Σειρήνα

θνητό
το δέρμα σκιρτά κι εγώ

κλαίω·
τη γλώσσα

βγάζει
τα δόντια, με κατα-

σπαράζει
και να το ποίημα

μοιραίο
με σύρμα

πλέκει
κοτσίδες

κορώνα
χρυσή

κορδέλες
κι αλάτι

νερό
στο κεφάλι ραίνει με

ρίχνει
στα γόνα-

τα