Είμαι ο ήλιος όπως με φτιάχνουν τα παιδιά στις ζωγραφιές τους, άλλοτε πορτοκαλί ή κίτρινος ή και κάποιες φορές κόκκινος, ανάλογα τους διαθέσιμους μαρκαδόρους ή τις ξυλομπογιές ή και τη διάθεση, πάνω δεξιά ή και στο μέσο, ή σπανιότερα πάνω αριστερά, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Δίνω το σήμα πως το εικονισμένο σπίτι είναι ζεστό, η μαμά και ο μπαμπάς ευτυχισμένοι, οι γλάροι πετούν ανέμελα και η φύση φωτοσυνθέτει. Σπανίως υπάρχουν και κάποια σύννεφα, για να μην είμαι μόνος, ή επειδή υπήρχε πολύς άδειος χώρος στη ζωγραφιά. Άλλοτε έχω πολλές αχτίδες και άλλοτε έχω λίγες. Αυτό δεν φαίνεται να με επηρεάζει. Είμαι πάντα ο ζωγραφισμένος ήλιος. Θα έλεγα ότι είμαι πρωταρχικό στοιχείο του κόσμου της ζωγραφιάς και σπανίως με ξεχνάνε. Θα τολμούσα να ισχυριστώ πως σε έναν κόσμο γεωκεντρικό, οι ζωγραφιές είναι το μόνο πράγμα που είναι σαφώς ηλιοκεντρικό. Ξεκινάνε με εμένα ή τελειώνουν με εμένα. Έχω μια αφηρημένη ποιότητα εκτός των συγκεκριμένων αναπαραστάσεων, ανεξάρτητα του τι άλλο συνυπάρχει μαζί μου. Και νομίζω πως για τον κόσμο και μάλιστα συμβολίζω το καλό. Μια φορά μου είπαν πως όταν ένα παιδί δεν με ζωγράφιζε, γεμίζοντας σελίδες με στάλες βροχής, τον πήγαν σε ψυχολόγο για να αποδείξει την ελαττωματική ψυχολογία του. Ή μια άλλη φορά που με ζωγράφισαν τρομακτικό, με κάτι τεράστια δόντια, ένα παιδί είχε πάθει μόλις κάποια βαριά ηλίαση. Και ξέρεις έχω όλα τα καλά, χωρίς να δημιουργώ προβλήματα. Δεν προκαλώ ερεθισμούς, κοκκινίλες, εκζέματα, καρκίνους του δέρματος, οι άνθρωποι δεν ιδρώνουν ούτε και ζαλίζονται, ούτε πολύ περισσότερο έχω το δυσβάσταχτο καθήκον να ανατέλλω και να δύω κάθε μέρα, να περιστρέφομαι ή να σχετίζομαι με κάποιο τρόπο με τον χρόνο. Είμαι σίγουρα διαχρονικός αλλά και σύγχρονος. Κι αυτός ο χρόνος τι ακατανόητο δημιούργημα. Ξέρω ότι καθώς τα παιδιά θα μεγαλώσουν θα δουν τον κόσμο στις φυσικές του διαστάσεις, θα χάσω τον χώρο μου στη δημιουργική έκφραση, θα ξεχαστώ. Όμως δεν απελπίζομαι, θα έρθουν άλλα παιδιά να μου δώσουν τον ζωτικό μου χώρο. Θα περιμένω οι γονείς να θυμηθούν τι έκαναν όταν εκείνοι ήταν παιδιά, τη στιγμή που θα λένε γλυκά «πολύ ωραίο» με μια δόση περηφάνιας ή και αδιαφορίας στα παιδία τους. Τα ξαδέρφια μου έχουν κι άλλες λειτουργίες, μπαίνουν σε εξώφυλλα βιβλίων ή σε στολίδια, σε σκουλαρίκια, σε γούρια, σε βραχιόλια. Αυτοί οι μακρινοί μου συγγενείς είναι από άλλα υλικά που δεν τα καταλαβαίνω και δεν μπορώ να ασχολούμαι για να τα μάθω, καθώς οι ικανότητες μου στην αντίληψη περιορίζονται στο εκάστοτε χαρτί που με φιλοξενεί. Αγαπάω το χαρτί και από ότι φαίνεται με αγαπάει και αυτό. Οι συγγενείς μου συχνά ξεμυτίζουν και κυκλοφορούν στον έξω κόσμο. Μια φορά μου είπαν για έναν συγγενή που τον ζωγράφισαν με μαύρο χρώμα, άκουσον άκουσον, στο σώμα μιας γυναίκας και ότι αυτή τριγύριζε με έναν μαύρο ήλιο στην πλάτη. Δεν μπόρεσα να μην γελάσω, μετά βέβαια ξεχάστηκα. Έχω όπως λένε μνήμη χρυσόψαρου. Έτσι συμβαίνει με εμένα, για να θυμηθώ πρέπει να μου το διηγηθεί κάποιος πάλι, και φαίνεται πως τώρα μου το διηγήθηκε το παιδί που με ζωγράφιζε αναφερόμενο στη μαμά του ή σε κάποια θεία του που κουβαλούσε στο σώμα της αυτόν τον μαύρο ήλιο. Γέλασε κι αυτό και έπειτα γελάσαμε μαζί συνωμοτικά. Κάποιοι γονείς με έχουν κρεμάσει στο υπνοδωμάτιο ξέροντας βέβαια ότι εγώ δεν φοβάμαι τη νύχτα. Θα ισχυριζόμουν πως είμαι μάλλον φίλος της και μάλιστα πως είμαι καλή συντροφιά για τα παιδιά. Ξέρω επίσης πως ότι με περιέχει είναι καταπληκτικό δώρο για άλλους φίλους, φλερτ ή συγγενείς. Έχει πλάκα πως κάποιες φορές που πέφτει πάνω μου νερό, όχι μόνο δεν σβήνω αλλά μεγαλώνω καθώς οι μπογιές μου κερδίζουν αδηφάγα χώρο στο χαρτί. Τότε αποκτώ άλλα σχήματα για τα οποία ξέρω ότι η λέξη κύκλος αποκτά σχετική σημασία και αυτό με χαροποιεί. Ότι δεν με περιέχει, το λένε υποτιμητικά μουτζούρα ή οι πιο ψαγμένοι γονείς αφηρημένη τέχνη. Θα μπορούσα να πω ότι η ωραία μου γεωμετρία σχεδόν προδιαγράφει το καλλιτεχνικό ταλέντο του παιδιού. Είμαι μια απόλυτη σφαίρα. Κάποιες φορές παιδιά τα οποία θα λέγαμε τελειομανή με σχεδιάζουν με τη βοήθεια κάποιου αντικειμένου, για παράδειγμα ενός ποτηριού, τότε είμαι στα καλύτερα μου. Σφριγηλός και υγιής. Μετά δεν μένει τίποτα παρά να με γεμίσουν χρώμα και τσουπ εδώ είμαι. Απόλυτα γεωμετρικός ή μήπως να πω ηλιομετρικός. Αν έχω εχθρούς; Σίγουρα έχω! Αυτόν τον καταραμένο πραγματικό ήλιο, ο οποίος καταναλώνει αδηφάγα πρώτες ύλες που βρίσκονται σε σπανιότητα σε τούτον τον κόσμο, δουλεύει ακατάπαυστα και κινείται, αχ πως κινείται!, υπενθυμίζοντας την τεμπελιά μου και την στατικότατα μου. Πόσο δύσκολο και κουραστικό να είσαι αυτό που λένε «πραγματικός», λες και εγώ έχω να ζηλέψω πολλά από την πραγματικότητα του. Υπάρχω κι εγώ και μάλιστα συνεχόμενα. Δεν με κρύβει τίποτα κι ούτε κάποια στιγμή θα εξαντληθώ. Ξέρω βέβαια πολύ καλά ότι εξαρτώμαι από αυτόν. Αν πάψει να υπάρχει εκείνος δεν θα μπορώ να υπάρχω ούτε κι εγώ, δεν ξέρω βέβαια αν θα υπάρχει και τίποτα άλλο σε αυτόν τον κόσμο από ότι μου έχουν πει. Θα πεθάνουμε μαζί. Είναι μια μάχη που εγώ κάθε μέρα νικάω κι αν χάσω θα χάσει και αυτός. Αυτός είναι υπεύθυνος για όλα τα δεινά αυτού του κόσμου. Λειώνει τους πάγους, ανασηκώνει τη θάλασσα, εξαφανίζει ζώα. Μου έχουν πει να μην ξανοίγομαι όταν μιλάω για εκείνον, αλλά δεν μπορεί να μου κάνει και πολλά. Εκείνος στη θέση του κι εγώ στη δική μου. Έχω εχθρό ναι, όμως υπάρχουν και χειρότερα! Φαντάσου να πάλευα με πολλούς εχθρούς. Δεν θα άντεχα, θα εξοντωνόμουν, θα έπαυα να υπάρχω. Λες και είναι στο χέρι μου;! Αυτό κάνει ο ζωγραφιστός έρωτας. Αυτόν βέβαια τον ξέρω. Ζωγραφίζουν κάτι κόκκινες καρδιές που μου τρώνε χώρο και σημασία στις ζωγραφιές. Υπάρχει λέει και ένας άλλος, αυτό που λένε τυπικός έρωτας. Αυτός λέει εμφανίζεται με μορφή κουτιών σοκολατάκια, ανθοδέσμες, δαχτυλίδια αρραβώνων, τρυφερά προκάτ λόγια όπως αγάπη μου στο τηλέφωνο και άλλα που πια δεν θυμάμαι. Άλλωστε το ξαναείπα μάλλον δεν θυμάμαι πολλά. Υπάρχει λέει και ο πλατωνικός έρωτας. Αυτός λέει υπάρχει στο μυαλό και δεν έχει κανέναν κόπο ούτε και υποχρεώσεις. Υπάρχει μεταξύ ανθρώπων για να μαρτυρήσει λέει την άδολη αγάπη. Τι είναι αυτό; Ούτε που ξέρω! Αυτά λένε για αυτόν, όμως κι εγώ γελάω. Δεν υπάρχει τίποτα πραγματικό στη σκέψη. Αν δεν το δω εγώ ο ίδιος δεν το πιστεύω. Και υπάρχει πάλι και ο πραγματικός έρωτας, μιλάει για πόνους, δράματα, κλάματα, δυστυχίες, υποχρεώσεις. Πονεμένα και δύσκολα πράγματα δηλαδή. Και για να χρυσώσουν το χάπι λένε κάτι για ευτυχίες και χαρές. Εγώ αυτά δεν τα πιστεύω. Υπάρχει άλλωστε και αυτό που λένε αγάπη. Εγώ αυτήν δεν την συνάντησα ποτέ, αν και την ακούω και την βλέπω συχνά. Πολύ συχνά γράφουν πολύ συχνά πάνω στη ζωγραφιά «με αγάπη» και δίπλα βάζουν το όνομα του παραλήπτη ή συχνότερα του δημιουργού. Πρέπει να σημαίνει κάτι καλό γιατί αυτό κατοικεί στο ίδιο σπίτι με εμένα, στην κάθε ζωγραφιά μου. Περιττό να πω σε αυτό το σημείο ότι εγώ συμπάσχω με τον ζωγραφιστό έρωτα, ανήκουμε βλέπεις στην ίδια κατηγορία και μισούμε τα πραγματικά. Λες κι εμείς δεν έχουμε την αλήθεια μας. Τι να πεις; Συχνά κουβεντιάζουμε με τον ζωγραφιστό έρωτα σχέδια για να μπορέσουμε εμείς να γίνουμε το Α και το Ω αυτού του κόσμου. Σχέδια για να εξοστρακίσουμε από τα μυαλά των ανθρώπων τα κινούμενα και τα ανθρωποκεντρικά. Άλλες φορές είμαστε σύμμαχοι και οργανώνουμε εφόδους σχέδια πολιορκίας του ουρανού και του πραγματικού ήλιου και σχέδια ξεριζώματος του έρωτα από τα μυαλά του κόσμου. Άλλοτε πάλι η ζωγραφιά είναι γεμάτη και κοιτάζω να πάρω χώρο από τον έρωτα. Τότε αναρωτιέμαι τι αξία έχει μια καρδιά μπροστά στον ήλιο; Γενικώς τα πάμε καλά. Φαντάζομαι συχνά ότι όπως κι εμείς συμμαχούμε, πρέπει να συμμαχούνε κι αυτοί: ο κινούμενος ήλιος και ο «πραγματικός» έρωτας, για αυτό ίσως λένε πως το καλοκαίρι οι άνθρωποι ερωτεύονται συχνότερα. Ίσως πάλι όχι! Για να μην έχουμε κερδίσει ακόμα, πρέπει να έχουν κάνει μια γερή συμφωνία, πιθανότατα με ανταλλάγματα, γιατί και αυτοί σίγουρα θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο από τα δύο έχει μεγαλύτερη αξία. Μάλλον μας μιμούνται. Κάποια στιγμή θα κερδίσουμε σίγουρα. Τουλάχιστον δεν χάνουμε. Κάποια στιγμή θα κερδίσουμε σίγουρα γιατί ξέρω ότι φέρνω μόνο χαρά και ζεστασιά στις καρδιές μικρών και μεγάλων. Και μάλιστα χωρίς κινδύνους και υποχρεώσεις, χωρίς δυστυχίες, ανατροπές, πέρα-δώθε, επαναλαμβανόμενες τροχιές, φυσικούς πόρους υπό εξάντληση, δάκρυα, χτυποκάρδια και άλλα τέτοια αρρωστημένα πράγματα. Αρρωστημένα; Τι λέξη κι αυτή! Τι να θέλει κανείς σε αυτόν τον κόσμο εκτός από απολαύσεις χωρίς υποχρεώσεις και στεναχώριες. Αν κάτι θέλει λοιπόν σε αυτόν τον κόσμο αυτό είμαι εγώ! Ο ζωγραφιστός ήλιος!
Ο Φάνης Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1986. Σπούδασε οικονομικά σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο. Είναι διδάκτωρ Πολιτικής Οικονομίας στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Σήμερα είναι επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πατρών. Έχει εκδώσει τέσσερεις ποιητικές συλλογές: Πλυντήριο άστρων (Εκδόσεις Λογότεχνον, 2013, βραχεία λίστα πρωτοεμφανιζόμενων ποιητών για το Βραβείο «Γιάννη Βαρβέρη» 2013), Η θάλασσα με τα 150 επίπεδα (Εκδόσεις Κουκούτσι, 2016), Διώρυγα μεταξύ νεφών (Εκδόσεις Θράκα, 2018), Με λάθος σκιά (Εκδόσεις Κουκκίδα 2021). Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, σέρβικα και ισπανικά, ενώ έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες.
