Για τη συλλογή, ήδη προς εξαφάνιση, όπως πρωτοδημοσιεύτηκε στο efsyn.gr
Για να κάνεις μια σωστή κριτική απέναντι στα πράγματα και τις καταστάσεις, λένε πως πρέπει να παίρνεις τις αποστάσεις σου στον χώρο και τον χρόνο, να καθαρίζει η ματιά σου από τα συναισθήματα που δημιουργεί η όποια εγγύτητα, να αντιμετωπίζεις το αντικείμενο της κριτικής με τη δέουσα σοβαρότητα.
Δεν φιλοδοξώ να είμαι κριτικός, μου αρέσει όμως να είμαι ένας αχόρταγος αναγνώστης, ένας απαιτητικός θεατής, ο οποίος αποζητά το συναίσθημα και τη συγκίνηση στις όποιες του συναντήσεις με τα έργα της ανθρώπινης διάνοιας.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν μπορώ καν να μιλήσω ως ένας απλός αναγνώστης που συνάντησε ένα έργο, μια και συμμετείχα στην αναγνωστική εμπειρία που θα σας προτείνω, ως επιμελητής αυτής και δεν πρόκειται για κάτι άλλο από το πρώτο ποιητικό έργο της Νάντης Χατζηγεωργίου, με τίτλο «ήδη προς εξαφάνιση», που κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες από τις εκδόσεις Θίνες.
Οπως μας προειδοποιεί ο τίτλος του βιβλίου, τα πράγματα είναι κρίσιμα καθώς έχει ξεκινήσει μια πορεία με τερματικό σταθμό την εξαφάνισή μας. Παρ’ όλα αυτά, αμέσως σχεδόν, το μάτι θα πέσει στη φωτογραφία του Pisco del Gaiso που κοσμεί ένα συνολικά πολύ όμορφο βιβλίο σχεδιασμένο από τη Μελισσάνθη Σαλίμπα, δημιουργώντας ένα δίπολο το οποίο θα εμφανίζεται συνεχώς στη συλλογή. Ναι, τα πράγματα είναι δύσκολα, η κατάσταση μπορεί να είναι μη αναστρέψιμη, αλλά εμείς θα δώσουμε τη μάχη μας, με τρυφερότητα.
Η λέξη τρυφερότητα δεν χρησιμοποιείται τυχαία. Είναι βασικός πυλώνας της πρώτης συλλογής της Χατζηγεωργίου. «Με δικαιοσύνη κι αθωότητα», λέει η ίδια πως θα γίνουν τα πράγματα, παίρνοντας ένα δάνειο από τον Καμί κι ένα πράγμα που συμβαίνει καθώς διαβάζεις τη συλλογή και περιπλανιέσαι στο σύμπαν της Νάντης, ένα σύμπαν φτιαγμένο από πολύ προσωπικά πράγματα, ιστορικά γεγονότα κι ανθρώπους, επιβεβαιώνεις την ύπαρξη του μοτίβου του εξωφύλλου, αλλά συμβαίνει και κάτι άλλο, σχεδόν μαγικό.
Η τρυφερότητα με κάποιο τρόπο πλέον υπάρχει μέσα σου και μεγαλώνει. Τη νιώθεις εκεί στο υπογάστριο να αποκτά τη δική της υπόσταση σιγά σιγά, πράγμα που αρκεί από μόνο του για να χαρακτηριστεί αυτή η συλλογή σπουδαία. Τότε χρησιμοποιώντας ξανά τα λόγια της Νάντης:
πλάσματα
όπως οι γέφυρες
υποχωρούν
Και τότε δεν έχεις πίσω να πας, μόνο μπροστά με όλα εκείνα που αποφάσισαν να αφεθούν να πέσουν οι δικές τους γέφυρες. Αυτό που κάνει την ποίηση της Νάντης πολιτική είναι πως ξεκινά από μέσα της και βρίσκεται μέσα στον αναγνώστη, όχι σαν σύνθημα σε τοίχο (που προφανώς δεν τα υποτιμώ, κάθε άλλο), μα σαν μεταλαμπάδευση αυτής της τρυφερότητας, της κατανόησης, του να μιλάει για το συλλογικό, μέσα από το προσωπικό, με έναν εντελώς δικό της τρόπο.
Κλείνοντας δεν θα αποφύγω να γίνω αυτοαναφορικός. Νιώθω ευλογημένος που μια σειρά γεγονότα με έφεραν στη θέση του επιμελητή αυτής της συλλογής, η οποία ξέρω πως θα διαβαστεί, θα αγαπηθεί και θα αφήσει το στίγμα της για πολλά χρόνια μετά το πέρασμά μας από αυτόν τον πλανήτη. Για πόσο, εξαρτάται από εμάς, γιατί κλείνοντας θα επιστρέψω στην αρχή, να επισημάνω την κρισιμότητα της κατάστασης ή με τα λόγια της ποιήτριας και πάλι:
…Εδώ παίζεται η ομαλή διαδοχή των εποχών
η ωρίμανση των καρπών
η ευημερία της χρονιάς
ο θρίαμβος του καλού επί του κακού…
Αργά η γρήγορα Θα βρεθείς να επιλέξεις σου λέω.
Σύντομο βιογραφικό
Ο Δημήτρης Γκιούλος βιοπορίζεται ως copywriter, μεταφραστής και επιμελητής. Έχει
διατελέσει βιβλιοϋπάλληλος, τηλεφωνητής, υπάλληλος σούπερ μάρκετ και πολλά άλλα
πράγματα. Ενίοτε ασχολείται (κυρίως) με τη μικρή φόρμα, είτε αυτή είναι ποίηση, είτε
διηγήματα. Διαβάζει, βλέπει ταινίες και σειρές και συχνά ζει στο κεφάλι του περισσότερο
από ότι στον έξω κόσμο. Ξέρει πως ποτέ δεν αρκούν οι προθέσεις.
