Ένας ναυαγός. Άγνωστο από που έρχεται, άγνωστο που πηγαίνει. Παλεύει με τα κύματα. Μέχρι που ξεβράζεται ρημαγμένος σ’ ένα νησί. Σ’ ένα τόσο δα έρημο τροπικό νησί. Σοκαρισμένος αναζητά τρόπο διαφυγής. Κάποιο ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Λίγες ώρες αρκούν για να ξυπνήσει η πρώτη του φύση. Το μανιασμένο ένστικτο της επιβίωσης. Ν’ αναζητήσει τροφή, να εντοπίσει πόσιμο νερό.
Με το πρώτο φως και με ανακτημένες δυνάμεις μαζεύει ξύλα να χτίσει σχεδία. Βγαίνει στ’ ανοιχτά. Μία άγνωστη θαλάσσια δύναμη σμπαραλιάζει την σχεδία. Ξανά στην ακτή για νέα προσπάθεια. Και ξανά σμπαράλια. Υποπτεύεται μια τεράστια κόκκινη χελώνα. Η οργή του στρέφεται εναντίον της. Τη δολοφονεί. Αργότερα μετανιώνει. Κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να την επαναφέρει στη ζωή.
Τυπικά, η ιστορία θα μπορούσε να είχε τελειώσει εδώ. Μόνο που τα παραμύθια έχουν μια άλλη, περισσότερο μεταφυσική τροπή. Ίσως για να μας μεταφέρουν ένα μήνυμα. Να μας μιλήσουν στην καρδιά.
Θαυμάσια βουβή γαλλοελβετική ταινία κινουμένων σχεδίων, μίας ώρας και δέκα λεπτών, δουλεμένη εξολοκλήρου στο ιαπωνικό στούντιο κινουμένων σχεδίων Ghibli, σε σκηνοθεσία του Ολλανδού Μίκαελ Ντούντο ντε Βιτ (Michaël Dudok de Wit) και σενάριο του ίδιου και της Γαλλίδας Πασκάλ Φεράν (Pascale Ferran). Η απουσία διαλόγων δεν φαίνεται να ξενίζει, μιας και η μουσική του Λοράν Περέζ ντελ Μαρ (Laurent Perez del Mar) κατακλύζει τους ακουστικούς πόρους.
Η φλύαρη σιωπή της φύσης και η μαγική της επίδραση. Ο έρωτας των στοιχείων. Η ατέρμονη καταστροφή και αναδημιουργία. Ο άνθρωπος παρατηρητής, συμμέτοχος και συνένοχος. Έρμαιο των παραλογισμών του βιάζει τη Μεγάλη Μητέρα, ακόμα κι αν εκείνη έχει πάντα κάτι να του διδάξει. Μέχρι την αναπόφευκτη τελική συμφιλίωση. Ένα υψηλής αισθητικής φιλμ, άρτια δουλεμένο με λακωνική αριστοτεχνία που σε κάνει εύλογα ν’ αναρωτιέσαι: που βρίσκεται εν τέλει ο πολιτισμός και ποια η θέση του ανθρώπου απέναντι στις τιτάνιες δυνάμεις της φύσης…
