 |
| φωτογραφία της BERENICE ABBOTT |
ΜΠΛΟΥΜ
Της Μπελίκας-Αντωνίας Κουμπαρέλη
Η θέα απ’ το παγκάκι μου έχει τη δική της προοπτική. Ή τη δική μου.
Τέταρτο
προς τα πίσω και τελευταίο, όσο φτάνει το μάτι μου, ένα κτήριο
οκταόροφο. Μπροστά του, άρα τρίτο προς εμένα, ένα κτήριο τετραόροφο.
Μετά ακολουθεί ένα διώροφο με κεραμίδια. Ακριβώς μπροστά του και πρώτο
στη σειρά ως προς το παγκάκι μου, ένα ισόγειο σπιτάκι.
Μετά
πλατεία. Εδώ εγώ. Να παρατηρώ τη γεωμετρική πρόοδο του δύο. Ένα προς
δύο, δύο προς τέσσερα, τέσσερα προς οχτώ, οχτώ προς δεκάξι και ούτω καθ’
εξής. Άρα: Αν επιτρεπόταν απ’ την πολεοδομία και δεν μεσολαβούσαν
δρόμοι ώστε να μη μηδενίζεται η μέτρηση σε κάθε αλλαγή οικοδομικού
τετραγώνου, το επόμενο κτίριο θα είχε 32 ορόφους, το πιο πίσω 64, το
επόμενο 128, το πιο πέρα 256, μετά 512 και ύστερα ένα κτήριο των 1.024
ορόφων κι έπειτα ένα με 2.048 κι ένα με 4.096 και πίσω του κτήριο με
8.182 ορόφους και το πιο πίσω θα έπιανε 16.364 πατώματα. Και μόνο που τα
υπολογίζω με πιάνει ζαλάδα. Το παγκάκι μου δονείται απ’ την έντασή μου.
Μα, πόσο ύψος απαιτείται για το ιδανικό κτήριο; Εκείνο που θα
αγγίξει τον ουρανό; Πάντως δεν αρκούν 65.456 όροφοι. Παρεμπιπτόντως ένα
τέτοιο μέγεθος σημαίνει 261.824 μέτρα ύψος, αν υπολογιστεί στα 4 μέτρα ο
όροφος. (Πριν ήμουν πολιτικός μηχανικός. «Πολυκουτός μηχανικός» έλεγε η
γυναίκα μου πριν με παρατήσει για έναν αρχιτέκτονα. Σαν σήμερα τη
γνώρισα και την έλεγα Νόρα το Στρείδι μου και περίμενα να με πει Τζιμ).
Επιστρέφω στους υπολογισμούς: Δε νομίζω ότι απέχουμε μόνο τόσο απ’ τον
ουρανό. Όχι, αυτό δεν το νομίζω καθόλου. Σιγά, μη μας ακούσουν κι οι
θεοί και ξεραθούν στα γέλια.
Πάντως παρεμφερείς απορίες πρέπει να
είχαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι όταν οραματίστηκαν το κτήριο της
Βαβέλ. Και βέβαια, τέτοια κτήρια υπάρχουν πλέον σε πάμπολλες πολιτείες.
Και ασφαλώς, διάφοροι φωστήρες έχουν βλέψεις να γεμίσουν τον κόσμο με
παρεμφερή τσιμεντένια κτήνη. Θα λύσουν, λένε, το στεγαστικό πρόβλημα.
Ωστόσο η Βαβέλ γκρεμίστηκε λόγω ασυνεννοησίας. Εξέλιπεν γαρ ο ιδανικός
συντονιστής. Ίσως και να μην υπήρξε ποτέ, τώρα που το σκέφτομαι. Κι αν ο
συντονιστής είναι κάποιου είδους θεός, ίσως δεν υπήρξε ποτέ ούτε θεός.
Δεν πρέπει να σκέφτομαι έτσι. Όμως δεν μπορώ να ελέγξω τις σκέψεις μου.
Κατάφερα να ελέγξω το στομάχι μου αλλά τις σκέψεις μου όχι. Μάλιστα
παρατηρώ ότι από τότε που τρώω καθόλου, το μυαλό μου απέκτησε εξαιρετική
διαύγεια. Ναι, από τότε που μετακόμισα στο παγκάκι σκέφτομαι, κι ας
νομίζουν όσοι μένουν σε σπίτια ότι έχασα το μυαλό μου.
Και να τι
μου ήρθε τώρα: Μήπως οι επόμενοι ουρανοξύστες καταρρεύσουν πριν ξύσουν
τον ουρανό; Μήπως επέρχεται καταστροφή χειρότερη της Βαβελικής; Μήπως
είναι Βιβλική; Βγάζοντας ένα Άλφα κι ένα Έψιλον, προσθέτοντας ένα Ιώτα,
μήπως γκρεμιστούν όλα και καταπλακώσουν το παγκάκι μου; Μπα, αυτό δεν
προβλέπεται καθώς βρίσκομαι σε μεγάλη πλατεία. Ακόμα κι αν κοιμάμαι, θα
με ειδοποιήσουν τα δέντρα γύρω μου.
Ωστόσο μένει η απορία: Γιατί
χαίρονται τόσο με τα κατορθώματά τους χτίστες και ένοικοι; Γιατί
χαίρομαι κι εγώ με το παγκάκι μου, μάλλον.
Χαζό παιδί, χαρά γεμάτο. Εγώ.
Χαζά παιδιά, χαρά γεμάτα. Αυτοί.
