ΠΩΣ ΕΠΙΠΛΩΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ
Στα σπίτια
δεν ταιριάζει να μένουν γυμνά.
Ένα σπίτι δεν είναι
ψάρι
να του βγάζουμε τα κόκαλα·
το σπίτι τα κόκαλά του
τα κρατάει χτισμένα στους τοίχους.
Ένα σπίτι δεν είναι
καρπούζι
να φτύνεις τα κουκούτσια του·
το σπίτι τα κουκούτσια του
τα θάβει στο χώμα
κι από αυτά βγαίνουν άλλα σπίτια.
Ένα σπίτι δεν είναι
μικρό παιδί
να το αφήνεις να παίζει γυμνό
κάτω απ’ τον ανελέητο ήλιο·
τα σπίτια τα τρώνε τα παιδιά τους
και η σπιτίσια τους κοιλιά
γεμίζει σφεντόνες και σβούρες και τουβλάκια
και από τη βαρυστομαχιά
πέφτουν ξερά για ύπνο
και μας συνθλίβουν.
Τα σπίτια τα επιπλώνουμε με
την ανάσα μας
κι όταν αυτή τελειώσει
με την ψυχή μας.
ΜΙΑ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΜΟΥ
Κάποιοι άνθρωποι αγαπούν τα φυτά.
Τους αρέσει να τα περιποιούνται
να τα ποτίζουν
να ραντίζουν τα φύλλα τους με ξίδι.
Άλλοι αγαπούν περισσότερο
τις γλάστρες.
Μια γλάστρα στη διάρκεια της ζωής της
αποχωρίζεται πολλά φυτά.
Άλλα μεγαλώνουν
και κατοικούν πιο ευρύχωρες γλάστρες
άλλα πεθαίνουν
και στη θέση τους
οι αμέριμνοι άνθρωποι
φυτεύουν μια καινούρια.
Η ζωή μιας γλάστρας είναι
αδιάκοπη μάχη με την απώλεια
μέχρι -από κάποιο τυχαίο γεγονός,
έναν δυνατό άνεμο ή
κάποια αδέξια κίνηση-
να σπάσει.
Αναρωτιέμαι,
καθώς κοιτώ το δικό μου μπαλκόνι,
τι θα μου λείψει περισσότερο
στο μέλλον:
η καινούρια μου πικροδάφνη
ή η γλάστρα της.
Κάποιοι άνθρωποι
όπως και κάποιες πικροδάφνες
αφήνουν μια στυφή γεύση
στα σπίτια τους
όταν φεύγουν.
ΒΙΟ: Η Ελένη Κοσμά γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Φιλολογία και Συγκριτική Γραμματολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έχει δημοσιεύσει άρθρα, δοκίμια και μεταφράσεις στα περιοδικά Αντί, Εντευκτήριο, Παλίμψηστον, Ποιητική, και στις εφημερίδες Αυγή και Εποχή.
Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Πιερ Πάολο Παζολίνι Οι στάχτες του Γκράμσι και έχει γράψει την εισαγωγή για αυτή την έκδοση (Οροπέδιο, 2016).
Από τις εκδόσεις Πόλις κυκλοφορεί επίσης η ποιητική της συλλογή Φιλιά στη γη.
