Ο Πέτρος Γκολίτσης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1978. Σπούδασε οικονομικά σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (Birkbeck College). Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές “Η μνήμη του χαρτιού” (εκδ. Σαιξπηρικόν, 2009) και “Το τριβείο του χρόνου” (εκδ. Μανδραγόρας, 2013). Ολοκληρώνει επίσης δύο μονογραφίες πάνω στην ποίηση, μια για τον Γιάννη Δάλλα με τίτλο “Όροι και όρια της ποιητικής του Γιάννη Δάλλα: Το αίτημα που ωρίμασε” και μια για τον Τάσο Φάλκο. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί στα ρουμανικά, στα σερβικά και στα αγγλικά. Ποιήματα και δοκίμια του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Κατέχει, απ’ το Μάρτιο του 2013, την κύρια στήλη κριτικής ποίησης στο περιοδικό “Ένεκεν”. Παράλληλα ασχολείται με τη ζωγραφική. Έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής στη Θεσσαλονίκη και έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 20 ομαδικές στην Ελλάδα και στη Σερβία.
*
Βαλίτσα
περιφέρομαι
σ’ άδεια αεροδρόμια
σε μαύρες ταινίες
που τρίζουν
σκουριά.
Χορτάριασαν
τα απομεινάρια των ανθρώπων
οι ίδιοι οι άνθρωποι
χόρτα ξερά
παραμερίζονται
σφυρίζει αίμα ο αγέρας.
Ένα αεροπλάνο παράμερα
βήχει – ετοιμοθάνατο – άχυρο.
*
Πάλλεται ο ήλιος
καρδιά σε σώμα έφηβου.
Η σάρκα σαπίζει
φύλλα πεσμένα, γυρνούν στα δέντρα
σαν σκουλαρίκια διαμαντένια
κρέμονται
από τις άκρες τετράγωνων στίχων
απολιθωμένων
που δεν θα λαξευθούν ποτέ.
Χόρτα – ξερά –
ήδη φυτρώνουν στα έργα μας.
*
ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ
Το δέρμα σου αποπνέει πια
πέρα από θάνατο
και ναφθαλίνη.
Κομμάτια ξέχωρα γκρίζα της λάσπης
όμοια ο ουρανός
με μια κίνηση ανεπαίσθητη
τα ξεκολλάς αργά
– εφόσον θέλεις.
Στο βάθος
τον ορίζοντα
σαν μια κλωστή
εύκολα τον αποξηλώνεις
τραβάς γλυκά
από τα αριστερά προς τα δεξιά
και αποκαλύπτεται
η ίδια απαράλλαχτη εικόνα.
Σαν εφιάλτης.
Βρέχει ο ουρανός λευκά σεντόνια.
Τα χέρια σου
ποδήλατα παρατημένα.
*
το μάτι κρεμάστηκε
μα δεν ανέβηκε
πάνω στο άλογο
το άλογο έφυγε
το μάτι διαλύεται
μαζί με τη σκόνη
του καλπασμού
—-
Ποιήματα από το Ποιείν και το Παράθυρο
