Σειρήνα
θνητό
το δέρμα σκιρτά κι εγώ
κλαίω·
τη γλώσσα
βγάζει
τα δόντια, με κατα-
σπαράζει
και να το ποίημα
μοιραίο
με σύρμα
πλέκει
κοτσίδες
κορώνα
χρυσή
κορδέλες
κι αλάτι
νερό
στο κεφάλι ραίνει με
ρίχνει
στα γόνα-
τα
Σειρήνα
θνητό
το δέρμα σκιρτά κι εγώ
κλαίω·
τη γλώσσα
βγάζει
τα δόντια, με κατα-
σπαράζει
και να το ποίημα
μοιραίο
με σύρμα
πλέκει
κοτσίδες
κορώνα
χρυσή
κορδέλες
κι αλάτι
νερό
στο κεφάλι ραίνει με
ρίχνει
στα γόνα-
τα