Αυτό που είναι μπροστά μας
και αυτό που είναι πίσω μας
είναι ασήμαντα σε σχέση με
αυτό που βρίσκεται μέσα μας
Έμερσον
Η αυτοκτονία είναι μια πράξη δυνατή
σε μια στιγμή αδυναμίας.
Ι. Μελισσανίδης
Κάθεbullshitartist, δηλαδή
κάθε άνθρωπος που φλυαρεί άσκοπα, αδυνατεί να σκεφθεί πως υπάρχουν
συνειδήσεις που – με σώας τα φρένας – θα μπορούσαν να βάλουν τέλος στη
ζωή τους για μια απλή αντίρρηση. Έτσι, οbullshitartistαφού κρίνει
την αυτοχειρία ως ενέργεια λανθασμένη και ανορθολογική, θα αποδώσει (με
τραγανιστή ευκολία και έχοντας το ύφος μιας Μαντάμ Σουσού) την αιτία της σε
παράγοντες ψυχολογικής πίεσης και συναισθηματικής φόρτισης, εν συνεχεία
θα επισημάνει τον κίνδυνο να λειτουργήσει ως πρότυπο η εν λόγω πράξη για τους
μικρότερους, και τέλος ίσως και να φθάσει στο σημείο να ισχυρισθεί ότι
αποτελεί έναυσμα (η αυτοχειρία) για να οργανωθεί ο λαός ώστε να πάρει την
εξουσία (!) – και αναρωτιέσαι τί στο καλό σημαίνει η λέξη δημοκρατία.
Φαίνεται , λοιπόν, να καθοδηγούνται οι άνθρωποι από τις πεποιθήσεις τους για το
πώς είναι τα πράγματα ˙ όμως ένα συμβάν που δεν μας αφορά άμεσα, όπως για
παράδειγμα η αυτοκτονία κάποιου ξένου, ίσως να παραμένει κάτι ολότελα ακλόνητο
και ανθεκτικό στην όποια ανάλυσή.
Ο αυτόχειρας φαντάζει συνήθως ως ο βασιλιάς της μικρής του επικράτειας,
κοιτάζοντας ωστόσο με προσοχή μέσα στην καρδιά του συμβάντος νιώθουμε ότι όλοι
οι αυτόχειρες γίνονται εντέλει ένας αυτόχειρας. Πάντως, κάθε άνθρωπος που φέρει
το στίγμα του αυτόχειρα δεν είναι αναγκαστικά αυτόχειρας και στην καρδιά του,
μια και όπως λέει μια παροιμία των φυλών του Αμαζονίου ‘’η καρδιά του ανθρώπου
είναι ένα σκοτεινό απάτητο δάσος’’. Άραγε, η αυτοχειρία συνιστά μια
ιδιότυπη μαρτυρία, μια λαχτάρα για φυγή από κάποια αβάσταχτη αλήθεια ; Ή μήπως δείχνει
απερίφραστα πως έρχεται μια στιγμή που οφείλεις να τακτοποιήσεις τους
λογαριασμούς σου με τον κόσμο, και έπειτα απόλυτα ελεύθερος να αρκεστείς στη
σιωπή ; Οι πιο πολλοί βαθιά μέσα μας νιώθουμε την ανάγκη να είμαστε
ελεύθεροι ˙ κι όμως, πόσοι από μας μπορούν να πουν τί είναι πραγματικά η ελευθερία
; Μία ακόμη λέξη, ως εκ τούτου, άστεγη, πλάνητας σαν τους πλανήτες, η
ελευθερία του αυτόχειρα κινείται ανάμεσα σε δυο πόλους: μεταξύ της αφοπλιστικής
απλότητας και της εκκωφαντικής αυθεντικότητας. Εισπνέοντας αφειδώς τη σκόνη
ενός εγκλωβισμένου κόσμου, ο αυτόχειρας αποφασίζει να παραδώσει στο ικρίωμα το
μυστικό του αφού πλέον όλες οι συνεννοημένες συνειδήσεις (εμείς) δεν μπορούν να
τον αντέξουν σε συνθήκες μιζέριας και ασφυξίας. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια
κτηνώδη μαζική συνείδηση, η οποία κλείνει πεισματικά τα αυτιά της στην
προφητεία του Αντονέν Αρτό (στο δοκίμιο του για τον Βαν Γκογκ) : ‘’Μια μέρα η
κοινωνία θα καταγράψει τον πρώιμο θάνατό της’’.
Η τέχνη του να προσδιορίζεις ποια συμβάντα κρύβουν μέσα τους μια υπόσχεση, όπως
τα στρείδια κρύβουν μέσα τους μαργαριτάρια, μια μέρα θα ̉ρθει και θα λέγεται στοχαστική
˙ ως τότε, δεν θα πάψει να ισχύει η ανομολόγητη και (κατεξοχήν) απαράβατη
συνθήκη που λέει πως, για να εκφράσεις μια αλήθεια, με όλη τη σημασία της
λέξης, χρειάζεται να έχεις την ικανότητα, αφενός, να νιώθεις τον τροπικό ήλιο
όταν κάνει παγωνιά, και αφετέρου, να ψελλίζεις στα χείλη σου τις κατάλληλες
λέξεις ώστε να αιχμαλωτίζεις το νόημα προτού χαθεί. Αλλιώς, χάνοντας το νόημα,
χάνεται και ο ίδιος ο άνθρωπος. Από κει και πέρα, για όλους εμάς τους φλύαρους,
και κατ ̉ επέκταση εν δυνάμει αυτόχειρες , δεν απομένει παρά να
συμφωνήσουμε ( νά, η θεραπεία μας) με την Ιωάννα Φωτιάδου, μονολογώντας : ‘’
Έτσι είναι η ζωή μου. Γεμάτη κύκλους πεταμένους. Χωρίς εμένα μέσα. Εγώ μένω
έξω. Εξακολουθώ να προσπαθώ να σχεδιάσω τον κύκλο που θα κλείσει μαζί μ ̉
εμένα, που θα είναι ολοστρόγγυλος και γω θα είμαι η γραμμούλα που λείπει για να
κλείσει σωστά… Αλήθεια, πόσους κύκλους να χωρά η χωματερή μιας ψυχής ; …Μη
φοβάσαι κανέναν. Μόνο τον εαυτό σου αν δεν βρει τον έξυπνο φόνο. Να εξαφανίσει
το βλαβερό από το μέσα του’’ (Τράβα το Δέκα το Καρώ, εκδ. Παιδεία,
Λάρισα 2005).