 |
| Ξένια Παπαδοπούλου, Το κάλεσμα του φασιανού, εκδόσεις Ηριδανός |
Νωπογραφία σε Αιγυπτιακό μπλε
….ή μήπως ξηρογραφία?
Γνωρίζω έναν Άραβα
που αφήνει το ψωμί να φουσκώσει αργά
σε πύρηνο καντούνι
που δένει χαλαρά το ασπρόμαυρο
παλαιστινιακό τουρμπάνι και
που έχει βλέμμα θολό σαν ψαριού
σε κασέλα ιχθυοπωλείου
που φωνάζει ‘’aiwa’’
αφότου έχει ήδη προνοήσει
και είναι έτοιμος με πυρομαχικά
ανα χείρας εξαδάκτυλου
που όταν παθαίνω ναυτία στους δρόμους του Καΐρου
μου προσφέρει γλυκό ‘’shisha’’
και θέα απο ουράνιους μιναρέδες
για το θέλημα του Αλλάχ
που είναι ακατανόητος βράχος
με στιλβωμένες επιφάνειες
όστρακο αμφορέα
που πλαγιάζει σε τέλεια γεωμετρία
που οι σχισμές των ματιών του
μου λένε τη μία του αλήθεια
και ο κροκοδείλιος αυχένας
όλες τις υπόλοιπες
που στο δείπνο καμιά φορά
κόβεται το ρεύμα
και τότε ξεχνάμε το φαγητό στο πιάτο
και κοιτάμε και οι δυο ψηλά
τα ίδια άστρα
της έρημης αναπνοής μας
που τον διατηρώ στην μνήμη μου
όπως αυτός θέλει να είναι
εικόνα εγκαυστική
*
Παραπόταμος του Νείλου
Όλα ξεκίνησαν στον μεσημεριανό καφέ
μια Αιγυπτιακή παρτίδα χαρτιά
σε μια αποικία για αρχαιολόγους
οστέινοι νεοσσοί
εκκολάφθηκαν στην εύφορη κοιλάδα
κύων και όνος η φετινή εσοδεία
καθώς βράδιαζε χάσαμε τα κλειδιά
στον αεραγωγό
-τα βρήκαμε
αλλά η κλειδαριά έσπασε
όταν αγαπήσαμε τα ψάρια
του παραπόταμου
και να σκεφτείς
ότι μέχρι χθες
ήμασταν χωμάτινο κουβάρι
απο λογής χέρια
κομμένα απο τον καρπό
*
Αβάτεφ
Τον πρώτο καιρό
ο αμφιβληστροειδής ερεθιζόταν
κάποιος μακρινός ξάδερφος
σκάλιζε το πίσω παρτέρι καθώς
στο στήθος φύτρωναν αγριόχορτα
λίγο πριν το τέλος
με τράβηξε απ’ τα μαλλιά
αφού τον προσπέρασα
τα αλογίσια μάτια του
με κλώτσησαν
το σώμα διαμαρτύρεται
γίνεται τσιγκέλι για κελεμπίες
ξύγκι στους φρονιμίτες
κουράστηκα να ματώνω τα ούλα
φεύγω
φεύγω
αλλά δεν
φρονιμεύω
