ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΜΗΤΑΣ, “ Έμμετρη φυσική ιστορία των θεάτρων ”,
εκδ: “Μικρή Άρκτος”, 2013
Τρεις
άξονες διαπλέκονται και διαπερνούν την ποιητική σύνθεση του Στέργιου Μήτα, :
έρωτας, τέχνη, πολιτική. Κάνω λόγο για σύνθεση διότι δεν έχουμε μια απλή
ανθολογία κάποιων επιλεχθέντων ποιημάτων (από όσα πιθανώς θα είχε ως την έκδοση
γράψει ο ποιητής), αλλά αντιθέτως με την παράθεση των συγκεκριμένων ποιημάτων
και σε συγκεκριμένη σειρά δομείται ένα συμπαγές σώμα. [ Δεν θεωρώ άνευ αξίας ή
σημασίας μία συλλογή όπου ανθολογείται αριθμός αυτόνομων ποιημάτων, οι
περισσότερες είναι τέτοιες, αλλά γοητεύομαι περισσότερο όταν σε ένα ποιητικό
βιβλίο διακρίνω από λίγο ως πολύ ένα συνθετικό στοίχημα, μια συνθετική αναφορά.
] Η απαιτητική γραφή του Μήτα βρίθει πολλών υπόρρητων αναφορών. Έτσι, λοιπόν,
είναι αναγκαία η προσήλωση σε απόλυτο βαθμό του αναγνώστη και σε μερικά
ποιήματα απαραίτητη και η γνώση του σε ζητήματα πολιτικής ιστορίας και θεωρίας
και σε ζητήματα τέχνης. Αυτό ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί το μειονέκτημα του
βιβλίου, αφού θα μπορούσε να κοπεί το όποιο συνδετικό νήμα (απαραίτητο ακόμη κι
αν πολύ λεπτό) ανάμεσα στον ποιητή και τον αναγνώστη. Όμως η ποιητική δεινότητα
του Στέργιου Μήτα ανατρέπει αυτή την υπόθεση και καθιστά το βιβλίο προσιτό και
άκρως απολαυστικό. Η γραφή του μελωδική στο έπακρο δεν χρησιμοποιεί το μέτρο,
τον ρυθμό και την ρίμα , ως ένα απλώς και μόνο φορμαλιστικό (και ως εκ τούτου
άτεχνο και εγκλωβιστικό) στυλ χάριν εντύπωσης. Αντιθέτως βλέπουμε μια αβίαστη
και φυσική (όπως το λέει και ο τίτλος του βιβλίου) συνύπαρξη και ροή φόρμας και
περιεχομένου. Στο σύνθεση του Μήτα εν τέλει διαβάζουμε ένα πολύπλευρο δοκίμιο
όπου εκτίθενται όχι παραθετικά, αλλά σε δημιουργική συγκοινωνία, όλες οι
παράμετροι που οικοδομούν τον στοχασμό του ποιητή για την ιστορία, την ύπαρξη
και την πορεία του ανθρώπινου είδους πάνω στην Γη.
εύστοχο 🙂