Τοπίο
Με τον καιρό, τα πράγματα που γειτονεύουν
μοιάζουν το ένα στο άλλο όλο και πιο πολύ. Λες και ο νόμος
της διαφοράς κουράζεται κι ο ίδιος
με τα χρόνια, παίρνουν να καθρεφτίζονται ουσίες μεταξύ τους:
Ο σύζυγός με τη σύζυγο, η μύτη του
παίρνοντας τη δική της καμπύλη,
ή το στόμα της, παρομοίως,
τη δική του κίνηση όταν μιλά.
Και παρομοίως οι πέτρες, το νερό, τα δέντρα
στο χώρο που επισκέπτονται οι δυο τους για έναν
απογευματινό καφέ στην εξοχή, θαυμάζοντας το τοπίο,
επιδεικνύουν μιαν ανάλογη αφομοίωση
του ενός στο άλλο, υφές και χρώματα
εκλεκτικώς συγγενεύοντα δια της
ακάματης δράσης της υγρασίας,
δια της θεμελίωσης της ισότητας
μεταξύ όλων, της έκπτωσης
των ιεραρχιών στο ύστατο βασίλειο
της ιερής σκουριάς.
Αποστάσεις
Δισύλλαβο το νερό
μα η πτύχωση
απροσμέτρητη.
Το «ξεδιψάω» τέσσερις
λείες πέτρες
κατά μήκος:
το πόδι απλώνεις
αλλά δε φτάνεις
να διασχίσεις.
Γύμνασμα Αυγούστου, Θεσσαλονίκη
Μέρες που ο άνεμος γίνεται ακριβός.
Λαξευμένος στο ελάχιστο, φευγαλέος,
συναντά το δέρμα με σπουδή εραστή
κι αυτό ριγεί με ολιγαρκή ηδονή, της
προσευχής του οι πόθοι απαντημένοι,
οι ιδρωμένοι κόποι του κορμιού αίφνης
γλυκείς, το αλάτι της χαλεπής του ύπαρξης,
πάντα φτωχής ενώπιον της αυτενέργειας
των στοιχείων, για λίγο μετουσιωμένο σε
περιπαθή ηδύτητα, στο κλείσιμο βλεφάρων.
Η επιστροφή του Evgeny Stepanovich Kobytev
Σαν το πρόσωπο να ’ταν νερό:
μια πέτρα βυθίστηκε,
βαριά ανάμεσα στα φρύδια,
αφήνοντας ομόκεντρους κύκλους
στο δέρμα, μνήματα απαιτήσεων
του νόμου της βαρύτητας.
Τρεις αυλακιές
βαθιά σκαμμένες στο μέτωπο
κι αντικρυστά τους δυο βαθουλώματα
σεληνοειδή, εκεί που κάποτε βρίσκονταν,
λεία της νιότης λιβάδια, τα ζυγωματικά.
Των φρυδιών τα γεφύρια υψωμένα
στις οξείες γωνίες δυο έκπληκτων
ερωτηματικών.
Του κρανίου η δήλωση παρουσίας
στη σαφή υποχώρηση
του δέρματος στα μάγουλα.
Στο κέντρο αυτής της
βομβαρδισμενης
γεωγραφίας, τα απερίγραπτα μάτια
στους νεοπαγείς κι αρχαίους
κρατήρες τους, κάρβουνα
πότε αναμμένα, πότε σβηστά.
Τέσσερα χρόνια εκατό η μάχη με το φασισμό:
Ανάμεσα σε Χάρκοβο και Κίεβο
η θυσία της ζωής στη ζωή,
η απρόσκλητη αναγωγή στο στοιχειώδες,
η επιστροφή, από την πλευρά
χωρίς φωνή, του στοιχειου,
χωρίς τόνο πια, του ανθρώπου.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Αντώνης Μπαλασόπουλος γεννήθηκε το 1970 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (Πτυχίο) και στο Πανεπιστήμιο της Μιννεσότα, στις ΗΠΑ (Μάστερ και Διδακτορικό). Από το 2001 εργάζεται στο Τμήμα Αγγλικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου, όπου είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Συγκριτικής Λογοτεχνίας και, από το Μάιο του 2019, Κοσμήτορας της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών.
Στον χώρο της δημιουργικής γραφής, δημοσίευσε αγγλόφωνη ποίηση και δημιουργικό δοκίμιο στο περιοδικό Shoppinghour και ελληνόφωνη ποίηση στα έντυπα περιοδικά και ηλεκτρονικές επιθεωρήσεις Cadences: A Journal of Literature and the Arts in Cyprus, Χάρτης, Θράκα, Φρέαρ, Δε/κατα, Ποιείν, Fractal, Αιολικά Γράμματα και (σύντομα) Νέο Πλανόδιον και Monocle. Δύο τόμοι δημιουργικού δοκιμίου του κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Galerie Astra: Απ’ το μάτι της βελόνας. Αρχείο ελλειπτικών παρορμήσεων (εκτός εμπορίου, Αθήνα, 2010) και Το βιβλίο των μικρών συλλογισμών (Αθήνα, 2011). Η πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο Πολλαπλότητες του Μηδενός, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν το 2020.
