Λόγος
Α’
Εικόνες άστρων νεαρών
Χέρια τριδάχτυλα μετέωρα
Ή τρίαινες υπεριώδους οπτικής
Αέρια κατάλοιπα υπερκαινοφανών
Εκρήξεων και φάσματα της Ανδρομέδας
Ουράνια νεφελώματα κάθε λογής
Του Βέγα, της Παρθένου
Με το δικό μου Λόγο υπάρχετε
Και με την απουσία του ευθύς
Σας εξορίζω στην ανυπαρξία.
Β’
Κόσμε,
Γαλαζοπράσινο λιθάρι εσύ μοίρας αμφίβιας
Που ρίφθηκες απ’ της μεγάλης σχάσης τη σφενδόνη
Κι από το χέρι του θεού εξωραϊστηκες
Όπως ακριβώς σε κληρονόμησα
Μονάχα με τα μάτια μου μπορώ
Να σ’ ερμηνεύσω
Και με τα λόγια μου εφεξής να εξυμνώ
Όλα σου τ’ αξεδιάλυτα καμώματα.
