Δέχθηκα το αίτημα φιλίας, όπως κάνω πάντα (τους σβήνω κάθε
τόσο όταν πλησιάζω επίφοβα τους 5.000 φίλους, γιατί θεωρώ μέγιστη ανοησία τα
προφίλ Β, Γ κοκ.), στο Φέισμπουκ κι αμέσως με προσκάλεσε να κάνω λάικ στη
σελίδα του βιβλίου της, μια πρώτη και πιθανότατα πρωτόλεια ποιητική συλλογή.
Δεν κάνω λάικ σε βιβλία, δεν κάνω λάικ σε σελίδες φίλων που δηλώνουν ποιητές
και συγγραφείς. Η απόλυτη γελοιοποίηση του φιλόδοξου.
Οι άνθρωποι της γενιάς μου (ως γνωστόν τη γενιά μας δεν την
επιλέγουμε αλλά τη χρεωνόμαστε), γράφαμε και γράφουμε από φιλοδοξία να πάρουμε
το βραβείο Νόμπελ: τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω. Τώρα βλέπω τη νέα γενιά να
γράφει από τη φιλοδοξία να μαζέψει όσα περισσότερα λάικ μπορεί στο Φέισμπουκ.
Να κάνει σελίδα το βιβλίο του, να κάνει σελίδα ως ποιητής ή συγγραφέας λες και
αυτό θα προσδώσει αξία από μόνο του στα ασήμαντα στιχάκια του και τη
βαριεστημένη πρόζα του, λες και η προσωπική απλή σελίδα δεν φθάνει να
κοινοποιεί τις καλημέρες του και τις πολιτικές εκτιμήσεις και τα τραγουδάκια
του και τα ανούσια στιχάκια του.
Μία από τις αρετές του νέου λογοτέχνη είναι και η φιλοδοξία:
χωρίς τη φιλοδοξία να αλλάξεις τον κόσμο με τα γραφτά σου, δεν γίνεται να
επιμείνεις στο σαρκοβόρο έργο της συγγραφής. Οι χαζές φιλοδοξίες κι η έπαρση
από κει και πέρα δηλώνουν μόνο την έλλειψη αυτογνωσίας που αποβαίνει μοιραία.
Κάποιος που δεν έχει το «γνώθι σ’ αυτόν» είναι καταδικασμένος να γράφει χαζά
κείμενα.
