…θυμήθηκα μια παλιά έκφραση
που χρησιμοποιείται για να δηλώσει την αγανάκτηση του ομιλητή για κάτι που
έκανε ή είπε αυτός στον οποίο απευθύνεται. Ταυτόσημή της είναι η (σχετικά πιο
κοινή) φράση «τον κακό σου τον καιρό», σε μια πρόσφατη παρουσίαση σε ένα μπαρ,
όταν η κουβέντα έπεσε για άλλη μια φορά «περί αντιποιητικής σημερινής εποχής»
και τι ωραία-τι-καλά που ζούσαν κάποτε ο Σεφέρης κι ο Ελύτης και ο Ρίτσος κι ο
Λειβαδίτης (μέχρι εκεί πάνε οι αναγνώσεις ποίησης της πλειοψηφίας των Ελλήνων).
Τον Καρούζο τον αναφέρουν οι πιο ψαγμένοι και πάρα πολλοί θεωρούν τον Πατρίκιο
«μέγιστο εν ζωή ποιητή».
Η κυρία κι ο συνοδός της με την όψιμη φιλοδοξία να γίνουν
ποιητές έστω τώρα που βγήκαν στη σύνταξη, επέμεναν πως δεν έχουμε ποιητές στις
μέρες μας λόγω οικονομο-πολιτικών συνθηκών. Την χιλιοφορεμένη άποψη την
αντέκρουσε ευτυχώς για μένα συμπαθής ακροατής, κι εγώ έμεινα ξένοιαστος να
σκέφτομαι τα δικά μου. Μου ήρθε στο μυαλό ένα τραγουδάκι που είχαμε σκαρώσει
για κάποια ήττα του Ολυμπιακού στη Γλασκώβη, προς τα τέλη της δεκαετίας του
εξήντα, ένα βαρύ 4 ή 6 μηδέν από τη Σέλτικ ή τους Ρέιντζερς τέλος πάντων, που
έλεγε πάνω κάτω το εξής:
«Επήγε κι ο Ολυμπιακός επάνω στη Σκωτία/ κι έλεγε πως
τούφταιγε η κακοκαιρία».
Πες τα Χρυσόστομε! Γνωστοί, βραβευμένοι ποιητές και εν γένει πνευματικοί-καλλιτεχνικοί (σικ) άνθρωποι στη Λευκωσία, δεν γνωρίζουν τον Γιώργο Λίκο (για τον οποίο θα μιλήσω στα ζωντόβολα το Σάββατο). Όχι πως θα έπρεπε να τον ξέρουν, αλλά δεν μπαίνουν και στην απλούστερη των διαδικασιών: να σηκωθούν από τη βολεμένη-αβόλευτη ζωή τους να κατέβουν σ' ένα βιβλιοπωλείο και να αγοράσουν τα βιβλία του. Κι αυτό με την μπάλα που λες, θυμάμαι τον τεράστιο τον Χρίστο τον Βακαλόπουλο, σ' ένα παιχνίδι της Πανάθας με τη Λάρισα στην Αθήνα, που τις φάγαμε (εποχή της Ευρο-Λάρισας εκεί στο '80): Οι Λαρισαίοι παγώνουν το παιχνίδι για μη λιώσει ο Βουτυρίτσας. Καλημέρα.