Γιάννης Στίγκας,
Ισόπαλο τραύμα, Κέδρος (β’ έκδοση)
Το Ισόπαλο
τραύμα του Γιάννη
Στίγκα, που κυκλοφόρησε το 2009 από
τις εκδόσεις Κέδρος και μόλις επανατυπώθηκε
σε δεύτερη έκδοση, είναι ένα ποιητικό
βιβλίο-σπονδή στη λογοτεχνία. Παρελαύνουν
ονόματα συγγραφέων, με τους οποίους
ανοίγεται μια δημιουργική συνομιλία.
Τα ποιήματα δεν είναι γραμμένα με τη
μέθοδο pastiche, όμως ακολουθούν
το πνεύμα αυτών που κάθε φορά μνημονεύονται.
Είναι ένας φόρος τιμής στους ομότεχνους,
εντιμότατους φίλους θα λέγαμε, με τους
οποίους μοιράζεται το θαύμα-τραύμα (από
κει και το ισόπαλο). Ο ποιητής υφαίνει
ένα γκροτέσκο παιχνίδι κωμικών και
τραγικών καταστάσεων ανανεώνοντας το
ενδιαφέρον για το συμβάν κάθε ποιήματος
και κορυφώνοντας από ποίημα σε ποίημα
την έκπληξη. Το Ισόπαλο τραύμα είναι
ένας φόρος τιμής στους «παλιούς»
(π.χ. στον Σαχτούρη και στον Λοτρεαμόν).
Κάθε ποίημα επιτρέπει μιαν ορισμένη
σκηνοθεσία, αναβιώνοντας μια ποιητική,
άλλοτε του Μπόρχες, άλλοτε της Μαστοράκη,
άλλοτε του Τσέλαν και πάει λέγοντας.
Όμως, εξόν από αγαπημένα διαβάσματα που
του έχουν ασκήσει επιρροή με τον έναν
ή τον άλλο τρόπο, αυτό που μας προσφέρει
ο Στίγκας είναι τη ματιά του ως αναγνώστη,
επομένως κάθε ποίημα είναι αποτέλεσμα
της δικής του πρόσληψης και ερμηνείας.
Η δε επιλογή του διακείμενου, πέρα από
την επίδραση στον δικό του ποιητικό
λόγο, νομίζω ότι επικαιροποιεί τη
(μπρεχτική) στάση του καλλιτέχνη απέναντι
στη ζωή και την τέχνη. Δεν είναι τυχαίο
ότι ο μοναδικός μη ποιητής που μνημονεύεται
είναι ο Σαλβαδόρ Αλιέντε.
