωριάτικη
β’
κι όταν φτάνεις στον κοκτώ, εξηγώ πως
προτιμώ την ψεύτρα από την ανθρώπινη φωνή
αν κι αυτό το διάστημα περισσότερο με απασχολεί
γιατί η σύλβια πλαθ ήξερε περισσότερα για μένα απ’ ότι εγώ γι’ αυτή
γ’
σε ένα σύμπαν όπου ο κάουφφμαν γνωρίζει περισσότερα απ’ όσα θα ήθελα να μου ‘χες πει, ανάμεσα στα αμέτρητα σενάρια που μου δίνονται για να επαναφέρω τη συλλογική μνήμη, διαλέγω αυτή την εκδοχή όπου για να αρχίσω περιμένω να θυμηθείς τ’ όνομά μου
δ’
σε μια συζήτηση τόνου υπαρξιακού, σκέφτομαι πως η κατερίνα στη θέση μου
ενδεχομένως δε θα δήλωνε, μα δηκτικά θα ρωτούσε
εμένα, οι φίλοι μου, πού είναι;
ε’
λουσία μπερλίν, θέλω να ξέρεις πως
όλες μου οι φίλες πιστεύουν ότι την πρώτη φορά που με είδαν ήμουνα άλλη άνθρωπος
και μετά πάλι άλλη
και άλλη
νομίζω πως δεν έχω τελειωμό
Ευσταθία Π (τρία έπσιλον)
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασε Φιλολογία και Γενική Συγκριτική Γραμματολογία. Εργάζεται στην εκπαίδευση αλλάζοντας τόπους, μέχρι σήμερα Βόρεια και Βορειανατολικά του χάρτη. Τα τελευταία χρόνια έχει δημοσιεύσει γραπτά και μεταφράσεις της σε διάφορα μπλογκ και περιοδικά. Τον Ιούλιο του 2022 έλαβε το βραβείο Θράκα για την ανέκδοτη συλλογή της “Γνωρίζω αυτές που πλέκουν στη μέση της θάλασσας”.
