Η πέμπτη κατά σειρά ταινία του
25χρονου Καναδού Ξαβιέ Ντολάν (XavierDolan)
με καταγωγή από το γαλλόφωνο Κεμπέκ. Πρόκειται για ένα σκληρό ψυχογράφημα
μεγάλου μήκους για την προβληματική συνύπαρξη ενός εφήβου με ελλειμματική
προσοχή και υπερκινητικότητα, του Στίβεν, με την γοητευτική χήρα και προσφάτως
απολυμένη μητέρα του, Ντάι. Την σχέση μητέρας και γιου ενισχύει ο ρόλος της
ιδιόμορφης γειτόνισσας, Κάιλα, η παρουσία της οποίας «ανακουφίζει» κάπως την
σκληρότητα της αφήγησης.

Ο Ντολάν τολμά να προσεγγίσει με
ιδιαίτερη ευκρίνεια το κρίσιμο ζήτημα μιας -από τις πλέον διαδεδομένες στον
δυτικό κόσμο- παιδικής διαταραχής που απ’ ό,τι φαίνεται αποτελεί τη συχνότερη
αποκλίνουσα συμπεριφορά σε παιδιά σχολικής ηλικίας, με τα αγόρια να κατέχουν
την «πρωτιά».

Το «Mommy» σκιαγραφεί την τρυφερή αλλά
ταυτόχρονα βίαιη σχέση μιας μητέρας με τον δεκαπεντάχρονο γιο της μέσα στο
αποπνικτικό περιβάλλον του σήμερα: μονογονεϊκές οικογένειες, βία,
αναμορφωτήρια, απόπειρες αυτοκτονίας, ανεργία και η ανάγκη ενός παιδιού για
συντροφιά και επικοινωνία.

Τα στενά ασφυκτικά πλάνα
συνομιλούν με ενδιαφέρουσες ψηφιακές λήψεις που φαίνεται να ανοίγουν για λίγο
στις δύο πιο «ευρύχωρες» συναισθηματικά σκηνές. Για να ακολουθήσει σαν γροθιά
στο στομάχι η απόπειρα αυτοκτονίας του ήρωα σε σούπερ μάρκετ ή η σκηνή όπου η
μητέρα σταματάει με το αυτοκίνητο στη μέση του πουθενά και λίγο μετά η
απρόσμενη ακινητοποίηση του παιδιού από ομάδα ψυχιατρικών υπαλλήλων. Το υπέροχο
σκηνοθετικά fastforwardπου θέλει τη μητέρα (ή 
τον θεατή;) να «ταξιδεύει» στο μέλλον που ίσως να μην έρθει ποτέ, συνδέεται
σχεδόν αριστουργηματικά με τον επίλογο και τη φωνή της LanaDelRey.

Ενδιαφέρουσες, τέλος, οι
ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστριών, Αν Ντορβάλ και Σουζάν Κλεμάν αλλά και του
νεαρού Αντουάν-Ολιβιέ Πιλόν που υποδύεται άρτια έναν τόσο απαιτητικό και λεπτό -από
άποψη ευαισθησίας- ρόλο. Μία κινηματογραφική απόπειρα ενός παιδιού που φαίνεται
να έχει μέλλον, παρόλο που η αποστειρωμένη ευρωπαϊκή κινηματογραφική παραγωγή εξακολουθεί να προσεγγίζει με ιδιαίτερο σκεπτικισμό σενάρια όπως αυτό
του «Mommy».