Η άνθηση της αγάπης
(Mετάφραση: Michelle Morgan Houwers)
Πτώση
Ι
Σαν η επιθυμία μας να αγγίξουμε τον ουρανό
γίνηκε πιο δυνατή κι από την ανάγκη μας για ανάσα
εκεί όπου είχαμε πτερύγια
φτερά αρχίσαν να φυτρώνουν
Κι όπως πετούσαμε επάνω από το καταγάλανο, παλιό μας σπιτικό
κοιτάζοντας το ολάκερα να ασπάζεται τον ουρανό
Εγεννήθη πόθος
για κάτι πέρα από τα ουράνια
Κι έτσι, σε χέρια άρχισαν να αλλάζουν
τα, που πίσω πια αφήσαμε, φτερά
Τους ουρανούς προσφέραμε θυσία
για ένα ταξίδι αλλιώτικο
που μόνο ο ένας στου άλλου την αγκάλη
μπορούσε να χαρεί
Μα εκείνος,
ξέροντας πώς σε γυναίκας δέρμα απαλό,
ταξίδι ποτέ του δε θα βρει
σπρώχνει μακριά τον άντρα που ποθεί
Καθώς δε θέλει
έκπτωτος να γίνει
σαν όλους εκείνους τους αγγέλους
που θέλησαν να πάνε
πέρα από εκεί που ο ουρανός αγγίζει
Καθώς δεν ξέρει
πώς όλοι οι άνθρωποι είναι έκπτωτα πουλιά
Απόγονοι ψαριών
που θέλησαν απλώς τον ουρανό να αγγίξουν
ΙΙ
Θωρώντας φώτα αστραφτερά
όπως αυτά βουτούν στις θάλασσες
και το κολύμβημα το κυκλικό
ψαριών που λαχταρούν
του ουρανού το χάδι
Θέλει αιώνες
μακρείς, αβάσταχτους αιώνες
τα πτερύγια, φτερά να γίνουν
Σε έναν απέραντο ψυχρό ορίζοντα
πουλιά σε κυκλικές χορογραφίες
αναζητούν ένα μυστήριο
πέρα από του ουρανού το άγγιγμα
που άφησε σημάδια
στα μάτια τους να αντανακλώνται
το άγνωστο μυστήριο
του ανθρώπινου αγγίγματος
Θέλει, όμως, αιώνες
μακρείς, αβάσταχτους αιώνες
τα φτερά, χέρια να γενούν
Πίσω από το σχολείο
σε μέρη που μάτια δεν αγγίζουν
ο νεαρός άντρας
μη θέλοντας να αμαρτήσει
από τον φίλο του φεύγει μακριά
Εναγκαλίζοντας έτσι το κενό
με την ίδια ιεροπρέπεια που άντρες άλλοι
τα ισόβια δεσμά του γάμου αποδέχονται
Θέλει μόνο μια στιγμή,
μια σύντομη, φευγαλέα στιγμή
για να ραγίσει μια καρδιά
Στεκούμενος σε μια γωνιά ενός δρόμου
κάτω από έναν κρύο, φθινοπωρινό ουρανό
γεμάτο ραγισμένα φύλλα
ο ηλικιωμένος άντρας ξετυλίγει από πάνω του το καφετί κασκόλ
για να το τυλίξει γύρω από το λαιμό ενός άλλου άντρα
χωρίς να βγάλει λέξη
μονάχα χαζεύοντας τα μάτια του
πρώτού τα χείλη του φιλήσει
Χρειάστηκε μια ολάκερη ζωή
για έναν ηλικιωμένο άντρα
επιτέλους τον εραστή του να αγκαλιάσει
Χρειάστηκε μια ολάκερη ζωή
κι όμως συνέβη
Κι όμως συνέβη
κάτω από έναν ουρανό ρωγμές γεμάτο
ΙΙΙ
Εναγκαλίζοντας τον εραστή του
αφουγκράζεται τη σκόνη αστεριών σβησμένων
που έφθασαν να σχηματίσουν έναν άντρα
κάτω από των δαχτύλων του τις άκρες
αναζητώντας καταφύγιο,
από το κενό,
ανάμεσα στα σωματίδια
ενός κορμιού άλλου
Μαζί χορδίζοντας τα
Καθώς
σα γαλαξίες σε σύγκρουση
γίνονται σάρκα μια
Και βλέπει πώς όλη η ζωή
έχει πια εκπέσει
Και δεν είμαστε παρά ο, τι απέμεινε
από αστέρια που στο θάνατο οδεύουν
Ευχές που βρίσκουν σπίτι
στου άλλου την αγκάλη
***
Σύντομο Βιόγραφικο
Η Hlín Leifsdóttir είναι ποιήτρια, συγγραφέας, κλασική τραγουδίστρια και διεπιστημονική καλλιτέχνης (multidisciplinary artist) από την Ισλανδία που ζει στην Αθήνα. Σπούδασε δημιουργική γραφή, κλασική μουσική, γλωσσολογία, ψυχολογία, υποκριτική, λογοτεχνία, ιστορία της τέχνης και φιλοσοφία. Η Hlín Leifsdóttir έχει βραβευτεί για τα ποιήματα και τα διηγήματά της στην πατρίδα της και έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και ανθολογίες σε άλλες χώρες. Λατρεύει να εξερευνά τα όρια διαφορετικών μορφών τέχνης και να βρίσκει νέους τρόπους να τις συνδυάζει.
