Το να είσαι «μέσα» πολλές φορές
δεν σημαίνει τίποτα απολύτως, αλλά το να μην σε παίζουν είναι καταστροφικό για
τον εγωισμό σου. Η αίσθηση πως είσαι στην «απέξω» δηλητηριάζει την ψυχοσύνθεση
του γραφιά, με αποτέλεσμα να του βγαίνει και στη γραφή, και να αφήνει στον
ουρανίσκο του αναγνώστη μια υπόξινη γεύση γιαουρτιού που ξεπέρασε κατά πολύ την
ημερομηνία λήξης του. Το να φαίνεται το ονοματάκι σου στην πρόσφατη Ανθολογία
Ελληνικών Ποιημάτων, που συμπεριλαμβάνει 611 ποιητές, δεν σημαίνει πως είσαι
και καλός ποιητής. Το να μην είσαι ούτε μέσα στους 611, να είσαι δηλαδή ο
εξακοσιοστός δωδέκατος, δηλώνει την πλήρη αποτυχία ως προσωπικότητα και ως
ποιητής.
Φανταστείτε τι συμβαίνει όταν ο
κύκλος στενεύει. Τι γίνεται πχ με την Εταιρεία Συγγραφέων / TheGreekWritersSociety… Κλαίνε μανούλες σας
πληροφορώ. Τυγχάνω να είμαι μέλος με την πρώτη μου υποψηφιότητα του 1994, και
από προσωπικό ήθος και δημοκρατική συμπεριφορά, «σταύρωνα» πάντα όλα τα
υποψήφια μέλη στις ετήσιες αρχαιρεσίες, φανερά και κάτω από τα βλέμματα όλων
των εταίρων οι οποίοι έστηναν πηγαδάκια επιρροής και κατεύθυναν την ψηφοφορία
προς τους εκάστοτε εκλεκτούς. Το να
είσαι μέλος στην Εταιρεία Συγγραφέων, για όλους εμάς τους τριακόσιους που
είμαστε μέλη της δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Οι υπερχίλιοι που είναι απ’ έξω
πίνουν κάθε μέρα χολή και όξο.
Γνωρίζω άτομα που κάνουν
κωλοτούμπες κάθε χρόνο για να εκλεγούν. Αλεπούδες με φουντωτή ουρά που κάνουν
κρεμαστάρια τα «εύσημα» της μη υποδοχής τους στην Εταιρεία, με το σαθρό
δικαιολογητικό πως οι «άξιοι» μένουν πάντα εκτός συναφειού. Κι όμως, το συνάφι
πρέπει πρώτα απ’ όλα να σε αποδεχθεί και μετά να σε αποδεχθούν οι αναγνώστες. Έχουν
λυσσάξει κάτι parvenueτης λογοτεχνίας, κάτι νεόπλουτοι που θέλουν να αποκτήσουν
τίτλους ευγενείας, με δυο-τρία επιτυχημένα μαγαζάκια κορνιζάδικων και
βιντεοκασετών να χρηστούν τώρα τον τίτλο του λογοτέχνη, στα εβδομήντα τους και
χάριν αυτών, έτσι, για να τους μπω ακόμα πιο βαθειά στο μάτι, σκέφτομαι να
επαναφέρω στο βιογραφικό μου τη φράση «Μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων από το
1994».
