 |
| «Ο φόνος του λευκού» του Παναγιώτη Δημητριάδη εκδόθηκε το 2016. |
«Ένα βιβλίο την ημέρα…»:
Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 τίτλων, παρουσιάζουμε παλιές και νεότερες εκδόσεις μας.
Επιλογή ποιημάτων από το βιβλίο:
αλληγορία ενός λεπτού
ήμουν εγώ
ο τυφλός θεατής
στο ασύμμετρο σώμα
που λείπει
ήμουν εγώ που ψιθύρισα
με φάλτσο φερέφωνο
στον κωφό ακροατή
λέξεις δίχως κόκκαλα
που έκρυψα
με περίσσια τέχνη
κάτω απ’ τη γλώσσα
δεν ήμουν εγώ
αλλά ό,τι χώρεσε η σιωπή
σε μια λέξη
—
υπό-λογισμός
η σκέψη σου στριμώχτηκε
σε κύτταρα κορνίζες
συμβολικά αναίσθητων
κρυστάλλων δακρυσμένων
ο όγκος διαμελίστηκε
με αθόρυβο ουρλιαχτό
κι όλη η δόξα των ψηφίων
σε βίαιες, κωφάλαλες, τραυλές
ηλεκτρισμένες νότες
μα πόση μνήμη να χωρά μια σταγόνα
στην πεπλεγμένη σκιά του καμβά
ανάπηρο γέννημα του χώρου
μοναχικά δυαδικών
δισδιάστατων ονείρων
—————-
Αποσπάσματα κριτικής:
[…] Λέξεις που επιδιώκουν να αποτυπώσουν την πληθωριστικά αυξανόμενη
μελαγχολία του θραυσματικού, ρευστού σχεδόν, υποκειμένου της γραφής.
Γιατί παρά το λευκό, που αγωνίζεται να συντονιστεί με το γαλάζιο,
παραπέμποντας στην «άχωρη χώρα» και τους γαλανόλευκους κατοίκους της, η
φωνή εκφοράς κραυγάζει την ασφυκτική αστική συνθήκη και όσα αυτή
επιβάλλει, δυσανασχετεί και θλίβεται για την εναγώνια καθημερινότητα και
τη φθορά (βλ. «ξύπνημα πρωινής πόλης», «πείραγμα των άκρων», «αστική
μόδα» κ.ά.). Τη δολοφονία του λευκού, στην οποίαν παραπέμπει ο τίτλος
της συλλογής, την αφήνει ο Δημητριάδης στην προσοχή του αναγνώστη να την
ερμηνεύσει, προσοχή που δίκαια ζητά ποιητής με την πρώτη του
ενδιαφέρουσα εμφάνιση.
Βαρβάρα Ρούσσου, ο αναγνώστης
