Η Κατερίνα Δραμιτινού
γεννήθηκε το 1975 στο Ρέθυμνο (Κρήτη). Άρχισε μαθήματα ζωγραφικής (1987-92) με
τον ζωγράφο και καθηγητή της Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου Κρήτης,
Φρίξο Θεοδοσάκη. Συνέχισε στο εργαστήρι ζωγραφικής του Νίκου Στέφου (1992-98)
με δασκάλους τον Βασίλη Διονυσόπουλο και Νίκο Στέφο.

***

Η τεχνική της, ένα
είδος οξειδωμένο κολάζ, της επιτρέπει να ασκεί μια φαντασία στη σύνθεση και να
παράγει έργα που θα τα λέγαμε “Ιστορισμένα”. Μια αφήγηση
εγγονοπούλειας καταγωγής λέω εγώ, μπορεί να έρχεται και κατ’ ευθείαν από τις
βυζαντινές εικόνες, από πίνακα σε πίνακα, γίνεται εικαστικό σχόλιο με ρίζες
κάποτε αφανείς στην τρέχουσα πραγματικότητα. Οι ζωγραφιές της προσκαλούν και
προκαλούν ένα λόγο ποιητικό να τις συμπληρώσει, ή και ανάποδα πιστεύω, η ίδια
θα μπορούσε να ανεχτεί τον περιορισμό αλλά και το άνοιγμα στις εικόνες ενός
ποιήματος. Μια εικονογράφηση ποιημάτων του Σεφέρη έχω την εντύπωση ότι πάει
γάντι στις οξειδωμένες της επιφάνειες, σαν συμβολική αντιπροσώπευση της
σεφερικής βαρυθυμίας του ύφους. Το χρωματικό φίλτρο και η συνέκθεση που
οργανώνεται τελικά σε ένα ζωγραφικό αποτέλεσμα, προσφέρεται για στοχασμό και
συνενοχή στην ανακάλυψη των συμβόλων της. Διαβάζω κάμποσο καιρό τις
εικονογραφημένες προτάσεις της και θρέφω τα μάτια μου, θα έλεγα τη γραφή μου
και τη φαντασία μου.

Οι λέξεις είναι
κάποτε αγρίμια μουσικής

που έρχονται να πιουν νερό στα χέρια μας.

Φέρνουν σκιές χορού των γυναικών  απ’ τα
βουνά

που κάποτε αφήσαν να μας πάρουν τη μιλιά

κι έτσι δεν είπαμε πως είμαστε απαρηγόρητοι

από επιθυμία ανεύρετων μητέρων.

Τα τέρατα που δεν
σκοτώσαμε στον ύπνο

πέφτουν στους κήπους και γίνονται αγάλματα.

Το ένα μας γίνεται Διόσκουροι ή και Ρωμύλος Ρώμος

παίρνει από  «μήνιν» έπους και τρομάζει
τα πουλιά.

Καλή σας μέρα κύριε Εγγονόπουλε.