 |
| Ο Volker Braun γεννήθηκε το 1939 στην Δρέσδη |
Η ιδιοκτησία
Είμαι
ακόμα εδώ: η χώρα μου οδεύει προς την
Δύση.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΙΣ ΚΑΛΥΒΕΣ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΑ
ΠΑΛΑΤΙΑ.
Εγώ ο ίδιος έδωσα το
λάκτισμα.
Πετάει μακριά τα πενιχρά
στολίδια του.
Ο χειμώνας ακολουθεί το
καλοκαίρι της επιθυμίας.
Και μπορώ να
παραμένω εκεί όπου το πιπέρι
μεγαλώνει.
Ακατανόητοι
είναι οι στίχοι μου
Αυτό που ποτέ δεν
θα κατέχω με αρπάζει με βία.
Αυτό που
δεν έχω ζήσει, θα το αναζητώ για πάντα.
Η
ελπίδα ήταν σαν μια παγίδα στο δρόμο.
Η
ιδιοκτησία μου, στα νύχια του
αρπακτικού.
Όταν λέω ξανά δικό μου
εννοώ δικά μου όλα.
Τα σκοτεινά
μέρη
Στο γεμάτο σκιές δάσος στέκεται
πένθιμα
πλησιάζοντας στη κορυφογραμμή.
Έχω
πάει εκεί, το σούρουπο
σαν τον καπνό
σε ένα διάδρομο της Βοημίας
ο οποίος
διαπερνά τα σύνορα χωρίς να τον πιάσουν,
γκρι
Το γρασίδι καλύπτει το τεράστιο
κέντρο
Στο οποίο συλλογίζονται
εκατοντάδες χρόνια
Στον κοίλο άξονα,
όπου ζουν
σαν τον Όρκο, όπου πολλοί
εργάζονται την αγριότητα
Με βίαια
χέρια
στο
αρχαίο βουνό
Η ταφή σκληροτράχηλη,
εντόσθια
όταν το έδαφος κατέρρευσε
υπόγεια
Μες στην νύχτα, κι η εργασία
σταματά
φιλική προς τον
άνθρωπο ακόμα, πώς αλλιώς
Αυτό είναι
το βουνό. Και αυτό είναι τώρα το κήρυγμα.
Η
φωνή μιλάει: Γύρνα. – Εμπρός! εμπρός
Σε
σκοτάδια όπου ο κίνδυνος μεγαλώνει
στο
τρίτο από τους θάμνους: ΔΙΑΔΡΟΜΗ
ΔΩΡΕΑΝ
Ολισθαίνουν τα μικρά παιδιά
στη διαδρομή του διαβόλου
Πάντα πίστευα
ότι θα αρχίσει κάποια στιγμή.
Τώρα οι
μέρες μου είναι κατεδαφισμένες
Και η
όξινη βροχή βρέχει το μέτωπό μου
Σχεδόν
δεν αναπνέω, μόνο μιλάω
Στο συσκοτισμένο
μου κεφάλι το Τσερνομπίλ μου
Εκεί
όπου το παιδί στρέφεται στον άντρα που
γκριζάρει
Και δεν υπόσχεται να λάβει
ακόμη τη γη
Την ελευθερία μόνο, έτσι
αδέσμευτος στέκεται
Σαν φωνές που
ουρλιάζουν. Στο πάνω δάσος κρέμασαν τον
Hans Koch
Σε αντιαισθητική πλέον κατάσταση.
Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ
ΜΕΡΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ.
ΣΧΟΛΑΣΑΜΕ. ΣΙΓΑ
ΣΙΓΑ ΣΕΡΝΕΤΑΙ Η ΝΥΧΤΑ.
Τα στρείδια
Δεν
ζω συχνά πραγματικά, εσύ ώρες ολόκληρες
Στην κουζίνα μου,
σπάζεις τα ταξιδιάρικα
(με πολλά
έγγραφα) στρείδια, και με
το πονεμένο
σου χέρι στην πλαστική ποδιά
τραγουδάς.
Και οι λύκοι, που δεν σκέφτονται
τίποτα
περισσότερο από την τροφή, όπως όλοι,
με
φειδωλία πράττουν. Αυτοί είναι ακόμα
άνθρωποι.
Και εγώ, με πολύ λεμόνι,
αναισθητοποιώ
τα γυμνά ζώα πρώτα στον
ουρανίσκο μου
καταπίνοντας δίχως
θάρρος δύο δωδεκάδες
Πίνοντας με τη
σφοδρή επιθυμία και αποστροφή, αυτά τα
μικρά
μουνιά της λίμνης. Έτσι, λέω
τώρα, η
Η ζωή μεταξύ απληστίας και
αηδίας
διαλύεται στη γλώσσα, ναι.
———————————————————
Ο
Volker
Braun
γεννήθηκε το 1939 στην Δρέσδη. Αρχικά
εργάστηκε ως τυπογράφος. Το 1960 σπουδάζει
φιλοσοφία στην Λειψία. Έχει εκδώσει
πολλές ποιητικές συλλογές, μυθιστορήματα
και θεατρικά έργα. Έχει βραβευθεί με το
βραβείο Georg Buchner,
τη σπουδαιότερη λογοτεχνική διάκριση
στη Γερμανία.
