“Home
sweet hoMe”
Λαρισαίοι
καλλιτέχνες εκθέτουν
στο ΝΕΟ
Δημαρχιακό Μέγαρο Θεσσαλονίκης
(Βασ. Γεωργίου Α 1- Νέα Παραλία)
22
Μαρτίου- 30
Μαρτίου 2016.
Η έκθεση θα είναι ανοιχτή σε
όλες τις ώρες λειτουργίας του Μεγάρου.
Καλλιτέχνες:
Λάγια
Ανδρεάδη, Άρτεμις Διαμαντή, Μαρία
Παναγιώτου, Χαράλαμπος Ρεβήσιος.
Επιμέλεια
έκθεσης: Μάρθα Αρταπυρίδου. Ιστορικός
Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.
Μια
έκθεση αφιερωμένη στο “ιδιωτικό”εκτεθειμένησε “δημόσιο” χώρο δημιουργεί μια
ενδιαφέρουσα αντίθεση, έναν διάλογο με
ό,τι εμπεριέχει έναν εσωτερικό χώρο και
τις επιδράσεις που αντανακλά ένας
εξωτερικός χώρος, με τις δραστηριότητες
πολυάσχολων ατόμων που τριγυρνούν σε
αυτό. Μια σειρά έργων που οι φόρμα τους
ελίσσεται από τα απόλυτα αναγκαίο της
καθημερινής ύπαρξης, όπως ένα κρεβάτι,
ένα κουτάλι, ένα φωτιστικό, ένα νιπτήρα,
ως τη σουρεαλιστική εκδοχή μιας ποιητικής
εικόνας, όπου το παραστατικό παρουσιάζει
μια άλλη χρήση ή αποδομείται.
Τίθενται
ορισμένα ερωτήματα ως προς τι είναι
απαραίτητο και όμορφο στον προσωπικό
μας χώρο, και γενικότερα την έννοια του
σπιτιού για την ύπαρξή μας.Ποια
είναι η αξία του σπιτιού, πέρα από το να
μας προστατεύει από τον έξω κόσμο, να
μας δίνει θαλπωρή και ζεστασιά, όμορφες
στιγμές, ξεκούραση και γαλήνη; Μας
παρέχει ασφάλεια, μια αίσθηση χαλαρότητας,
καλύπτει την ανάγκη μας να αποξενωθούμε,
να απομακρυνθούμε από ότι μας κουράζει
και μας ενοχλεί. Γίνεται η συνέχεια, η
προέκταση του σώματος μας, ξέρουμε μέσα
σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που θα βρούμε
το κάθε τι. Είναι τα πράγματα που μας
μιλούν, τα προσωπικά αντικείμενα που
βρίσκονται πάντα εκεί, για οτιδήποτε
χρειασθούν. Τα ρούχα μας, τα οικιακά
σκεύη και ο ζεστός καφές που χύνεται
στη κούπα. Ένα λαμπατέρ, το παράθυρο που
δείχνει έξω μια κρύα μέρα, ένας απόηχος
από ένα τραγούδι που παίζει ξεχασμένο
εν αγνοία μας και μας ακολουθεί σαν
διάθεση. Ένας πίνακας που όταν ξυπνάς
θέλεις να τον κοιτάς, γιατί πάντα σου
μιλά για κάτι νέο, που δεν το είχες
προσέξει πριν. Είναι το ζεστό πάπλωμα
σε ένα κρεβάτι που θα το νιώσεις σαν
ζεστή αγκαλιά. Είναι το φως της μέρας
που σκοτεινιάζει και απλώνεται στον
τοίχο σαν μια σκιά …
Το
σπίτι γίνεται η προέκταση του εαυτού
μας. Μας δίνει σε αντανάκλαση, μέσα από
τα υλικά πράγματα του, έπιπλα, αγαπημένα
αντικείμενα, ρούχα, αξεσουάρ, φωτιστικά,
βιβλία, τσάντες, ένα κόσμημα, τη δική
σου πολυθρόνα, μια εικόνα του εαυτού
σου. Σε καθησυχάζει. Όλα αυτά είναι τα
“ίχνη”,
τα “αποτυπώματα”,
που δηλώνουν τη ταυτότητα σου. Πράγματα
που διάλεξες εσύ, είναι το γούστο σου
και χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση
σου, γίνονται ένα χάδι-μεταφορικά- για
να ξεχνιέσαι από τη καθημερινή τριβή
και κάθε είδους βιαιότητας/σκοπιμότητας
που
προέρχεται από έξω. Το σπίτι είναι η
δημιουργία σου, το καταφύγιο σου. Είναι
η καθαριότητα, η εξάγνιση, το μπάνιο που
λυτρώνει με το ζεστό νερό να τρέχει, ο
καθρέφτης που θολός δίνει το περίγραμμα
του σώματός σου, του οποιοδήποτε σώματος
που θέλει την απαραίτητη, καθημερινή
του φροντίδα. Στο σπίτι υπάρχουμε,
αναπληρώνουμε τις δυνάμεις μας, παίρνουμε
την ώθηση για να συνεχίσουμε. Το “σπίτι”,
οι λειτουργίες του, οι ρυθμοί, οι ήχοι
του, είναι η καθημερινή συνδιαλλαγή του
εαυτού μας με την εσωτερικότητα του,
την επαφή με την ψυχή, την σκέψη για την
επόμενη κίνηση.
Η
έκθεση εντάσσεται στο πλαίσιο της
Ημερίδας Με τίτλο: Κτίζειν,
Κατοικείν, Σκέπτεσθαι. Εκπαιδευτικοί
στοχασμοί και παρεμβάσεις για την
αστεγία.
Συν-διοργάνωση:
Τμήμα
Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής,
Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
Δήμος
Θεσσαλονίκης, Αντιδημαρχία Κοινωνικής
Πολιτικής και Αλληλεγγύης.
ΜΚΟ Praxis
Η
επιμελήτρια της έκθεσης συμμετέχει
στην ημερίδα με τίτλο εισήγησης:
“wandering/waiting”
Μια
παρουσίαση του “αφιλόξενου σύμπαντος”
που συναντούμε στο έργο του Σάμουελ
Μπέκετ.
Τετάρτη
23 Μαρτίου 2016, 17.00-21.00μ.μ.
Αίθουσα
Συνεδρίων (1ος
όροφος), Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
Η
έκθεση έρχεται σε μια αντιπαραβολή με
το θέμα της ημερίδας. Το σπίτι, η “φωλιά”,
η κοιτίδα ασφάλειας/προστασίας του
ανθρώπου δεν ανήκει σε όλους. Οι άστεγοι,
οι πρόσφυγες, δεν θα νιώσουν την
ανακούφιση, όπως εκείνοι που επιστρέφουν
“στο
σπίτι τους”.
Οι άνθρωποι που ζουν στο δρόμο, ή σε μια
σκηνή έχουν χάσει όλα τα απαραίτητα
στοιχεία της καθημερινής ζωής. Τα χρήσιμα
πράγματα που διευκολύνουν τη ζωή. Την
επαφή με όλα εκείνα που θα ανακαθορίσουν
τον εαυτό τους, θα τους δώσουν το χάδι
της χαλαρότητας, θα
χρησιμοποιήσουν το αντικείμενο που
χρειάζονται, θα νιώσουν άνεση καθισμένοι
στον καναπέ, θα ακουμπήσουν το κεφάλι
στο μαξιλάρι, απλά πράγματα που όμως τα
στερούνται. Καθημερινά, αναγκαία
πράγματα…
Οι
καλλιτέχνες και το έργο τους στην έκθεση
“Home
sweet hoMe” .
Λάγια
Ανδρεάδη:Γεννήθηκε
το 1994 στη Λάρισα. Από το 2012 ζει στη Θεσ/κη
και φοιτά στην Ανώτατη Σχολή Καλών
Τεχνών του Α.Π.Θ, στο 3ο εργαστήρι
Ζωγραφικής του Γ. Τσακίρη. Συμμετέχει
σε καλλιτεχνικές εκθέσεις / δρώμενα /
εργαστήρια από την αρχή
της φοίτησης της. Στα έργα της το “οικείο”
αντικείμενο μεταλλάσσεται και παίρνει
μια νέα έννοια. Οι νιπτήρες του μπάνιου/οι
βρύσες προσελκύουν πολύχρωμα πουλιά,
τα μικροσκοπικά κουταλάκια του γλυκού
μεγεθύνονται, τα πιάτα αποκτούν νέες
ιδιότητες. Η νέα σύνθεση των πραγμάτων
αποδίδει ένα ανάλαφρο παιχνίδισμα της
φύσης τους. Τα καθημερινά αντικείμενα
εξάπτουν τη φαντασία και παίρνουν νέους
ρόλους, ενθαρρύνοντας στην ανάκτηση
ξεχασμένων συναισθημάτων, εκλέπτυνσης,
ομορφιάς, ευγένειας. Η εικαστικός λέει
για τα έργα της: “Όταν συναντάς το ίδιο
αντικείμενο κάθε μέρα, εκείνο
αποτυπώνεται στο ασυνείδητο, έπειτα
προσαρμόζεται, επανέρχεται ως κάτι
οξύμωρο.
Χωρίς να το καταλαβαίνουμε τα οικεία
μας ακολουθούν,
είναι μέρος πλέον της οικίας
που έχουμε μέσα μας.”
Άρτεμις
Διαμαντή: Γεννήθηκε
στη Λάρισα το 1987. Σπούδασε Ζωγραφική
στην Σχολή Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών
της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
(2005-2010). Το 2008 έλαβε υποτροφία από το ΙΚΥ
για την υψηλότερη βαθμολογία του έτους.
Αποφοίτησε με βαθμό Άριστα. Συνέχισε
τις σπουδές της στο Ζ’ εργαστήρι Ζωγραφικής
της ΑΣΚΤ με καθηγητή τον Γ. Λαζόγκα. Από
το 2014 παρακολουθεί το πρόγραμμα
μεταπτυχιακών σπουδών: ” Ψυχική Υγεία”
του ΤΕΙ Θεσσαλίας. Έχει λάβει μέρος σε
ομαδικές εκθέσεις στη Λάρισα, Αθήνα και
Θεσσαλονίκη. Η εγκατάστασή της με τίτλο:
“Το Δωμάτιο μου”, υπό την επίβλεψη του
εικαστικού/καθηγητή Χάρη Κοντοσφύρη
αποδομεί όλα τα εκείνα τα στοιχεία που
εξασφαλίζουν την συνέχεια ενός χώρου.
Αποκομμένα τμήματα ενός συνόλου, ενός
νεανικού, γυναικείου δωματίου διακόπτουν
την ενότητα του, την οπτική καταγραφή
του. Η εγκατάσταση αποτελείται από
πίνακες που αποδίδουν ένα μέρος ενός
αντικειμένου, μια γωνίας, ενός επίπλου,
ενός ρούχου, του κρεβατιού και άλλων
πραγμάτων, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα
διαμελισμού/ασυνέχειας. Στήνεται έτσι
ένα είδος παζλ, λείπουν όμως τα βασικά
κομμάτια που θα δώσουν την πραγματική
αναπαράσταση
του χώρου.
Mαρία
Παναγιώτου:
Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1974. Ζει και
εργάζεται στην Θεσσαλονίκη. Φοίτησε
στη Σχολή Καλών Τεχνών του Τμήματος
Εικαστικών και εφαρμοσμένων Τεχνών του
Α.Π.Θ. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές
εκθέσεις σε γκαλερί σε διάφορες πόλεις
της Ελλάδας, στην Αρτ-Αθήνα, καθώς και
σε εικαστικά protject
σε
Μουσεία και πολιτιστικούς χώρους. Το
έργο της πολύπλευρο θεματικά, με
παραστατική τεχνοτροπία επικεντρώνεται
στο
“αντικείμενο”, το οποίο
παίρνει συμβολικούς/ειδικούς ρόλους.
Η καθαρή, στέρεα απεικόνιση του, “η
σαφήνεια του” κρύβει έναν μυστικό κόσμο
που θέλει να τον αποκωδικοποιήσουμε.
Το τυλιγμένο προσεκτικά πάπλωμα, το
σαπούνι στο μπάνιο, ο νιπτήρας, η καρέκλα,
το κρεβάτι κάτω από έναν γλυκό φωτισμό
μιας λάμπας, με τα βιβλία δίπλα και το
λευκό σεντόνι, χώρος ξεκούρασης/ ηρεμίας,
εκπέμπει μια “εσωτερική, προσωπική
ατμόσφαιρα”. Η “οικειότητα”
των
πραγμάτων, με τις λεπτομερείς περιγραφές,
την ρεαλιστική απόδοσή τους αντανακλά
μια εξωτερική πραγματικότητα που έχει
και μια άλλη όψη, μια αίσθηση “αφήγησης”,
“επέκτασης” σε
έναν άλλον, αόρατο, γοητευτικό κόσμο.
Χαράλαμπος
Ρεβήσιος: Γεννήθηκε
στη Λάρισα.
Είναι φοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών,
του τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων
Τεχνών του Α.Π.Θ.
στο εργαστήρι του κ. Διβάρη. Συμμετείχε
σε ομαδικές εκθέσεις. Στο έργο του η
παραστατικότητα είναι συνυφασμένη με
μια αφαιρετική απόδοση της, όχι πολλές
λεπτομέρειες, έντονες χρωματικές
αντιθέσεις, διάχυτος φωτισμός, μια
“επιφάνεια εσωτερικού χώρου”, με μια
γεωμετρική, λυτή κατασκευή, σχεδόν
απόκοσμη. Οι σκηνές των αστέγων, των
προσφυγών, δίνουν την άλλη, σκληρή εκδοχή
σε αυτό που αποκαλούμε “χώρο προστασίας,
ασφάλειας, ξεκούρασης”. Απόλυτα
εκτεθειμένοι στις εξωτερικές συνθήκες,
τις οποίες ο ζωγράφος αποδίδει με μια
εικόνα αντανάκλασης. Το λαμπερό φως του
ουρανού και οι σκηνές αντικατοπτρίζονται
πάνω στα στάσιμα νερά της βρεγμένης
γης.
