Το
τελευταίο βράδυ, η Νόρα και ο Ντομινίκ
έκαναν μια μεγάλη βόλτα στο Πεκ, αφού
είχαν προηγουμένως δειπνήσει τετ-α-τετ
σε ένα μικρό εστιατόριο της παραδοσιακής
ουγγρικής κουζίνας, κουρνιασμένο δίπλα
στον καθεδρικό ναό. Έφαγαν ένα πεντανόστιμο
στιφάδο μιλώντας ζωηρά για το μέλλον
της Ευρώπης και της Νόρας. Η φοιτήτρια
πίστευε πως ήταν πολύ τυχερή που ζούσε
στη Γαλλία.
κι
αυτός πείστηκε. Τον ρώτησε αν οι δύο
κόρες του ήταν ευτυχισμένες στο εξωτερικό.
Ο Ντομινίκ ένιωσε πως η ερώτηση τον
αναστάτωνε επειδή ήταν ανίκανος να
απαντήσει. Προς στιγμήν η λύπη τον
κατέκλεισε. Αρκέστηκε να πάρει το χέρι
της κοπέλας και να το φέρει στα χείλη
του. Ο ιδιαίτερα ήπιος καιρός ήταν
ευνοϊκός για βόλτα. Ο Βαλαρσέ κοίταξε
το άγαλμα του Φραντς Λίστ, που ήταν
σκαλωμένο στο μπαλκόνι του, στην πλατεία
Σετσενί. Αφού χαιρέτησε τον μουσικό
κάνοντάς του μία υπερβολικά μεγάλη
υπόκλιση – πράγμα που διασκέδασε πολύ
την φοιτήτρια −, πρότεινε στη Νόρα να
τον αποκαλεί Ντομινίκ, « έτσι απλά ». Η
Νόρα έγειρε το κεφάλι στον ώμο του
συγγραφέα. Θα ήθελε να κρατούσε για
πάντα αυτή η στιγμή της εγκατάλειψης.
Κανείς από τους δυο δεν κουνιόταν… Στο
τέλος το κορίτσι σήκωσε απαλά το κεφάλι
και του χαμογέλασε. Η ομορφιά της τον
υπέταξε. Δεν την άφηνε πια από τα μάτια.
Η Νόρα κοκκίνισε λίγο και έστρεψε αλλού
το βλέμμα. Ξαφνικά, ο Ντομινίκ σκέφτηκε
ότι θα ήθελε να πέθαινε σ ’αυτήν την
πλατεία, μακριά από το σπίτι του. Μόλις
και μετά βίας κρατήθηκε για να μην το
εκμυστηρευτεί στην φοιτήτρια. Όχι, τι
ιδέα ! Δεν έπρεπε με τίποτα στον κόσμο
να το κάνει. Αυτή η νοσηρή σκέψη θα είχε
σίγουρα πληγώσει την ευαισθησία του
κοριτσιού και θα τα είχε όλα χαλάσει.
Όταν ήταν παιδί ο Ντομινίκ, ο πατέρας
του μια μέρα του είχε εμπιστευτεί ότι
θα έπρεπε να χαθεί αμέσως μετά από μια
μεγάλη ευτυχία, γιατί δεν ήταν ποτέ
σίγουρο ότι θα ξαναζούσε μια παρόμοια
στιγμή. Ο Ντομινίκ δεν είχε τολμήσει να
τον ρωτήσει, αν για εκείνον το να χαθεί,
σήμαινε να πεθάνει, αλλά η λύπη που είχε
διακρίνει μέσα στα μάτια του πατέρα του
και που διαλύθηκε αμέσως, δεν άφηνε
καμία αμφιβολία πάνω σ’αυτό το θέμα.
Ο
συγγραφέας ξαναθυμήθηκε μια άλλη
σιβυλλική φράση :
«Είμαι
σε αναμονή από την ώρα της γερμανικής
κατοχής».
Αρκετά
χρόνια μετά, είχε καταλάβει την πατρική
περίφραση. Η αποκάλυψη ήταν επώδυνη. Η
εμμονή του Ντομινίκ σε σχέση με τον
θάνατο είχε βαθιές αιτίες και όχι μόνο
εκείνες… Σύμφωνα με έναν λογοτεχνικό
Ρώσο κριτικό, τον Ιγκόρ Ζουρίν, ο σλαβικός
αταβισμός διαπερνούσε τη δουλειά του.
«
Η ρωσική πλευρά σου με τρομάζει », του
είχε μια μέρα αποκαλύψει η Λετίτσια με
συγκίνηση, αφού πρώτα είχε διαβάσει
κάποια νουβέλα του, ιδιαίτερα σκοτεινή.
« Από πού προέρχεται αυτή η εμμονή του
θανάτου που σε τρέφει και συγχρόνως σε
καταστρέφει; Ο πατέρας σου δεν μου
φαινόταν τόσο απελπισμένος… »
Ρομαντισμός
και απόγνωση, είχε
γράψει η φοιτήτρια… ήταν πιστό το
πορτραίτο: είχε βρει τις κατάλληλες
λέξεις. Όταν γύρεψε από τον Ντομινίκ να
της απαγγείλει ένα από τα ποιήματά του,
αυτός της ζήτησε συγγνώμη προσποιούμενος
ότι δεν γνώριζε κανένα απέξω. Η φοιτήτρια
έμοιαζε απογοητευμένη, αλλά έμεινε
σιωπηλή. Ίσως να μην τον πίστευε. Τον
πείραξε : ήταν παρόλα αυτά η αλήθεια,
αλλά για ποιο λόγο να δικαιολογηθεί;
Πιασμένοι χέρι-χέρι, περπάτησαν λιγάκι
ακόμα σιωπηλοί στην κοιμισμένη πόλη…
Αποφάσισαν
να ξαναϊδωθούν σύντομα, ίσως στη Γαλλία.
Η Νόρα τον είχε ρωτήσει αν θα δεχόταν
να του εμπιστευτεί ένα έργο σε εξέλιξη,
ανέκδοτα χειρόγραφα ίσως… Ο Ντομινίκ
δέχτηκε με χαρά. Το βράδυ εκείνο, ένα
κορίτσι που άνθιζε, τον είχε κάνει
εκλεκτό της, σκαρφαλωμένο
στην αυλή των αστεριών.
Τα εκκωφαντικά τραγούδια των καινούριων
φίλων υψώνονταν στην ουγγαρέζικη νύχτα
ταράζοντας αποκλειστικά και μόνο την
προσοχή τους. Όχι, δεν θα πέθαινε εκείνη
τη φορά. Όχι ακόμα. Κι ο ίδιος ήταν σε
αναμονή αλλά θα περίμενε το τελευταίο
κομμάτι του παζλ. Ο Ντομινίκ δεν θα
παραδεχόταν την ήττα του. Το βράδυ
εκείνο, δεν θα ερχόταν ο θάνατος από την
Ανατολή. Τουλάχιστον, όχι ακόμα.
Απόσπασμα
από το «Μεσίστιος θάνατος» (La
mort en
berne)
του
Ντενί Εμορίν (Denis
Emorine), Εκδ.
5 sens (2017)
Ο
Ντενί Εμορίν, γεννημένος το 1956 κοντά
στο Παρίσι, είναι Γάλλος ποιητής,
δοκιμιογράφος, μυθιστοριογράφος και
θεατρικός συγγραφέας.
