Christina Rossetti, Γη του Ονειρου
(μετάφραση Μαρίας Ανδρεαδέλλη)
Γη του Ονείρου
Εκεί που ανήλιαγα ποτάμια εκκρίνουν
Τα κύματά τους στα βαθιά,
Κοιμάται εκείνη στη γαλήνη:
Μην την ξυπνάτε πια.
Οδηγημένη από αστέρι,
Ήρθε από πολύ μακριά
Ν’ αναζητήσει της σκιάς τα μέρη
Της μοίρας της χροιά.
Άφησε τ’ ανθισμένα νιάτα,
Και τους αγρούς των σιτηρών,
Για λυκαυγές κρύο στη στράτα
Και ύδατα νέων πηγών.
Διαμέσου ύπνου, σαν να ’ναι πέπλο,
Τον ουρανό βλέπει χλωμό,
Κι ακούει τ’ αηδόνι
Να κελαηδάει με λυγμό
Κοιμήσου, κοιμήσου έναν τέλειο ύπνο
Να διατρέχει μάτια ως καρδιά·
Το πρόσωπό της στραμμένο σε χτύπο
Μιας γης πορφυρής δυτικά.
Την εικόνα ξεκάθαρα δεν διακρίνει
Την πεδιάδα, τους λόφους εκεί·
Της βροχής δεν νιώθει οδύνη
Στο χέρι της νωπή.
Ανάπαυση σαν να ’ναι αιωνίως
Στην ακτή την αρχαία αισίως·
Ανάπαυση στης καρδιάς την καρδιά
Ώσπου ο χρόνος άλλο δεν θα κυλά:
Ύπνος που κανένας πόνος δεν θα ταράξει·
Νύχτα που καμιά αυγή δεν θα χαράξει
Μέχρι που η αναπάντεχη χαρά ξεσπάσει
Και την τέλεια γαλήνη της διαπεράσει.
—–
DREAM LAND
WHERE sunless rivers weep
Their waves into the deep,
She sleeps a charmed sleep:
Awake her not.
Led by a single star,
She came from very far
To seek where shadows are
Her pleasant lot.
She left the rosy morn,
She left the fields of corn,
For twilight cold and lorn
And water springs.
Through sleep, as through a veil,
She sees the sky look pale,
And hears the nightingale
That sadly sings.
Rest, rest, a perfect rest
Shed over brow and breast;
Her face is toward the west,
The purple land.
She cannot see the grain
Ripening on hill and plain;
She cannot feel the rain
Upon her hand.
Rest, rest, for evermore
Upon a mossy shore;
Rest, rest at the heart’s core
Till time shall cease:
Sleep that no pain shall wake;
Night that no morn shall break
Till joy shall overtake
Her perfect peace.
