ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ
Στρὶπ – τὴζ γιὰ παιδιὰ
( Ἀπὸ τὴ μυσικὴ γιὰ τὸ «Sweet movie» τοῦ Μάνου Χατζιδάκη)
Φαντάσου λοιπὸν κάπου στὸ βάθος ἕτοιμη μιὰ θάλασσα. Θὰ
μᾶς χρειαστεῖ.
Καὶ φαντάσου τώρα τραῖνο παιδικὸ καὶ παιδάκια μέσα.
Ἐκεῖ ὁ Θάνος, ἡ Μαρία, ἡ Ἑλένη κι’ ἐγὼ μ’ ἄσπρα χειλάκια
χαραγμένα ἀπ’ τὸ ξύδι καὶ τὸ φιλί. Καὶ τ’ ἄλλα τὰ παιδάκια
στὰ βαγόνια μὲ σώματα γεμάτα οὐλὲς ἀραδιασμένα στοὺς διὰ-
δρόμους μετὰ τν ἄγριον ἔρωτα ἔρωτα πάλι νὰ λαχταροῦν.
Φαντάσου ἀκόμα γάτες νὰ δρασκελᾶν τὶς σάρκες, γάτες βυθὶ-
ζοντας τὸ πιὸ μεγάλο νύχι μέσα στὶς οὐλές: ὅμως προσέχοντας
τὴ λευὴ σάρκα, τὴν ἄθικτη, ὅπου ὑπάρχει.
Ἀρχίζει τότε ὁ μὶκρὸς Θάνος ν’ αὐνανίζεται σφυρίζοντας
τὸ βαρκάρη τοῦ Βόλγα κι’ ἐμένανε μὲ πνίγει κάτι σᾶ χλωρίνη,
τί μούρχεται τότε καὶ κάνω τὸ σταυρό μου ἡ Ἑλένη δίπλα
ζουπάει τὴ γόπα της στὸ στῆθος τοῦ μετὰ βάζει τὰ κλάμματα
γυρεύει τὴ μαμὰ τῆς τὴ γόπα της. Στ’ ἄλλα βαγόνια ἄλλα πὸλ-
λὰ συμβαίνουν ποὺ ἐμεῖς δὲν τὰ βλεέπουμε.
Τώρα φαντάσου πὼς
ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἀκριβῶς
κι’ ἀμέσως πρὶν φουντάρει στὴ θάλασσα μ’ ὅλους ἐμᾶς
τὸ τραῖνο
ἔγινε πιάνο.
Ἄκου…
Τὰ σκεύη
Ἡ αἴθουσα τῶν κειμηλίων
ἄθικτη
ἐντός μου.
Κλῆρος μου
ἡ ἐκγρήγορση τῶν ἀντικειμένων
ἡ δυναστεία τῶν τελευταίων βηματισμῶν.
Προβιβάζομαι σὲ σιωπή.
Γιάννης Βαρβέρης, «Τὸ Δέντρο» Τεῦχος 2, Ἀθῆνα, Μάιος-Ἰούνιος
1978
