Το βλέμμα θα απαντήσει. Ποιος μπορεί εδώ να του θέσει όρια;

Σε αυτόν τον παραλοϊσμένο κόσμο την αλήθεια γι’ αυτόν μπορούν να
κατακτήσουν

μόνο οι φτερούγες των πουλιών.

Η ανάληψη προς τα επάνω, η πτήση και η πτώση

να το μέτρο των πραγμάτων, της εμπειρίας

και της λογικής. Θα παρακαλέσω το ζωντανό

μαγικό χαλί  μου να προσγειωθεί να σ’ εκείνο το

γουρλομάτικο βουνό. Τι της είναι, μεγέθους

γηπέδου, βάρος

γλάρου με βολεμένο ένα κόκκο σκόνης

ανθρώπου; Η ανάσα

τα σπήλαια παγώνει, τις μπάλες φωτεινών κηλίδων

διώχνει

του ήλιου στις πύλες της ουράνιας κενότητας. Εκεί

τις χτυπάει η αόρατη παλάμη, που τις μετατρέπει

-ήδη από κάτω- στην άσφαλτο

σε φλόγες παγωμένου φωτός. Με ένα ιστό

αράχνης τυλίγει τις χαλκογραφίες των δέντρων,

υποχρεώνοντας τα παράθυρα ν’ αναστενάξουν.

Από τον ποιητικό της κύκλο «Πού να σταθώ, Λία;»

Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©

Взгляд ответит. Кто ему здесь установит пределы?

В этом взбесившемся мире правду о нем могут постичь

только крылья птицы.

Вознесение вверх, полет и падение

— вот мера вещей, опыта

и разума. Я попрошу мой живой

ковер-самолет сесть вон на ту

пучеглазую гору. Что ей, со стадион

размером, вес

чайки с примостившейся пылинкой

человека? Дыхание

каверн морозит, мячи бликов

загоняет

солнце в ворота поднебесной пустоты. Там

их отбивает незримая длань, превращая

— уже внизу — на асфальте

в пламя холодного света. Оно

паутиной опутывает офорты деревьев,

заставляет окна вздыхать.