Μαρία Τσιράκου
Χρονική συνείδηση
με στήνω στον τοίχο
ξαναμετρώ το ύψος μου
σε αυτή τη χρονική συνείδηση
η μητέρα,
χωρίς μολύβι για να τραβήξει τις γραμμές
χωρίς βελόνες για να κεντήσει τα προικιά
χωρίς μνήμη για να μου μάθει μιαν αλήθεια
ανάβει λιβάνια στον Θεό που είναι πιο κοντά στις επιθυμίες μου
χωρίς να γνωρίζει ότι επιθυμώ τον άνθρωπο που είναι πιο κοντά σε αυτόν τον Θεό
ο τοίχος κονταίνει
ή ψηλώνω εγώ
σε αυτή τη χρονική συνείδηση
η επιθυμία έγινε ανάμνηση
