Leonora Carrington

Η Ντεμπυτάντ

Όταν ήμουν ντεμπυτάντ, συχνά
πήγαινα στο ζωολογικό κήπο. Πήγαινα τόσο συχνά που γνώριζα καλύτερα τα ζώα παρά
τα κορίτσια της ηλικίας μου. Η αλήθεια είναι, ότι ο λόγος που πήγαινα
καθημερινά στον Ζωολογικό Κήπο ήταν να ξεφύγω από τους ανθρώπους και την κοινωνία.Το ζώο που
είχα γνωρίσει καλύτερα απ’ όλα ήταν μια νεαρή ύαινα. Με είχε μάθει κι εκείνη-ήταν πολύ έξυπνη. Της έμαθα Γαλλικά και εκείνη από τη μεριά της μου έμαθε
τη δική της τη γλώσσα. Περνούσαμε έτσι ευχάριστα πολλές ώρες μαζί.

Η μητέρα
μου διοργάνωσε έναν χορό προς τιμήν μου, για την πρώτη ημέρα του Μάη- η σκέψη
και μόνο με έκανε να μην κοιμάμαι τα βράδια. Πάντα μισούσα τους χορούς, και
ειδικά εκείνους προς τιμήν μου.

Το πρωινό
της πρώτης μέρας του Μάη, πολύ νωρίς, πήγα και επισκέφθηκα την ύαινα.

–Τι πλήξη!
της είπα. Είμαι υποχρεωμένη να πάω στον χορό μου σήμερα το βράδυ.

-Είσαι
τυχερή, μου είπε εκείνη. Με χαρά θα πήγαινα εγώ. Μπορεί να μην ξέρω να χορεύω
βέβαια, αλλά μπορώ να κάνω συζήτηση.

-Θα έχει
πολύ φαγητό, της είπα εγώ. Έχω δει αυτοκίνητα να φέρνουν σωρούς φαγητών στο
σπίτι.

-Και εσύ
κάθεσαι και παραπονιέσαι, απάντησε με δυσφορία η ύαινα. Εγώ, μια φορά την ημέρα
τρώω, και δεν θες να δεις τι μου δίνουν για φαΐ!

Μου ήρθε
τότε μια τόσο καταπληκτική ιδέα, που σχεδόν γέλασα ξεστομίζοντάς την:

-Πήγαινε
εσύ στη θέση μου τότε!

-Δεν
μοιάζουμε πολύ, αλλιώς θα πήγαινα, είπε θλιμμένα η ύαινα.

-Άκου,
είπα εγώ. –στο σούρουπο δεν είναι και πολύ εύκολο να δει κανείς. Αν
μεταμφιεστείς και λίγο, δεν θα σε προσέξουν μες στο πλήθος. Επίσης, είμαστε και
περίπου το ίδιο ύψος.  Είσαι η μοναδική
μου φίλη, σε εκλιπαρώ, κάνε αυτό για μένα.

Την είδα
που το σκεφτόταν, ήθελε να δεχτεί.

-Πες πως
έγινε, μου είπε ξαφνικά.

Ήταν πολύ
νωρίς το πρωί, δεν υπήρχαν πολλοί φύλακες τριγύρω. Έτσι, γρήγορα κι εγώ άνοιξα
το κλουβί και σε λίγες στιγμές ήμασταν στον δρόμο.Πήρα ταξί, και στο σπίτι
όταν έφτασα όλοι ήταν ακόμη στα κρεβάτια τους. Έβγαλα στο δωμάτιό μου το φόρεμα
που θα φορούσα το βράδυ. Ήταν λίγο μακρύ, και η ύαινα δυσκολευόταν να
περπατήσει με τα ψιλά μου τα τακούνια. Είχε πολύ μαλλιαρά χέρια, οπότε βρήκα
κάτι γάντια για να της τα καλύψω. Καθώς ο ήλιος φώτισε το δωμάτιό μου, εκείνη
έκανε βόλτες πάνω κάτω με τα τακούνια, σε σχετικά όρθια στάση. Ήμασταν τόσο
απασχολημένες που παραλίγο να μην προλάβει η ύαινα να κρυφτεί κάτω από το
κρεβάτι μου, όταν μπήκε η μητέρα μου για να μου πει καλημέρα.

-Κάτι
μυρίζει πολύ άσχημα στο δωμάτιό σου, είπε η μητέρα μου την ώρα που άνοιγε το
παράθυρο. Κάνε ένα μπάνιο με τα καινούρια μου άλατα, για να είσαι έτοιμη για το
βράδυ.

-Ναι,
φυσικά

Δεν έμεινε
πολύ στο δωμάτιο∙μάλλον η μυρωδιά ήταν πολύ έντονη για εκείνη.

–Μην
αργήσεις για το πρωινό, είπε καθώς έφευγε.

Το πιο
δύσκολο ήταν να κρύψουμε το πρόσωπό της. Συλλογιστήκαμε για ώρες κάποιον τρόπο
να την μεταμφιέσουμε∙απέρριψε όλες τις ιδέες μου. Στο τέλος είπε:
-Έχεις υπηρέτρια;

-Ναι,
απάντησα, σαστισμένη.

 -Άκου τότε τι θα κάνουμε: Κάλεσε την υπηρέτριά
σου, και όταν έρθει στο δωμάτιο θα την αρπάξουμε και θα της ξεριζώσω εγώ το
πρόσωπο. Θα φορέσω το πρόσωπό της για το βράδυ στον χορό.

-Αυτό δεν είναι
πολύ πρακτικό, είπα εγώ. Θα πεθάνει όταν θα χάσει το πρόσωπό της. Κάποια στιγμή
κάποιος θα βρει το πτώμα της και μετά εμείς θα πάμε φυλακή.

-Πεινάω
αρκετά, θα την φάω, απάντησε η ύαινα.

-Και τα
κόκαλα;

-Και αυτά.
Εντάξει;

-Μόνο εάν μου
υποσχεθείς να την σκοτώσεις προτού της σχίσεις το πρόσωπο, γιατί αλλιώς θα
πονέσει πάρα πολύ.

-Καλώς.
Δεν έχει σημασία για εμένα.

Κάλεσα την
υπηρέτρια, την Μαρί, αν και με μία αμηχανία. Δεν θα συμφωνούσα με αυτό το
σχέδιο αν δε μισούσα τόσο πολύ τους χορούς. Μόλις μπήκε η Μαρί στο δωμάτιο εγώ
έστρεψα το πρόσωπό μου στον τοίχο, για να μην βλέπω. Τελείωσε πολύ γρήγορα. Μια
σύντομη κραυγή και μετά, τίποτα. Όσο η ύαινα έτρωγε, εγώ κοιτούσα έξω από το
παράθυρο.

Μετά από
λίγα λεπτά είπε:

 -Δεν μπορώ να φάω άλλο. Έχουν μείνει οι δύο
πατούσες, αλλά εάν έχεις μια μικρή σακούλα, θα τις κρατήσω εκεί και θα τις φάω
μετά.

-Θα βρεις
μια σακούλα κεντημένη με κρίνους στο μεσαίο συρτάρι της ντουλάπας. Βγάλε τα
μαντηλάκια από μέσα και χρησιμοποίησέ την.

Έκανε αυτό
που της είπα. Μετά είπε:

 -Γύρνα να δεις πόσο όμορφη είμαι!

Η ύαινα
θαύμαζε τον εαυτό της στον καθρέπτη, φορώντας το πρόσωπο της Μαρί. Είχε φάει
πολύ προσεκτικά το περίγραμμα του προσώπου, ώστε να απομείνει μόνο το κομμάτι
που χρειαζόταν.

–Είσαι
πολύ τακτική, της είπα.

Πλησίαζε
το βράδυ. Η ύαινα, ντυμένη και περιποιημένη ανακοίνωσε:

-Νιώθω
έτοιμη. Μου φαίνεται πως θα κάνω μεγάλη εντύπωση σήμερα το βράδυ.

Όταν
ακούσαμε τη μουσική από κάτω, της είπα:

-Πήγαινε
τώρα κάτω και θυμήσου να αποφύγεις την μητέρα μου∙σίγουρα θα καταλάβει πως
δεν είμαι εγώ αν σταθείς δίπλα της. Εκτός από αυτήν, δεν ξέρω κανέναν άλλο εκεί
κάτω. Καλή τύχη!

Κουρασμένη
από την έντονη αυτή μέρα, έκατσα κοντά στο ανοιχτό παράθυρο και πήρα ένα
βιβλίο. Θυμάμαι πως πήρα ‘Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ” του Τζόναθαν Σουίφτ. Είχε
περάσει περίπου μία ώρα ησυχίας μέχρι να έρθει το πρώτο σημάδι ότι κάτι πήγαινε
στραβά. Μία νυχτερίδα  πετάχτηκε μέσα στο
δωμάτιο από το παράθυρο, βγάζοντας μικρές τρομακτικές κραυγές. Φοβάμαι πολύ τις
νυχτερίδες. Κρύφτηκα πίσω από την καρέκλα, τα δόντια μου τρίζαν. Μόλις είχα
γονατίσει και ο ήχος των φτερών της νυχτερίδας καλύφθηκε από έναν δυνατό θόρυβο
στην πόρτα μου. Η μητέρα μου μπήκε στο δωμάτιο, άσπρη από θυμό.

-Μόλις
είχαμε κάτσει να φάμε, είπε και αυτό το πράγμα που έστειλες στη θέση σου
σηκώθηκε και φώναξε: -Μυρίζω λίγο περίεργα ε; Εγώ πάντως, δεν τρώω τούρτα.
-Μετά ξερίζωσε το πρόσωπό της και το έφαγε. Με ένα σάλτο εξαφανίστηκε από το
παράθυρο.

 πρώτη δημοσίευση: 4 Δεκ 2013