Αντέγραψε από τους κλασικούς, όσους βρίσκονται κάτω από τη
μύτη όλων. Θα συμπλήρωνα πως δεν τους διαβάζει κανένας, αλλά το θεωρώ
αυτονόητο. Πέρυσι δοκίμασα στον τοίχο μου στο φμπ, Καζαντάκη και Φιτζέραλντ:
δεν το κατάλαβαν. Τα θεώρησαν δικά μου στιχουργήματα και απέσπασαν πάνω από
πενήντα λάικ, αριθμός αστρονομικός για μένα.
Αντέγραψε από τα βιβλία που όλοι αναφέρουν, αλλά παραμένουν
αδιάβαστα: είναι πιο εύκολο να σε καταλάβουν αν αντιγράψεις έναν μέτριο
σύγχρονο, παρά έναν πασίγνωστο (σε αναφορές, μόνο, όπως είπαμε), συγγραφέα.
Ισχύει κι εδώ ο νόμος του διαδικτύου: μπορείς να βγεις στο σύνταγμα γυμνός και
να μην σε πάρει χαμπάρι κανένας, αλλά από τη στιγμή που καλωδιώνεσαι στο
ίντερνετ, σε βλέπουν όλοι.
Μιμήσου τους μέγιστους: θα έχεις τουλάχιστον τη φιλοδοξία του
ύψους. Αν αντιγράψεις τους ανύπαρκτους, πόσο πιο χαμηλά μπορείς να πέσεις; Το
ύψος έχει οριστεί εδώ και αιώνες. Οι αξίες δεν είναι σημερινή εφεύρεση.
Προσπάθησε, η ποίηση είναι κατ’ εξοχήν μιμητική τέχνη. Ήδη, ο Ρόμπερτ Μούζιλ
είχε επισημάνει πως στις μέρες του τα ποιήματα ήταν επιδόσεις αποκλειστικά των
αγράμματων. Μπορείς να κάνεις ποιητική
τέχνη μιμούμενος απλώς τους άλλους, μιμούμενος τους μεγάλους μπορεί να γίνεις
και ποιητής.
Δεν χρειάζονται προσωπικές γνώσεις, ούτε πάθος για το απόλυτο
στη γλώσσα. Εμπρός!