Ρία Φελεκίδου
Χωρίς ουρανό
Όταν ακόμη η μέρα
Δίνει παράσταση
Τρικλίζοντας
Με βήμα αστάθειας
Σαν να πατάει
Από γυαλιά ανάμεσα
Χρώματα
Που δεν της ταιριάζουν
Ο ουρανός χάνεται
Πριν το χειροκρότημα
Φεύγει
Σφίγγει τα σύννεφα πάνω του
Τυλίγεται ντρέπεται
Για τα καμώματά της
Φεύγει κι είναι έρημα
Χωρίς μικρές γωνιές από ανάσες
Σπιτάκια από σύννεφα
Αν όχι αυτός, τότε τι
Μαθαίνω πώς είναι
Να απλώνω το βλέμμα
Σε λημέρια χωρίς αφεντικά
Όμως
Ένας ολόκληρος κόσμος
Παρατημένος στην τύχη του
Σκέφτομαι
Στρέφω το βλέμμα
Ψηλά όμως όχι
Πώς είναι χωρίς
Αυτό που μάθαμε
Να είναι
Ένας δεδομένος ουρανός
Κι έπειτα το τρένο φτάνει
Όπου έπρεπε
Ή ίσως ακριβώς εκεί που δεν έπρεπε
Βγαίνω έξω
Ένα καινούριο σύμπαν
Να κάνω τις δουλειές μου
Έστω και χωρίς
Τυλίγομαι –με τη σειρά μου-
Ένα μπουφάν φουσκωτό
Από αέρα
Σύννεφα ξεχασμένα
Νιώθω γαλάζια
Ξεκολλάω απ’ τη γη
Με το μπουφάν το φουσκωτό
Πασχίζω
Και πασχίζω
Λίγο ψηλότερα
Ο ουρανός βρίσκεται πάλι
Όταν τον φτάνεις
Κι έτσι στοιχίζομαι
Με τις αέριες μάζες γύρω μου
Τεντώνομαι διπλώνομαι
Κάνω γωνίες
Αεροναυπηγικής δυναμικής
Το κορμί μου παγώνει
Σε στάσεις
Ενστικτώδους τελειότητας
Με το μπουφάν το φουσκωτό
Το μαύρο
Κι όπως πασχίζω –είναι ξαφνικό-
Φτερά και πούπουλα
Να κακαρίζει ο τόπος
Και δεν σαλεύω
Ούτε έναν πόντο απ’ τη γη
Ήτανε νόθα τα πουλιά
Φτερά μισά
Και πούπουλα δαρμένα
Μόνο για μαξιλάρια να γεμίζουν κάνανε
Όχι για να σηκώνουνε κορμιά
Να βεβαιώνουνε τον ουρανό
Και πάλι φτάνοντάς τον.
Και κάπου εκεί
Τα πόδια επανωτίζουνε στη γη
Και το μπουφάν να κελαϊδάει
Τα επί γης μου χρέη
Τίποτε άλλο
Τα αιτήματα περί ουρανού
Σε περιπτύξεις με το χώμα
Και κάπου εκεί
Το παίρνω απόφαση
Όπως μιλάς
Πρέπει να πετάς
Δεν κλυδωνίζομαι άλλο
Από την έλλειψη φτερών της προκοπής
Αέρα στο μπουφάν μου
Και τα σύννεφα τι να τα κάνω
Γεμίζω λέξεις τα πνευμόνια μου
Στο τέλος – δεν μπορεί-
Θα αναστηθεί
Κάτι στη θέση του ουρανού
Που επαρκώς θα τον θυμίζει.
Πρώτη δημοσίευση: 7/6/15 – 10:07 π.μ
