ΤΟ ‘’ΠΕΝΗΝΤΑ’’ ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΜΕΓΑΛΥΝΟΥ
Ο Χάρης Μεγαλυνός ανήκει, θα έλεγα, βάσει ενός σχολαστικού γραμματολογικού
‘’ληξιαρχείου’’, στην λεγόμενη ποιητική γενιά του ’70, πρωτοεμφανιζόμενος με
την συλλογή ‘’Κατ’ όναρ’’ στην ποιητική Αντι-ανθολογία(1971) του Δημήτρη
Ιατρόπουλου. Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές: “Στο δρόμο της χώρας”, (Άκμων,1980
και Ίκαρος 1994), “Το μήλον της
έριδος”, (εκδ. Οδός Πανός, 1983), “Κοσμικόν πάθος”, (εκδ. Οδός
Πανός, 1992) και “Καλοκαίρια και ενιαυτοί”, (εκδ. Οδός Πανός, 2002).
Το
2018, ύστερα απ’ την αναμφήριστη παρέλευση δεκαέξι ετών, ο Μεγαλυνός επιστρέφει
στον οικείο ποιητικό του χώρο, με την συλλογή του, υπό τον ολιγαρκή, οριστικό-του αριθμού των
εμπεριεχομένων ποιημάτων- τίτλο: ‘’Πενήντα’’(εκδόσεις Ίκαρος, 2018).
Ο
Μεγαλυνός, με αισθητικά δραστική ποιητική ιδιόλεκτο, προτάσσει την αυθεντικότητα, ενάντια στα αντιπνευματικά, χρησιμοθηρικά,
αποστειρωμένα, σεμνοπρεπή και
υστερόβουλα συγχρονικά κοινωνικά συμφραζόμενα.
Η
ενδεχομενικότητα μιας γνήσιας και πρωτίστως υπαρξιακά απογυμνωτικής εγκόσμιας
ζεύξης με το περιπόθητο αγαπημένο πρόσωπο, το διάπυρο ‘’καλοκαίρι’’του σώματος
και της ύπαρξης παρακάμπτει, αναιρεί και
καταργεί την δυστοπική και αναυθεντική παρούσα χρονικότητα.
Το
αίτημα του Μεγαλυνού, για μιαν ύστατη επικοινωνιακή, ανθρώπινη ψαύση, βρίσκει
εντελές καταφύγιο στο μνημονικά επανερχόμενο θαλπικό παρελθόν (του) της
παιδικής ηλικίας, στην μητρική υποστασίωση, στην εξεικόνιση της απαράγραπτης
ατομικής αγνείας και στην ακινητοποίηση της διαφεύγουσας τρυφερότητας.
