Αντέγραψε από τους κλασικούς, όσους βρίσκονται κάτω από τη
μύτη όλων. Θα συμπλήρωνα πως δεν τους διαβάζει κανένας, αλλά το θεωρώ
αυτονόητο. Πέρυσι δοκίμασα στον τοίχο μου στο φμπ, Καζαντάκη και Φιτζέραλντ:
δεν το κατάλαβαν. Τα θεώρησαν δικά μου στιχουργήματα και απέσπασαν πάνω από
πενήντα λάικ, αριθμός αστρονομικός για μένα.
Αντέγραψε από τα βιβλία που όλοι αναφέρουν, αλλά παραμένουν
αδιάβαστα: είναι πιο εύκολο να σε καταλάβουν αν αντιγράψεις έναν μέτριο
σύγχρονο, παρά έναν πασίγνωστο (σε αναφορές, μόνο, όπως είπαμε), συγγραφέα.
Ισχύει κι εδώ ο νόμος του διαδικτύου: μπορείς να βγεις στο σύνταγμα γυμνός και
να μην σε πάρει χαμπάρι κανένας, αλλά από τη στιγμή που καλωδιώνεσαι στο
ίντερνετ, σε βλέπουν όλοι.
Μιμήσου τους μέγιστους: θα έχεις τουλάχιστον τη φιλοδοξία του
ύψους. Αν αντιγράψεις τους ανύπαρκτους, πόσο πιο χαμηλά μπορείς να πέσεις; Το
ύψος έχει οριστεί εδώ και αιώνες. Οι αξίες δεν είναι σημερινή εφεύρεση.
Προσπάθησε, η ποίηση είναι κατ’ εξοχήν μιμητική τέχνη. Ήδη, ο Ρόμπερτ Μούζιλ
είχε επισημάνει πως στις μέρες του τα ποιήματα ήταν επιδόσεις αποκλειστικά των
αγράμματων. Μπορείς να κάνεις ποιητική
τέχνη μιμούμενος απλώς τους άλλους, μιμούμενος τους μεγάλους μπορεί να γίνεις
και ποιητής.
Δεν χρειάζονται προσωπικές γνώσεις, ούτε πάθος για το απόλυτο
στη γλώσσα. Εμπρός!
Έχω μια σοβαρή ένσταση στο άρθρο σας αγαπητέ Κύριε . Και λέω ευθύς πως λανθασμένα παρακινείτε τους νέους λογοτέχνες να αντιγράψουν * τους άλλους, τους μεγάλους. Αυτό εκτός από ηθικό και λογοτεχνικό σφάλμα, είναι και παράνομο αφού στις μέρες μας υπάρχει το Google και τα εργαλεία που ελέγχουν για λογοκλοπή.
Δεν δημιουργεί ποιητές αφού οι ποιητές είναι πάντα νεκροί και οι νεκροί έχουν πολύ χρόνο για να παραδοθούν στην χλεύη της λήθης και την ανακάλυψη της απάτης.
Συμφωνώ όμως με την προτροπή σας να μιμηθούν, όλοι άλλωστε μιμούνται.
Ο Σολωμός και ο Σέλλευ τον Δάντη ο Πάουντ και ο Ελιοτ επίσης τον Δάντη, Ο Δάντης τον Όμηρο η και ίσως κάποιον άλλον, Ο Σεφέρης τον Έλιοτ , Ο Πάουντ ξανά τον Δάντη και τον Όμηρο Ο Ελύτης μαζί με άλλους, μείζονα Εκκλησιαστικά κείμενα (Ο Χειμωνάς κάπου διαβάζω να γκρινιάζει γι αυτό) . Ο Καζαντζάκης το Νίτσε και πάει λέγοντας, Οι Ρωμαίοι τους Έλληνες, Οι Δυτικοί τους Λατίνους, Ο Νεύτων τον Λάιμπνιτς , Ο Λάιμπνιτς ίσως κάποιον Άραβα Ο Καρτέσιος κάποιον Έλληνα, Ο Νίτσε όλους, Λατίνους και Έλληνες…….. κ.ο.κ.
Όσο πιο εκτεταμένη είναι η «Κλοπή» και το πάθος της μιμήσεως τόσο καλύτερα τα αποτελέσματα.
Υπάρχει όμως στην Ελληνική γραμματεία και ένα θαυμάσιο μυθιστόρημα που υποστηρίζει με γλαφυρότητα και εμβρίθεια την περίπτωση της αντιγραφής.
Η μίμηση όμως δεν είναι μια απλή διαδικασία. Ιδιαιτέρως στην ποίηση και στη λογοτεχνία χρειάζεται ένα ιδιαίτερο συστατικό για να παραχθεί ο πολύτιμος Αλχημικός χρυσός
*Ενδεχομένως θα υπάρχει λόγος για την χρήση της προστακτικής Αορίστου με αύξηση ( αντέγραψε) που επιλέξατε.
Μ.Θ.