«αὐξάνεσθε καί
πληθύνεσθε καί πληρώσατε τήν γῆν καί κατακυριεύσατε αὐτῆς» (Γεν. α´, 27-28)
Οι μεγάλοι ποιητές υπάρχουν μόνο δια της αρνήσεως της
τεκνοποιίας. Ή μάλλον η συγκεκριμένη βιβλική ευχή, πρέπει να ομολογήσουμε πως
δεν τους αφορά. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τον Ανδρέα Κάλβο να αλλάζει πάνες,
όπως δεν μπορούσε ο Διονύσιος Σολωμός να χάνει τον ύπνο του κουνώντας κούνιες
και ταχταρίζοντας βρέφη. Ο τρίτος από τους μείζονες ποιητές μας, ο Κωνσταντίνος
Καβάφης είχε την έγνοια της γραφής κι όχι τα βάσανα του πατέρα να αναστήσει ένα
παιδί. Από τους ελάσσονες του περασμένου αιώνα ο Σεφέρης θα ήταν πολύ κακός
πατέρας, αγέλαστος και αυστηρός όπως ήταν κι ο Ελύτης ευτυχώς που δεν έκανε
παιδιά για πολλούς και ευνόητους λόγους.
Απέτρεψα νέο φέρελπι ποιητή από το να αποκτήσει απογόνους με
τα παραπάνω επιχειρήματα κι αν αρχικά μου θύμωσε, με την πάροδο του χρόνου με ευγνωμονούσε.
Είδα πολλούς ομότεχνους να εγκαταλείπουν τη γραφή κι
αναβάλλουν την ασχολία τους με τη λογοτεχνία επ΄αόριστον, «μέχρι να
αποκαταστήσουν τα παιδιά» που δεν αποκαταστάθηκαν ποτέ. Είδα άλλους να κάνουν
προβληματικά και δυστυχισμένα παιδιά. Τον Τζόυς και το Φιτζέραλντ να θρηνούν
τις κόρες τους στα Ψυχιατρεία. Τον εγγονό του Σικελιανού να πεθαίνει από κρακ
και οινοπνευματώδη («το βιβλίο του Τζον» της κόρης του Ελένης Σικελιανός, από
τις εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση Κατερίνας Σχινά).
Μια σπαραχτική βιογραφία που ίσως σας αποτρέψει να αποκτήσετε
παιδιά. Γιατί η δύναμη της δημιουργίας κληρονομείται ως κατάρα στις επόμενες
γενιές.
