Μαρία Κουλούρη, “ Ρολόγια και
άλλοι χτύποι ”, εκδ. “ Μελάνι ”, 2015
Η Μαρία Κουλούρη
ήδη από την πρώτη της ποιητική συλλογή έχει κατακτήσει και εγκαταστήσει την
προσωπική της γλώσσα ως κάτι το συμπαγές και αδιαμφισβήτητο. Η νέα της συλλογή
υπερχειλίζει από εικόνες (γενικές ή λεπτομερείς) που δεν εξαντλούνται στα όρια
των ευδιάβατων παρομοιώσεων ή λυρικόπνοων μεταφορών, μάστιγες αμφότερες των
ποιημάτων. Αντίθετα πολλαπλά αντικαθρεφτίσματα μοιάζουν να είναι τα ποιήματα
της. Μόλις κάτι φαίνεται ή δημιουργείται στο διάβα του αναγνώστη αμέσως κάτι
άλλο (και συνεχώς) αναδύεται. Πολυπρισματικά, καλειδοσκοπικά κι ωστόσο χτισμενα
με προτωγενή υλικά (και τούτο το θεωρώ κατόρθωμα) τα ποιήματα της Κουλούρη
διεκδικούν (δια των εικόνων και των εξιστορούμενων) πρώτα πρώτα την ίδια την
διερώτηση (“ αφετηρίες περισυλλογής ”, αναφέρει στο ποίημα “ Βαλεριάνες ”), και
την αναψηλάφηση των βημάτων (οι “ άλλοι κτύποι ” του τίτλου) με τα οποία θέλει
και ωφείλει καθείς να πορευθεί στο σύντομο χρονικό διάστημα που του αναλογεί.
Εξ’ ού και τα “ Ρολόγια ” στον τιλο ττης συλλογής. Χρόνος και πορεία εντός του,
μέσα από κρύπτες και περάσματα που δεν φαίνονται εξ’ αρχής, που απαιτούν την
αναζήτησή τους και τα κλειδιά τους, που δεν είναι απαραίτητα (ίσως και όχι)
φαντασμαγορικά, μα που για να τα δει τις πρέπει να ανοίξει σχισμές σε σώματα
και λέξεις. Σαφέστατα υπαρξιακής κοψιάς τα ποιήματα της Κουλούρη, χωρίς να
ψευδοφιλοσοφεί, χωρίς να πέφτει στα πατώματα ή να γδέρνεται σε τοίχους φτιαχτών
αδιεξόδων, δεν ανοίγουν με την πρώτη ανάγνωση, αλλά ίσα ίσα με μια και μοναδική
(πρώτη και τελευταία) ανάγνωση κλείνουν.
