ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ

Στρὶπ – τὴζ γιὰ παιδιὰ

( Ἀπὸ τὴ μυσικὴ γιὰ τὸ «Sweet movie» τοῦ Μάνου Χατζιδάκη)

 Φαντάσου λοιπὸν κάπου στὸ βάθος ἕτοιμη μιὰ θάλασσα. Θὰ

μᾶς χρειαστεῖ.

 Καὶ φαντάσου τώρα τραῖνο παιδικὸ καὶ παιδάκια μέσα.

Ἐκεῖ ὁ Θάνος, ἡ Μαρία, ἡ Ἑλένη κι’ ἐγὼ μ’ ἄσπρα χειλάκια

χαραγμένα ἀπ’ τὸ ξύδι καὶ τὸ φιλί. Καὶ τ’ ἄλλα τὰ παιδάκια

στὰ βαγόνια μὲ σώματα γεμάτα οὐλὲς ἀραδιασμένα στοὺς διὰ-

δρόμους μετὰ τν ἄγριον ἔρωτα ἔρωτα πάλι νὰ λαχταροῦν.

Φαντάσου ἀκόμα γάτες νὰ δρασκελᾶν τὶς σάρκες, γάτες βυθὶ-

ζοντας τὸ πιὸ μεγάλο νύχι μέσα στὶς οὐλές: ὅμως προσέχοντας

τὴ λευὴ σάρκα, τὴν ἄθικτη, ὅπου ὑπάρχει.

 Ἀρχίζει τότε ὁ μὶκρὸς Θάνος ν’ αὐνανίζεται σφυρίζοντας

τὸ βαρκάρη τοῦ Βόλγα κι’ ἐμένανε μὲ πνίγει κάτι σᾶ χλωρίνη,

τί μούρχεται τότε καὶ κάνω τὸ σταυρό μου ἡ Ἑλένη δίπλα

ζουπάει τὴ γόπα της στὸ στῆθος τοῦ μετὰ βάζει τὰ κλάμματα

γυρεύει τὴ μαμὰ τῆς τὴ γόπα της. Στ’ ἄλλα βαγόνια ἄλλα πὸλ-

λὰ συμβαίνουν ποὺ ἐμεῖς δὲν τὰ βλεέπουμε.

 Τώρα φαντάσου πὼς

 ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἀκριβῶς

 κι’ ἀμέσως πρὶν φουντάρει στὴ θάλασσα μ’ ὅλους ἐμᾶς

 τὸ τραῖνο

 ἔγινε πιάνο.

 Ἄκου…

Τὰ σκεύη

Ἡ αἴθουσα τῶν κειμηλίων

 ἄθικτη

ἐντός μου.

Κλῆρος μου

ἡ ἐκγρήγορση τῶν ἀντικειμένων

ἡ δυναστεία τῶν τελευταίων βηματισμῶν.

Προβιβάζομαι σὲ σιωπή.

Γιάννης Βαρβέρης, «Τὸ Δέντρο» Τεῦχος 2, Ἀθῆνα, Μάιος-Ἰούνιος
1978