Τα
στήθη της ΑΒ

Τα στήθη της Α.,

Που ξεμάλλιασε τη Β.
για χάρη μου,

Ξέρωγα πια

Αλωνίζουν
μουδιασμένα από χείλια σε χείλια.

Τα στήθη της Β.

Αναστημένα απ’ τον
πόλεμο

Κι απ’ το νερό

Τα φαντάζομαι στο
στόμα του αλλουνού.

Στήθη της αλφαβήτου

Σύκα στήθη

Κάτω απ’ τον ήλιο
παρατημένα

Αρχές
θηλής

Αρχές
της λήθης

εκδόσεις Γαβριηλίδης 

Ο
ασύνειδος όροφος

Ο ασύνειδος όροφος
είναι μέσα σου ένα τυφλό σημείο.

Ένα μικρό τμήμα
βράχου που κατηφορίζει και γέρνει.

Άσπρο που μόνο το
ζεστό χέρι ακουμπά.

Με χρωματιστούς,
δροσερούς αγκώνες

Με ζώα και δέντρα

Σαν τροπικές καρδιές

Και καρδιές σαν
ημέρες δεμένες

Με την επόμενη να
σφίγγει την προηγούμενη.

Εκείνο το μέγεθος
που ολοένα καταπίνεις.

Κι αργότερα κυλάει
μέσα σου σαν σκαλοπάτι.

Χαμηλό και γυρτό σαν
μακρύ λεωφορείο.

Όπου οι μέρες
περνούν μπροστά απ’ όλα που χάθηκαν.

Την παλιά ηλικία, τη
νέα στροφή.

Τη στιγμή που το
τραύλισμα συγκινήθηκε εντός σου.

Με λαμπάκια αναμμένα

Με φλόγες κι αγρούς.

Σαν κύτταρα
ατελείωτα λαχταριστής τραμπάλας.

Με σώματα βιδωμένα
στα καθίσματα.

Τραμπάλες κι εμείς
βιδωμένοι στα καθίσματα

Να δίνουμε το
λουλούδι ο ένας στον άλλο

Ξένοι απολαμβάνοντας

Ό,τι οι αγροί μας
προτρέπουν.

Θα πέσει ο όροφος

Θα πέσει ο ουρανός

Ασύνειδος μια μέρα
θα μας χτυπάει απ’ το παράθυρο

Να θέλει να μπει

Να ξεντυθεί

Σ’ αυτό που ρέει
στον χρόνο