Ένα βιβλίο αυστηρά κατάλληλο για όσους αγαπούν τον έρωτα και τη θεωρία της λογοτεχνίας.
Με αφορμή μια ερωτική ιστορία η συγγραφέας διερευνά τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να γραφεί ένα ποίημα.
Ο έρωτας είναι δυνατό να λειτουργήσει ως ερέθισμα που θα βάλει το υποκείμενο της γραφής σε μια πρόσφορη εσωτερική διαδικασία προκειμένου να δημιουργήσει.Είναι η μεγάλη διαδρομή από το παγιδεύσεις μια ιδέα μέχρι να την μετατρέψεις σε ποίημα που κάτι θα έχει να πει στον αναγνώστη.Μερικά αρχικά ερεθίσματα δεν καταφέρνουν να γίνουν ολοκληρωμένα ποιήματα,αλλά μένουν ασκήσεις επί χάρτου.Οσο για τον ποιητή,αυτός ζει δύο ζωές με την έννοια ότι:από τη μία,ζει μέσα στην πραγματικότητα που δίνει πολλές φορές το πρώτο υλικό για την τέχνη του,από την άλλη ζει μέσα στην ποίηση,μια άλλη εσωτερική ζωή και μοναχική συνάμα.
Ασημίνα Ξηρογιάννη
(απόσπασμα)
iV
Πάνω από το κρεβάτι που τους φιλοξενούσε υπάρχει ο
πίνακας του Μουνκ: το φιλί.Ένας κάπως σωματώδης
άνδρας σκύβει πάνω σε μια γυναίκα, ολόκληρος σχεδόν
την καλύπτει και την φιλά. Το πρόσωπο της γυναίκας
δε φαίνεται. Η γυναίκα δε φαίνεται. Είναι όλος ο πίνακας
μια πράξη αγάπης. Είναι μια ολοκληρωτική κίνηση
προς το αντικείμενο του πόθου. Μια κίνηση που έχει
ένα ειδικό βάρος και εκφράζει εύγλωττα την κατάσταση:
πρόκειται για το απόλυτο πάθος.
Η Σοφί γράφει:
Η φιγούρα του άντρα που δεσπόζει στον πίνακα του Μουνκ
μου θυμίζει εσένα. Μοιάζετε.Οι αφορισμοί του Μποτόν περί έρωτος,
ας πούμε (τι φαινομενικά άσχετος συνειρμός! κι όμως…)
Αν τους μετέφραζες για μένα, θα ήταν μια πράξη αγάπης.
Όπως αυτή του άντρα του πίνακα.
