Ο Κωνσταντίνος Μελισσάς είναι, μεταξύ άλλων, ερασιτέχνης
συγγραφέας. Από μικρή ηλικία έχει εθιστεί στην αρνητική κριτική. Οι ««Αθώες Λογοκλοπές» (Εκδ. Σαιξπηρικόν,
Μάιος 2013, ISBN: 978-960-9517-49-6) αποτελούν το πρώτο του βιβλίο, μέσα από το
οποίο επιχειρεί να καταδείξει αυτοπυρπολούμενος το φαινόμενο των ποιητικών
λογοκλοπών που κατατρύχει την ελληνική ποίηση.
Το βιβλίο σχεδιάστηκε και επιμελήθηκε από μέλη της ομάδας του
Intellectum (www.intellectum.org).
Καταγωγή
Στον Στέφαν Τσβάιχ
Δεν είμαι από τη Γαλικία της Ουκρανίας.
Δεν είμαι από τη Γαλικία της Πολωνίας.
Δεν είμαι από τη Γαλικία της Ισπανίας.
Δεν είμαι από τη Γαλικία της Γαλλίας (!)
Είμαι βγαλμένος από έναν πίνακα του Μέντσελ ή του Σίλλε
από ένα αρχέτυπο βιβλίο Βενετσιάνου
από μια άγραφη λίστα Μεντελοδασκάλου
από ένα πείραμα μικρό της Βερενίκης
από μια Γαλικία της παλιάς Θεσσαλονίκης.
Καλοκαιρινές
Διακοπές
Μέσα σ’ ένα διαμέρισμα μικρό,
με θάλασσα την μπανιέρα,
ήλιο τις λάμπες φθορίου
(που παρέμεναν ανοικτές ολημερίς και ολοβραδίς)
και καλοκαιρινό αεράκι τον παλιό πλαστικό μου ανεμιστήρα
(που ένα τυχαίο πέσιμο τον είχε κάνει επηρμένο
και πλέον στόχευε μόνο ψηλά στο ταβάνι)
πέρασα το φετινό μου καλοκαίρι,
ενθυμούμενος τον Προυστ
(το θέμα δεν είναι να δεις καινούρια τοπία,
αλλά να δεις τα ίδια τοπία με νέα ματιά).
Ο φραπές παρέμεινε φραπές
(καθότι η κρίση σε επιστρέφει στη δεκαετία του ’80)
τα βιβλία, βιβλία
και ο υπολογιστής, υπολογιστής.
Η έμπνευση;
Μία μακρινή γαζέλα.
Διαστροφή
Στην αρχή σ’ ένιωσα στο Μόναχο.
Αεράκι Κασμίρ Μιστ της Μις Κάραν
το συνονθύλευμα αρωμάτων
στο κατάστημα αρωμάτων-καλλυντικών-ποτών
και άλλων συναφών του αεροσταθμού.
Το απόγευμα τ’ άγγιγμά σου στο Εμπορικό Κέντρο,
πλησίον του σιδηροδρομικού σταθμού της Βαρσοβίας,
όταν μια εκτυφλωτικά μαύρη πωλήτρια
μού άγγιξε με τις παλάμες της τα χέρια
βάζοντας μία σκόνη από τη Μαύρη Θάλασσα
που απομάκρυνε αντί ασήμαντων σημαινόντων πενηντάευρων
τα νεκρά κύτταρα του ανθρώπινου δέρματος
και ίσως και της δικής μου ψυχής.
Το βράδυ στο ξενοδοχείο των πέντε αστέρων,
των επτά θαλασσών
και των εννιά Ελλήνων καταχραστών,
τη φωνή σου να διαπερνά
την επαναλαμβανόμενη ακουστική μουσική.
Φαντασιώθηκα να εμφανίζεσαι ξαφνικά
ανοίγοντας την πόρτα με την κάρτα-πασπαρτού του διευθυντή
και να κάνουμε έρωτα τραντάζοντας ρυθμικά,
μουσικώ τω τρόπω,
το ξύλινο πάτωμα.
Το άλλο πρωί δίπλα μου στο τρένο,
όταν ένα κορίτσι «του επαγγέλματος» δίχως άλλο,
με αθλητική κορμοστασιά, εμφανές σολάριουμ και έλλειμμα
νοημοσύνης
κάθισε απόμακρα δίπλα μου στο τρένο,
όπως κάποιες φορές όταν γνωριστήκαμε εσύ,
αρνούμενη να μου μιλήσει για την ίδια και το λειτούργημά της.
Στην αποβίβαση η ύπαρξή της εξαϋλώθηκε μαζί με τη δική σου
οπτασία.
Ίσα που πρόλαβα να δω μια σκιά στο μαγαζάκι του σταθμού
ν’ αγοράζει έναν ακόμη καρτοκινητό αριθμό
για το τεράστιο Σάμσουνγκ αριθμοκινούμενο κινητό
προτού η εικόνα σας γίνει μια ανάμνηση στη λήθη του χρόνου.
Τέλος, το μεσημέρι στα πράσινα μάτια
της απρόσκλητης ξανθιάς Πολωνέζας ξεναγού.
Αυτής που, ναι, θα μπορούσε εύκολα να σε ξεναγήσει
από τα ενδότερα του σώματός της στην Κόλαση του Δάντη.
Τότε ήταν που αντιλήφθηκα και ταράχθηκα
από τη διαστροφή της μυστικής σου παρουσίας.
Μόνη πυξίδα τα λόγια του πρώην μέθυσου, δασκάλου-ιατρού,
που επαναλάμβανε διαρκώς τον Cesare Musatti,
πατέρα, μητέρα και κουβερνάντα της ιταλικής ψυχανάλυσης μαζί:
«Διαστροφή είναι ό,τι προκαλεί την εκσπερμάτωση,
την ολοκλήρωση της σεξουαλικής συνεύρεσης
μ’ έναν και μόνον αποκλειστικά τρόπο».
Έτσι το βράδυ αποφάσισα να αποφύγω
πάση θυσία τις διαστροφές
και να σκεφτώ τουλάχιστον δύο τρόπους
μαζί σου για ν’ αντιστραφώ.
