Το να είσαι «μέσα» πολλές φορές
δεν σημαίνει τίποτα απολύτως, αλλά το να μην σε παίζουν είναι καταστροφικό για
τον εγωισμό σου. Η αίσθηση πως είσαι στην «απέξω» δηλητηριάζει την ψυχοσύνθεση
του γραφιά, με αποτέλεσμα να του βγαίνει και στη γραφή, και να αφήνει στον
ουρανίσκο του αναγνώστη μια υπόξινη γεύση γιαουρτιού που ξεπέρασε κατά πολύ την
ημερομηνία λήξης του. Το να φαίνεται το ονοματάκι σου στην πρόσφατη Ανθολογία
Ελληνικών Ποιημάτων, που συμπεριλαμβάνει 611 ποιητές, δεν σημαίνει πως είσαι
και καλός ποιητής. Το να μην είσαι ούτε μέσα στους 611, να είσαι δηλαδή ο
εξακοσιοστός δωδέκατος, δηλώνει την πλήρη αποτυχία ως προσωπικότητα και ως
ποιητής.
Φανταστείτε τι συμβαίνει όταν ο
κύκλος στενεύει. Τι γίνεται πχ με την Εταιρεία Συγγραφέων / TheGreekWritersSociety… Κλαίνε μανούλες σας
πληροφορώ. Τυγχάνω να είμαι μέλος με την πρώτη μου υποψηφιότητα του 1994, και
από προσωπικό ήθος και δημοκρατική συμπεριφορά, «σταύρωνα» πάντα όλα τα
υποψήφια μέλη στις ετήσιες αρχαιρεσίες, φανερά και κάτω από τα βλέμματα όλων
των εταίρων οι οποίοι έστηναν πηγαδάκια επιρροής και κατεύθυναν την ψηφοφορία
προς τους εκάστοτε εκλεκτούς. Το να
είσαι μέλος στην Εταιρεία Συγγραφέων, για όλους εμάς τους τριακόσιους που
είμαστε μέλη της δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Οι υπερχίλιοι που είναι απ’ έξω
πίνουν κάθε μέρα χολή και όξο.
Γνωρίζω άτομα που κάνουν
κωλοτούμπες κάθε χρόνο για να εκλεγούν. Αλεπούδες με φουντωτή ουρά που κάνουν
κρεμαστάρια τα «εύσημα» της μη υποδοχής τους στην Εταιρεία, με το σαθρό
δικαιολογητικό πως οι «άξιοι» μένουν πάντα εκτός συναφειού. Κι όμως, το συνάφι
πρέπει πρώτα απ’ όλα να σε αποδεχθεί και μετά να σε αποδεχθούν οι αναγνώστες. Έχουν
λυσσάξει κάτι parvenueτης λογοτεχνίας, κάτι νεόπλουτοι που θέλουν να αποκτήσουν
τίτλους ευγενείας, με δυο-τρία επιτυχημένα μαγαζάκια κορνιζάδικων και
βιντεοκασετών να χρηστούν τώρα τον τίτλο του λογοτέχνη, στα εβδομήντα τους και
χάριν αυτών, έτσι, για να τους μπω ακόμα πιο βαθειά στο μάτι, σκέφτομαι να
επαναφέρω στο βιογραφικό μου τη φράση «Μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων από το
1994».
Από την άλλη κι εγώ είμαι μέλος της Διεθνούς ΕΤαιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών από τη μέρα της ίδρυσής της… Και από το 1996 μου προτάθηκε πολλάκις να γίνω μέλος της Εταιρείας συγγραφέων Τουρισμού (υπήρξα για λίγο κάποτε πριν πεθάνει ο Χειμωνάς), της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτέχνων, που πχ Πρόεδρος της υπήρξε και ο καρδιακός εξαιρετικός φίλος μου από το 1992 εως και σήμερα, λογοτέχνης Κώστας Βαλέτας, μέλη της υποδοχής νέων μελών ο επίσης καλός μου φίλος λογοτέχνης Μήτσος Τσιάμης, Πάνος Παναγιωτούνης, Μιχάλης Σταφυλάς, α να μην ξεχάσω και τον εκδότη μου τον Γιάννη Κορίδη, και άλλους πολλούς, που θα έμπαινα παμψηφεί λέει (χρειαζόμουν 3 ψήφους και είχα όλη την επιτροπή και τα τυπικά προσόντα παραπάνω εν πλεονασμό μάλιστα), είχα πάρει και το βραβείο Κουλτούρας του Υπουργείου Πολιτισμού για το έργο μου, αλλά λέω όχι! δίκαιο είναι να με κρίνουν άνθρωποι που δεν με γνωρίζουν και ας το αξίζω να γίνω μέλος όπως όλοι φώναζαν να γίνω μέλος τότε ! Και παλεψα δίχως να είμαι μέλος κανενός και πουθενά, δημοσίευσα στα περιοδικά, βραβεύτηκα, απέτυχα, ξαναπροσπάθησα, έβγαλα βιβλία, μεταφράστηκα στο εξωτερικό, βραβεύτηκα στο εξωτερικό, ξαναδημοσίευσα στην Ελλάδα και συνέχισα. Και μετά μου πρόσφεραν τα πάντα, παντού! Το τί δέχθηκα και τί όχι είναι βεβαια ένας άλλος λογαριασμός! Και λοιπόν, ναι! κάθε φορά που γνωριζω κάποιον που ασχολείται με τη λογοτεχνία δεν του τα πετάω όλα αυτά στη μούρη, αλλά ταπεινά συνομιλώ μαζί του για αυτό που οφείλουμε να σκάβουμε με σύνεση, το λόγο και τη φαντασία μας! Αλλά είναι φορές που ναι! συμφωνω! σου έρχεται να βάλεις κάτω όλους αυτούς και πολλές φορές όχι αυτούς που είναι απέξω, αλλά εκείνους που είναι μέσα και αντιμετωπίζουν τους απέξω σαν να μην έχουν κάνει έργο και πορεία στη λογοτεχνία και ας είναι μεγαλύτερο από ότι ποτέ θα κάνουν οι ίδιοι, να τους βάλεις λοιπόν και να τους πυροβολείς με όλα όσα έχεις κάνει… Γιατί αυτό μετράει τελικά, το έργο, η δουλειά και η τιμιότητά του, εκείνη η τιμιοτητα ψυχής που δουλεύει εν επαρκεία μονάχη της, δίχως αντιγραφές, λογοκλοπές, μιμήσεις ανούσιες που κανείς που είναι γνώστης της λογοτεχνίας της ανακαλύπτει εν ριπή οφθαλμού! Το γνήσιο έργο μένει, μιας τίμιας ψυχής (ο καιρός έχει μια καταπληκτική ιδιότητα να είναι αμείλικτος και να ξεκαθαρίζει αυτά τα πράγματα όσες αυταπάτες και αν τρέφει κανείς)! όσους κοθορνους και αν φορέσει κανείς σε αυτή τη ζωή… Ναι, το πέρασα κι εγώ!
Κι είναι φορες που συλλογίζομαι: Γιατί να μην φορέσουμε σε όλους αυτούς, εκείνα τα χρυσά πασουμια και τα χρυσά ενδύματα της λογοτεχνίας, εκείνου του "Βασιλιά με τα αόρατα ρούχα" και να τους περιφέρουμε κατ' αντιστοιχία στην πόλη των ιδεών? "Θα ήταν μια κάποια λύσις" που έλεγε κι ο Καβάφης! Λέτε?
Με τιμή
Βάλη Τσιρώνη