Απόψε θα παίξουμε πως ζεις.
Θα σου ‘χω αγοράσει ένα home cinema για χριστουγεννιάτικο δώρο. Κι εσύ θα ‘σαι τύφλα στο μεθύσι.
Θα σου λέω άνοιξη. Κι εσύ θα μου λες καλοκαίρι στα Κορεάτικά. Θα σου λέω φθινόπωρο. Κι εσύ θα με κοιτάς στα Κορεάτικα. Θα θέλω να σου πω χειμώνας. Και τότε, μόνο για λίγο, θα εξαφανίζεσαι. Θα σε ψάχνω πίσω απ’ το δέντρο και μέσα στην λεκάνη της τουαλέτας. Θα φοβάμαι πως πέθανες. Θα ουρλιάζω «και πάλι άνοιξη». Θα πετάγεσαι, ξαφνικά, πίσω απ’ την τηλεόραση ή μέσα από τον φούρνο.
Όταν έχεις οργασμό θα φωνάζεις «γαμώ την πουτάνα μου» στα ελληνικά.
Ο χειμώνας δεν θα φτάνει ποτέ. Αν αύριο θελήσεις να χειμωνιάσεις ανοίγεις την πόρτα, σπας το χριστουγεννιάτικο δέντρο, λες χειμώνιασε, χειμώνας ή ό,τι στο διάολο θες και την κάνεις.
Θα φάω για πρωινό porridge με ουίσκι ή σπανακόπιτα της γιαγιάς με γάλα.
Θα σου ‘χω πει ψέματα πως η γιαγιά ζει και πως το σπίτι έχει ουίσκι. Πως τρώω τη γαλοπούλα και πως βαρέθηκα το σινεμά σου.
Θα περιμένω τον μπαμπά.
Θα ξανα-στολίσω το χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Θα φάμε σπανακόπιτα της γιαγιάς.
Θα ‘ναι ανήμερα Χριστούγεννα.
Η γιαγιά θα ανοίγει φύλλα κι ο μπαμπάς δεν θα κοιμάται στο Τσάμπιονς Λιγκ.
